Awanturnicy z Czarnego Wybrzeża, odcinek 4. Finał.

Koniec i bomba, kampania Awanturników z Czarnego Wybrzeża spełniła swoją rolę i została zakończona. Co ciekawe – skończyła się w tonie zupełnie innym niż dominujący przez większość czasu jej trwania. Dziewięć sesji łażenia po lochach i eksploracji, dwie ostatnie to organizacja obrony miasta, bitwa i brawurowy odwrót. Co dokładnie się wydarzyło? W dużym skrócie omawiam poniżej.

Komentarz tym razem dam na początek. Bez rozpisywania się, uwagi zarówno do ostatniej części przygód, jak i całej kampanii:

• Granie online jest fajne. Można zgromadzić ludzi z wielu miejsc. Można się umawiać częściej, bo odpadają dojazdy, powroty, cała logistyka. Będę tak prowadził/grał nadal.
• Roll20 słabo nadaje się do przeprowadzania bitew, w których trzeba przesuwać kilkadziesiąt figurek, stół działa lepiej.
• Mam fajny setting, który mogę wykorzystywać przy różnych okazjach, jeśli nie mam akurat pomysłu na coś innego.
• Zawsze warto zrobić sesję zerową, nawet jeśli wszyscy spotykają się oczekując tego samego. ZAWSZE. Posługiwanie się tymi samymi słowami nie oznacza, że rozumiecie je tak samo, zawsze trzeba to wyjaśnić.
• Rzut na reakcję nadaje się do rozstrzygania każdej sytuacji, na którą szkoda czasu/sił by procesować ją krok po kroku. Pamiętajcie tylko o przegadaniu stawek przed rzutem. Ja czasem zapominam.
• OD&D to gra o specyficznych założeniach. Trzeba je wyraźnie wyjaśniać przed kampanią. Będzie maszynka do mięsa, będą wyzwania przewyższające możliwości postaci. Będzie głupia śmierć na każdym kroku.
• W końcu jestem zadowolony z flow informacji. Należy unikać sytuacji takich, że gracze przygotowują się przez pół sesji, a potem idzie to psu w budę, bo nie wzięli pod uwagę jakiegoś czynnika, o którym referee wiedział od początku. Trzeba wyraźnie komunikować „stary, to jebnie”.
• Homebrew ze stosowaniem zasad walki oddziałów z Chainmail uważam za przetestowany. Tymczasowo wraca na półkę, bierzemy się za zabawę z Fantasy Combat Table. W związku z tym, w Szmaragdowym Lesie też będą zmiany (kiedy wróci na tapetę po zakończeniu lockdown).
• Zasady stosowane w tej kampanii dostępne są tutaj.

Wystąpili (stan na koniec kampanii):

Przewodnik Rajmund Kalksztajn (Roberd), zaprawiony w bojach i wytrzymały na wszelkie niepogody tropiciel

R 4, STR 8, INT 8, WIS 12, CON 15, DEX 10, CHA 9, HP 25

Barbarzyński Rębajło Gustaw (Ifryt) - Pogromca Smolistego Węża, Przeżył Poligon

B 5, STR 13, INT 6, WIS 11, CON 7, DEX 8, CHA 7, HP 23

Wróżbita Janoh Neostraćku (Kamil), czarodziej z południa, biegły w Mowie Morza, zjedzony przez Krakena

S 2, STR 7, INT 11, WIS 13, CON 7, DEX 15, CHA 12, HP 7

Kamil dokończył grę w roli Gerunga, dowódcy oddziału najemników, po tragicznej śmierci Janoha nie tworzyliśmy już nowej postaci.

Wyjaśniając, B oznacza Barbarzyńcę, R Rangera, zaś S Sorcerer/Sorceress, czyli postać z dużą wiedzą i zdolnością posługiwania się mocami energetycznymi

A ich przygody przedstawiały się tak:

Drużyna w ponurych nastrojach zastanawiała się co czynić. W nocy zobaczyli eksplozję na wzgórzach, okazało się, że to Nekromantka Elizabet starła się z Demonem Oleju, unicestwiając go (prawdopodobnie), przy okazji zabijając dwójkę mieszkańców osady, prawdopodobnie opętaną przez bestię.

Nie wymyśliwszy niczego sensownego podjęli kolejną próbę eksploracji Wielkiego Mostu. Tym razem ryboludzie czekali z zasadzką już przy wejściu. Niespodziewanie okazało się, że Janoh zna ich język, udało się więc porozumieć: Istoty z Głębin przeklęły drużynę na zbezczeszczenie ich świątyni i zażądały 30 ofiar z ludzi w ciągu najbliższych 6 dni, inaczej Graudentium poczuje ich gniew.

Ekipa wycofała się w podłych nastrojach. Sytuacja wyglądała nieciekawie. Nagle! Rajmund przypomniał sobie, że słyszeli plotki o barbarzyńskiej armii nadchodzącej ze wschodu! Drużyna zapakowała się w łódź i popłynęła wzdłuż wybrzeża. O działalności najeźdźców świadczyła spalona przybrzeżna wioska, z usypanym pokaźnym kopczykiem z czaszek.

Barbarzyńcy faktycznie byli niedaleko na wschodzie. Drużynę przechwyciła dowodząca patrolem Aalissa i zaprowadziła do swego dowódcy – Vidimira, który sam był porucznikiem wielkiego wodza Zogara. Gustaw, jako barbarzyński Rębajło zdołał przekonać barbarzyńców, żeby przystąpili do akcji przeciw ryboludziom, bo to oni faktycznie władają Graudentium, a zdobycie osady jest kolejnym celem armii Zogara (w dłuższej perspektywie – chcą zająć całe Czarne Wybrzeże). Wokół fortu Vidimira widać było plantacje obsługiwane przez zniewolonych wieśniaków ze złupionych wiosek.

Aalissa wraz z kilkoma ludźmi została wydelegowana na zwiad. Drużyna dobrze się przygotowała – pokazali Wielki Most, osadę, zainscenizowali przedstawienie z rzekomym rytuałem ku czci ryboludzi (w roli kapłana wystąpił stry szafarz gildii – Rolf, przydały się fanty wyniesione niegdyś z kanałów). Wrócili do Vidimira i Aalissa poświadczyła, że faktycznie można spróbować działania. Barbarzyński przywódca wydelegował więc 50 ludzi, powierzył dowództwo Aalissie i wysłał ich do Graudentium.

Już na miejscu, ekipa poczyniła ostatnie przygotowania do obrony. Mieszkańcy Graudentium byli do całej sytuacji nastawieni negatywnie, nie do końca wierzyli w zagrożenie i nie udzielili drużynie większej pomocy. Przybyli jednak zbrojni zrekrutowani w Thorneum – dwa oddziały ciężkozbrojnych i oddział pancernych (w sumie 31 ludzi).

Dzień, kiedy upłynęło ultimatum był mglisty i minął spokojnie. W nocy coś wielkiego pływało między budynkami, ale żaden atak nie nastąpił. Kolejnego dnia Jonah ze swoim przybocznym Czechomorem wypłynęli łodzią na zwiad, chcąc zbadać wrak, który pojawił się u wejścia do zatoki. Zostali zaatakowani przez ogromne macki z morza, obaj zginęli błyskawicznie.

W nocy nastapił atak. Śluzowi nieumarli i gigantyczne kraby próbowały się wedrzeć do budynku obsadzonego przez zbrojnych. Napastnicy używali gazów bojowych, a odsiecz próbująca iść z pomocą była bezlitośnie ostrzeliwana z wyrzutni harpunów podczas przechodzenia po mostach między wieżowcami. Atak został ostatecznie odparty, straty wydawały się umiarkowane dopóki wszyscy nie zorientowali się, że Aalissa wraz z dwudziestką piątką swoich wojowników zniknęła bez śladu, kiedy szła z pomocą z sąsiedniego budynku. Po prostu rozpłynęli się w powietrzu.

Ludność Graudentium widząc bezpośrednie zagrożenie uzbroiła się i zabarykadowała w wieżowcach. Jeden z nich stał się celem kolejnego ataku – napaść nastąpiła w nocy, było słychać tylko wrzaski mordowanych. Ci, którym udało się uciec, opowiedzieli o potwornej masie macek i paszcz, która wlewała się do budynku ze wszystkich stron. 42 osoby zginęły bez śladu, niczym wcześniej Aalissa i jej ludzie.

Zwołano wiec, dopuszczono głos doradczy przedstawicieli drużyny. Zapadła decyzja, by ewakuować się na ląd, porzucając tymczasowo osadę, która przez tyle lat była bezpiecznym schronieniem. Operacja zajęła kilka dni, ale zakończyła się sukcesem, Istoty z Głębin nie ujawniały swej obecności.

Na lądzie pierwsze kroki skierowano do Elizabet. Nekromantka stwierdziła, że ryboludzi trzeba będzie dojechać na ich własnym terenie, ale pierwszeństwo ma bezpieczeństwo cywilów. Postanowiono przeprowadzić ok. 750 graudentian do Thorneum przez lasy. Gustaw przekonał większość barbarzyńców z oddziału zaginionej Aalissy, by poszli z nim, porzucając dotychczasową służbę.

Podróż zajęła siedem dni, po drodze napotkano na plemię kanibali, Gustaw pokonał w pojedynku ich potężnego czempiona, więc dali spokój. Rajmund z kolei natrafił na ślad Czołguna i rozbity bunkier.

Ostatniego dnia, kiedy zbliżali się już do miasta pojawił się i sam Czołgun. Drużyna wraz ze swoją małą armią postanowiła osłonić odwrót cywilów. Potężna stalowa bestia pełzła przez las obalając drzewa. Płaska głowa na niewidocznej szyi kręciła się w poszukiwaniu ofiar.

Mieszkańcy Graudentium dotarli do miasta. Niedługo po nich przybyli Bohaterowie wraz z pełnym składem przybocznych. Co wydarzyło się w lesie, gdy spotkali Czołguna? Nigdy tego nie wyjawili, lecz na wspomnienie tych wydarzeń na ich twarze zawsze wpełzał tajemniczy uśmiech…

Koniec.