Bursztynowy Szczyt II. Odcinek 6 (sesje 56-57).

Klimat pierwszego sezonu Bursztynowego Szczytu powraca – drużyna przez nieostrożne postępowanie napytała sobie biedy, która uruchomiła lawinę konsekwencji o bardzo nieprzyjemnym końcu. Ale wcześniej – bitwy, kampanie, dowódcy oraz coraz głębsza eksploracja lochu.

I. Wydarzenia.

Wystąpili:

Pałkarz Marksimos (KK), Algolianin, były harcerz tunelowy i członek oddziałów specjalnych; lekko podupcony, przez wpływ ciał niebieskich co pół roku zmienia się jego osobowość,

F-M 3, INT 15/13, CUN 13/11, STR 8/6, HLT 10/8, APP 8/6, EGO 13/11, Hits 12/9 (atrybuty w pierwszym/drugim półroczu)

Wojownik Sokratis (Maks), praworządny eridanyjski filozof,

F-M 2, INT 14, CUN 11, STR 10, HLT 8, APP 15, EGO 11, Hits 5

Wróżbita Pitagoras Popielaty (KS), którego urodzeniu towarzyszyły dziwne znaki, założył się z kolegami, że zostanie Wielkim Czarodziejem

M-U 2, INT 11, CUN 10, STR 6, HLT 10, APP 11, EGO 12, Hits 7

Protoprezbiter Radon (WS), społeczny odrzutek poszukujący łatwiejszej drogi dostania się na Drugą Półkulę,

C 3, INT 10, CUN 13, STR 7, HLT 12, APP 7, EGO 4, Hits 7

wraz z algoliańskim Wojownikiem Rapakesem, oraz czterema oddziałami doświadczonych i zaprawionych w bojach pancernych, do których później dołączają jeszcze dwa kolejne oddziały, co w sumie czyni bodaj dziewiętnaścioro zbrojnych

Kiedy reszta ekipy toczyła krwawe boje z pająkami Protoprezbiter Radon oddawał się modlitwom i medytacjom. Rozmówił się również z Eparchinią Laodyke, która zaproponowała współpracę – kapłanka swoją wyprawę ulokuje w algoliańskim kołchozie zapewniając w ten sposób ochronę wysuniętej placówce. Ekipa przyjęła ten pomysł sceptycznie, ale ostatecznie przystali na to, pod warunkiem, że ochotnicy Laodyke będą pomagać w pracach gospodarskich.

Zabezpieczywszy kołchoz wyruszyli do lochu. Dotarli bez przygód i z miejsca zabrali się za eksplorację. Od razu po wejściu zauważyli, że zmienił się zapach – w zatęchłym lochu teraz wyczuwalny był ostry smród ozonu. Postanowili zbadać, czy ma to jakiś związek ze znalezionymi wcześniej posągami pająków – chyba nie miało, bo postumenty, na których stały figurki były teraz nieaktywne.

Wzruszyli ramionami i zeszli schodami niżej. Gdzie śmierdziało już standardowo – pleśnią i stęchlizną. Ta część podziemi wyglądała na starszą niż górny poziom. Wzięli się za badanie, które przerwały im dwie grupy Wichtów – jedni w hełmach w kształcie głów byków, drudzy w wysokich hełmach. Obie grupy Radon odpędził egzorcyzmami. W jedynej otwartej sali znaleziono czarny, zbutwiały pień drzewa. Prawie wszyscy (poza Sokratisem i oddziałem najstarszych stażem najemniczek) zgromadzili się wokół, kiedy Marksimos pyrgnął obiekt tyczką. Pień pękł i wysypały się z niego monety (niestety, głównie srebrne), ale wydostał się również tajemniczy pył, którym wszyscy się sztachnęli (nawet Pitagoras, który przemyślnie zakrył twarz szmatą). I zaczęli pokasływać.

Zarządzono odwrót. Ekipa przeczuwała, że to może być poważne schorzenie, więc zarządzono forsowny marsz do zamku. Jak na złość, rozpadało się, więc podróż nie była aż tak szybka. Do Kallatis dotarli ledwo żywi, dusząc się i kaszląc krwią (oczywiście, oprócz Sokratisa i najemniczek). Udali się do Laodyke, a ta poradziła by uderzyli do świątyni. Sufraganka Agamede ich przyjęła, ale przekazała niezbyt wesołe wieści – do rytuału oczyszczenia potrzebne są rzadkie i drogie składniki, więc owszem, może uleczyć ekipę, ale za 300 gp per capita. A nawet jakby drużyna takie pieniądze miała (potrzebne było leczenie dla jedenastu osób), to i tak jest w stanie leczyć jedną osobę dziennie, a wygląda na to, że ekipa nie wytrzyma tych paru dni. Poradziła, by udali się do Teodozji i spróbowali w tamtejszej świątyni. Tak się akurat składało, że był wtorek, więc po dni targowym można było wrócić z kupcami. Agamede uleczyła jedynie Radona, który jako Protoprezbiter wybłagał tę łaskę.

Cóż było robić, drużyna ze swoją agentką Polidorą popłynęła do Teodozji, gdzie przez Radona i Sokratisa (reszta już tylko leżała) zaczęła błagać gdzie się da o ratunek. Ten przyszedł z nieoczekiwanej strony, bowiem pieniądze na leczenie pożyczył im ojciec chrzestny algoliańskiej mafii – Stalinos. Pożyczył trzy tysiące lun, w zamian za co miał za dwa miesiące (czyli 11 listopada) otrzymać trzykrotność tej sumy. Nie było czasu na negocjacje, wzięli złoto, zanieśli do świątynii Ateny i wkrótce wszyscy cieszyli się znowu dobrym zdrowiem. Czas do powrotu do Kallatis spędzili w szponach hazardu, próbując zdobyć fundusze na spłatę długu. Skończyli kolejny tysiąc pod kreską, tym razem pieniądze byli krewni mafii eridanyjskiej, a termin spłaty został wyznaczony na 1 grudnia.

Spłukana i zadłużona na dziesięć tysięcy drużyna wróciła do Kallatis. Wraz z nimi przypłynęła dziewiątka kolejnych najemników z ogłoszenia danego kilka tygodni wcześniej. Nie było czasu na kombinacje, trzeba było wziąć się do pracy – z miejsca ruszyli do lochu, dotarli tam po trzech dniach i zagłębili się w czeluście pod ruinami. Ruszyli do gniazda pająków (zapach ozonu zwietrzał w międzyczasie). Leże arachnidów było puste, ze ścian zwieszały się porwane i popalone pajęczyny. Wśród tego spustoszenia czaiły się cztery okropne postacie – wojownicy, którzy w miejscu głów mieli połowę tułowia pająka (obrazek Jarosława Musiała na początku tekstu nie znalazł się tam bez powodu). Po chwili do drużyny dotarła przerażająca prawda – to Rasputinos i trójka najemników porwanych przez pająki podczas bitwy w gnieździe! Bohaterowie i Rapakes rzucili się na zdeformowanego Rasputinosa, Marksimos jednym ciosem skrócił cierpienia dawnego przyjaciela. Najemnicy pod wodzą Radona starli się z pozostałą trójką, potem dołączyli do nich pozostali. Przeciwnicy byli twardzi, ale w końcu pancerna pięść drużyny ich zmogła. Niestety! Jedyną ofiarą śmiertelną walki był algoliański Wojownik Rapakes, najstarszy z towarzyszy drużyny. Otrzymał cios berdyszem, który rozłupał mu hełm. Zanim skonał, oddał Marksimosowi swoją złotą gwiazdę i przestrzegł, żeby oddali pieniądze Stalinosowi, bo inaczej ten ich zniszczy.

W ponurych nastrojach zabrali się za rozcinanie pozostałych w gnieździe kokonów. Niestety, znaleźli jedynie drobne błyskotki, zdecydowanie za mało, by myśleć o spłacie. Ba, za mało nawet, by sfinansować koszt wyprawy.

Rapakesa wyniesiono na powierzchnię i powrócono do eksploracji, z myślą, by ponownie zejść na drugi poziom. Sokratis i Radon wrócili do Kallatis, na miejscu zostali Marksimos, Pitagoras i wszyscy najemnicy.

Ekipa ruszyła zbadać wschodnią część drugiej kondygnacji. Znaleziono tam pomieszczenie będące skrzyżowaniem chaty wiedźmy ze starą rzeźnią. Udało się podnieść centralnie umieszczoną spiżową misę i znaleźć pod nią kratownicę zasłaniającą przejście w dół. Trafiono również do sali z kamiennym ołtarzem spod którego wyraźnie słychać było szum wody, ale nie udało się ustalić nic więcej. W trakcie poszukiwań ekipa była niepokojona przez nieumarłych. Najpierw zaskoczył ich potężny wojownik w łuskowej zbroi i wysokim hełmie z maską czaszki, który jednym ciosem dwuręcznego miecza, z którego kapała czarna substancja, powalił jedną z najstarszych najemniczek – Menelaję. Marksimos położył go jednak jednym ciosem buławy. Dwukrotnie byli też niepokojeni przez Wichty, które udało się pokonać, ale Marksimos i dwie najemniczki nie uniknęły wyssania poziomów.

Następnie wyruszono na północ. Tam odnaleziono sarkofag pokryty złowrogimi runami, otwarto go bardzo ostrożnie, ale okazał się być pusty. Pogromiono kolejne dwa Wichty i grupę nieumartych kultystów. Dzięki dzielnemu udziałowi w walkach Marksimos odzyskał utracony poziom.

W końcu otwarto drzwi do większej sali z dwoma obeliskami z czerwonego kamienia, które emitowały poświatę w takim samym kolorze. Broniło ich sześć Wichtów, które nie sprawiły drużynie problemów, ale okazało się, że obeliski emitują buczenie, które wgryza się w głowę – jeden z najemników nie przeżył.

Ekipa wpadła na pomysł, by pozatykać uszy bandażami – nadal słyszeli buczenie, ale nie było już tak groźne. Przynajmniej do czasu – udało się obalić jeden z kamieni, który upadając roztłukł się i wyemitował falę tak silnego dźwięku, że pomimo zatkanych uszu czwórka najemników nie przeżyła. Przy przewracaniu kolejnego zachowano środki ostrożności – podłożono resztki Wichtów by zamortyzować upadek i asekurowano kamień linami. Udało się położyć go bezpieczniej, ale i tak nie uniknięto silnej emisji, która położyła kolejnego najemnika. Kamień zabezpieczono i z wielkim mozołem wciągnięto na powierzchnię. Nasi zawodnicy umieścili go na wozie (koniom również zatkali uszy) i postanowili wrócić do Kallatis.

Nie uszli jednak daleko, kiedy na horyzoncie pojawiła się chmura kurzu. Zbliżało się ok. 20 jeźdźców, którzy bez dania racji po podjechaniu na 80 jardów puścili salwę z łuków. Wśród wyłączonych z akcji był Marksimos, napastnicy zastrzelili też jednego z koni, co zatrzymało wóz. Ekipa ostrzeliwała się, kładąc ostatecznie trupem pięciu napastników, ale kolejna z salw zdjęła również Pitagorasa. Zapadła ciemność, najemnicy zostali sami, co się wówczas wydarzyło – nikt nie wie.

Pitagoras i Marksimos ocknęli się, kiedy była już noc. Obok leżało dwóch nieprzytomnych najemników. Nigdzie nie było reszty przybocznych, ani wozu. Opatrzyli się zdjętymi z głów bandażami i postanowili pójść tropem wozu, który przez obciążenie obeliskiem zostawiał wyraźne ślady w stepie. Trop prowadził na północny wschód. Przez dwa dni podążali śladem wozu nocując w zimnie i żywiąc się upolowanymi bobakami (całe szczęście jeden z najemników był myśliwym). Dwa razy znaleźli obozowiska pozostawione przez napastników.

Trzeciego dnia zmylił ich wąwóz, w którym spodziewali się znaleźć dalsze tropy i zbłądzili na północ. Nie to było jednak najgorsze – wpadli w zasadzkę przyczajonych czarnych wilków o gorejących czerwienią oczach. Bestii było dwanaście, ich czwórka. Dzielnie stawali, położyli trupem kilku napastników, ale w końcu na polu walki został tylko ostatni z najemników przeciwko siódemce wilków. Nie miał żadnych szans.

II. Komentarz z drugiej strony zasłonki.

Podczas starcia z jeźdźcami na stepie doszło do jakiegoś ogólnego zaćmienia umysłów: w rzucie na lojalność najemników, który zaordynowałem po utracie przytomności przez wszystkich PC, wypadło 3 (na 3k6), czyli najlepszy możliwy wynik, podczas gdy wszyscy uczestnicy zobaczywszy trzy kostki i trzy oczka jęknęli, że wypadło najgorzej jak mogło, przyjęli to do wiadomości i dalej już poszło, aż do TPK (w tym wypadku – tylko dwie postacie, które były akurat na sesji). To prawdopodobnie efekt kontaminacji saving throws (w których im więcej tym lepiej), które wcześniej szły w ilości wielkiej. Zorientowałem się, że tak się stało dopiero następnego dnia rano po sesji. Zatem, o ile uznaliśmy na sesji, że przyboczni opuścili poległych i dali nogę w step, to tak naprawdę stało się coś zupełnie innego. Co takiego – to się okaże następnym razem.

Na marginesie, widać tu zasadę, którą przyjąłem w sytuacji, kiedy wszyscy PC tracą przytomność/umierają – koniec, blackout, nie wiadomo co się stało, gracze nie mają „widoku z góry”, mogą obserwować fikcję tylko oczami swoich postaci, chociaż znali wynik rzutu na morale. Widać też, że jak to w dezynwolturalnym mechanicznie oldskulu bywa – nie byliśmy w tym względzie konsekwentni, bo już podczas starcia z wilkami rozegraliśmy sobie kolejną rundę po odpadnięciu PC i gracze dokładnie już wiedzieli, że ostatni najemnik nie dał rady wilkom.

Tematy takie jak ustalenie, czy uda się znaleźć lekarstwo na śmiertelną chorobę ustalaliśmy rzutem z krzywą dzwonową, przy czym stawki wcześniej wynegocjowaliśmy i ustaliliśmy z góry jaki rezultat zajdzie przy jakim wyniku. To znacznie lepsze rozwiązanie niż „rzuć sobie, a ja ci powiem co się stało na podstawie jakichś tajemniczych kryteriów”.

Podczas bitew było trochę Chainmaila – starcie z pająkopodobnymi potworami rozegraliśmy tak, że część bitwy, gdzie walczyli przyboczni poszła całkowicie na zasadach CM, a część, gdzie bili się PC – na normalnych regułach Bufkina. Tak jak wspominałem wcześniej – dla przeciwników stosuję zasady morale z CM (instability due to excess casualties) dopasowując w locie wymagane poziomy rzutu na 2k6.

Teodozja, czyli główny port kolonii, do której udali się PC nie jest miejscem akcji, jest to typowy down time (chociaż teraz o poważnej stawce), w którym ustalamy co chcemy osiągnąć, ile czasu to zajmie i ewentualnie odgrywamy jakieś pojedyncze sceny, jeśli jest taka potrzeba. A jeśli potrzeby nie ma to po prostu ustalamy co udało się uzyskać, ile to kosztowało i wracamy do prawdziwych przygód.

Do boju!