Upadek Lemurii, Sezon 3. Podsumowanie kampanii Conan 2d20.

Zamykania dotychczasowych kampanii ciąg dalszy. Trzeci sezon Upadku Lemurii był jeszcze krótszy niż drugi. Rozegraliśmy zaledwie trzy sesje i zdecydowaliśmy o zakończeniu tematu. No dobra – ja zdecydowałem, przy niezadowoleniu części graczy i uldze reszty. Dlaczego? O tym w tekście.

Pomijam tutaj powody organizacyjne, specyficzne dla naszej ekipy, dość rzec, że nie czułem się zbyt komfortowo prowadząc jednak ciężką mechanicznie grę z dużymi odstępami między sesjami – niestety trzeba było zasad uczyć się czasem zupełnie od nowa i wielokrotnie sprawdzać podczas gry te same rzeczy, które były problematyczne już wcześniej. Nie lubię tego, wolę, kiedy gra toczy się płynnie. Ale to kwestia poboczna.

Postanowiłem skończyć kampanię przede wszystkim z tego powodu, że byłem już zmęczony poziomem wyzwań, przed którymi stawali PC. Postacie w Conanie od Modiphiusa stworzone według podstawowych zasad są niesamowicie potężne w porównaniu do innych gier, w które gram (przede wszystkim różne mutacje D&D). Żeby im zagrozić trzeba w nich rzucać najpotężniejszymi przeciwnikami i poważnymi wyzwaniami. Przy okazji trzeba jednak zachować pewien umiar, by nie stać się GM-ciulem, który gra tak, by udupić graczy. Być może to ostatnie zdanie nie jest prawdziwe i tak właśnie należy grać w Adventures in an Age Undreamed of. Ale jeśli tak – to ja się nie czuję dobrze w takiej konwencji. Poza tym, obiektywnie patrząc – jeśli PC są nadludźmi, to spora część wyzwań opisanych w podręczniku leży odłogiem, bo jest dla potężnych bohaterów śmieszna, stanowiąc wręcz okazję do napędzenia sobie paru punktów Momentum.

Dopuszczam przy tym jednak inną możliwość. Wszak w modiphiusowego Conana gra mnóstwo ludzi, którzy bardzo chwalą sobie tę mechanikę i nie zgłaszają takich problemów jak jak. Być może ta gra po prostu nie nadaje się do sandboksa z niepomijalnymi elementami losowości? Może zaplanowany scenariusz pozwola na lepsze rozłożenie wyzwań i uczynienie ich bardziej realnymi? Spójrzcie na przygodę wokół turnieju gladiatorskiego w Lemurii, która była z całej kampanii najbliższa klasycznemu scenariuszowi i chyba w ocenie wszystkich – najlepsza.

Jeśli kiedykolwiek w przyszłości będę uczestniczył w grze w Conana, będę silnie lobbował za tym, by grać według zasad Shadows of the Past, które pozwalają na stworzenie postaci słabszych, bliższych zwykłym śmiertelnikom niż herosom. Taką samą radę dałbym też wszystkim, którzy będą próbować robić w tym systemie sandboks.

Niezależnie od powyższego, uważam te dziewięć sesji za bardzo udane. Popatrzcie na wydarzenia, które opisywałem na blogu. Stworzona w czasie gry fikcja była bardzo howardowska. Adventures in an Age Undreamed of to znakomita mechanika, robiąca dokładnie to, co obiecuje, czyli emulująca przygody znane z kart opowiadań i powieści o Conanie i Kullu, dodająca do tego bardzo dużo, ale jednocześnie umiejętnie, elementów z mitologii Lovecrafta.  

W czasie rozgrywki korzysta się z zasad raczej dużo. Dodawanie swoich reguł, w miejscach, które nie zostały pokryte przez autorów nie jest specjalnie problematyczne, łatwo złapać feel systemu. W osobnym poście podzielę się zasadami, które opracowałem sam i z powodzeniem wykorzystywałem w kampanii.

Podręcznik główny napisany jest umiarkowanie dobrze, wiele informacji mechanicznych jest poukrywanych w tekście jak nie przymierzając w pierwszej edycji Warhammera. Z powodzeniem można było go odchudzić o połowę wycinając zbędne tłumaczenie na około. Ale za to dodatki są naprawdę dobre, wzbogacając system i dodając nowe rodzaje przygód. Na późniejszym etapie korzystałem z nich bardzo ekstensywnie, Ostatnie loch zwiedzony przez PC to Tomb of Sekhetmaatka ze znakomitego dodatku Ancient Ruins & Cursed Cities. Tam, wraz ze śmiercią Izdubara, głównego bohatera pierwszego sezonu Upadku Lemurii, zakończyła się nasza historia.

No właśnie, przechodząc do drugiej części tego tekstu, poniżej prezentuję krótkie podsumowanie wydarzeń, które miały miejsce w trzecim sezonie. Dwie pierwsze sesje podsumowałem już wcześniej pokrótce na fejsbuku, poniżej przypominam te teksty.

W trzecim sezonie przenieśliśmy akcję na północ, w góry, gdzie drużyna umknęła przed ścigającym ich kultem Baal-Hadada. Oznaczało to, że wkroczyliśmy w rewiry opisane w dodatku Conan the Barbarian. Korzystając z Hex Kit stworzyłem mapę, opracowałem kilka podstawowych punktów światła, lekko tylko naszkicowanych, pozostawiając resztę rozgrywki improwizacji opartej o materiał z dodatków (przede wszystkim wspomniane Barbarian i Ancient Ruins).

Drużyna wyprawiła się z ostatniego przyczółka akkadyjskiego i wyruszyła na północ. Szli pewnie w obranym kierunku wśród turni smaganych wiatrem, ale nie była to podróż spokojna. Napotkali grupę lokalnych nieumarłych: Draugrów (ostatnio pisał o nich Jaxa). Całe szczęście wykazali się gościnnością i zaprosili ich do ogniska, więc wystarczyło zabawiać ich opowieściami przez całą noc, by uniknąć pożarcia. Potem spotkali upiorną kobietę piorącą zakrwawione szaty w jednym z fiordów Morza Krakenów, nie zaczepiali jej jednak (i słusznie!). W nocy ponownie dopędzili ich Draugrowie, spragnieni dalszego ciągu opowieści, tym razem nie byli jednak zadowoleni bajdurzeniem (za Doom podniosłem poziom trudności testu Persuasion) i doszło do walki z sześcioma truposzami. Starcie było zaskakująco trudne i choć ostatecznie sześć trupich łbów potoczyło się w dół fiordu, to po drodze część ekipy pobrała solidne Wounds,

Ekipa przez całą drugą sesję kręciła się po okolicy szukając guza i skarbów. Natrafili na patrol z okolicznego plemienia Bam, ale dowiedzieli się od nich w zasadzie tyle, że południowców w Górach Zagroz nikt nie potrzebuje, bo przychodzą najczęściej odłowić niewolników.

Napotykali na przeszkody naturalne – złą pogodę, urwiska przegradzające drogę. Szykany te znosili z godnością. Spotykali też nieco bardziej bezpośrednie zagrożenia: dziwną, ogromną istotę, która wyszła z Morza Krakenów, której natura pozostała tajemnicą z uwagi na ciemną noc (udało się to coś odpędzić pomysłowym udawaniem przewagi fizycznej); ciężkozbrojnego Akkadyjczyka w masce z brązu na tajemniczej misji, któremu towarzyszyło kilku obłąkanych dzikusów; ducha kobiety, z którym stoczyli walkę; lokalnych przeciwników niewolnictwa, którzy kazali naszym asom umykać w podskokach.

Ostatecznie natrafili na obelisk ze schodami w dół – kiedy otworzyli obiekt z okolicznej ziemi wygrzebało się dwadzieścia szkieletów i ruszyło do walki. Ekipa wlazła do środka i stamtąd odszczekiwała się prześladowcom, Oren kładł jednego za drugim. W tym czasie z wnętrza wylazł kolejny duch i solidnie poszczerbił tyły drużyny. Ostatecznie jednak udało się pogromić wszystkich i drużyna ruszyła w dół spiralnymi schodami, licząc na łup.

Sytuacja zrobiła się gęsta, drużyna była mocno poszczerbiona (Wounds, Traumas, porozwalane pancerze, zużyta Fortuna), a do cywilizacji został jeszcze kawałek.

Podczas ostatniej sesji ekipa postanowiła jednak zagłębić się w tajemnicze podziemia. Schodzili długo po kręconych schodach, aż dotarli do sporego pomieszczenia wspieranego przez kolumy z czarnego kamienia. Na ścianach dostrzegli starożytne płaskorzeźby i hieroglify, których nie mogli odczytać.

Ruszając w głąb lochu dotarli do potężnych drzwi z brązu, z widocznie złamaną pieczęcią. Napotkali na zmumifikowane węże z medalionami na szyjach, które ruszyły do ataku, kiedy próbowali zdobyć te klejnoty. Dalej trafili na rozbite drzwi z kamienia i otchłań prowadzącą do systemu ciemnych korytarzy. Z trudem przedostali się na drugą stronę przepaści, a wówczas z otchłani wychynął gargantuiczny wąż, którego widok prawie doprowadził ich do szaleństwa, ale udało się go pokonać w boju.

W kolejnej sali znaleźli mnóstwo małych figurek uchwyconych w pozach imitujących codzienne prace. Z tego pomieszczenia prowadziło kilka wyjść, najpierw poszli dalej w głąb lochu, trafiając do pustego sarkofagu strzeżonego przez kamienne posągi demonicznych półbogów. Statuy poruszyły się i stoczyły z ekipą walkę, okazały się jednak wyjątkowo niezgrabne (wypadał mi milion komplikacji). Znaleźli też salę z mniejszymi sarkofagami i demoniczną twarzą na ścianie.

W końcu dotarli do pomieszczenia, w którym umieszczona była szklana (kryształowa?) gablota z dziwaczną srebrną zbroją (wylosowałem skarb z tabeli z Ancient Ruins). Oren próbował stłuc gablotę, lecz jego potężne ciosy doprowadziły do zawalenia się sufitu. Pod gruzami zginął najsłabszy fizycznie uczestnik wyprawy – Wielebny Izdubar. Jego zwłoki zostały złożone w grobowcu. Skaaag ostatecznie otworzył gablotę sposobem i wydobył dziwaczną zbroję z cienkiego, srebrzystego materiału i szklany hełm.

Ekipa opuściła podziemie i wyruszyła szukać dalszych przygód, niestety, już bez światłego przewodnictwa duchowego Izdubara. Życie bez światła Abakusa nie było już nigdy takie same.

Na tym zakończyliśmy Upadek Lemurii po piętnastu przygodach pierwszego sezonu, sześciu drugiego i trzech trzeciego.

Nie jest to jednak koniec tej ekipy. Czekają już na nas nowe przygody, tym razem ruszamy ku Zakazanym Ziemiom.