Szmaragdowy Las. Odcinek 7: W poszukiwaniu wiedzy.

Drużyna Szmaragdowego Lasu odnosi pierwsze sukcesy w swej misji odnalezienia grobowca Tegwen Żelaznej. Ale rozwiązanie problemów nękających Hen Ogledd nie wydaje się wcale bliższe. Wraz z wiedzą przychodzi również świadomość przeszkód, jakie czekają naszą dzielną ekipę w dalszych przygodach.

I. Wydarzenia.

Wystąpili:

Cymbel (Kalinoś), druid dotknięty klątwą brzydoty,

D 1, Brawn 10, Wits 4, Ego 6, Power 11, Hits 3, Fighting Capability 1

Elestien (Kasia), twarda wojowniczka dotknięta klątwą zazdrosnego druida

F 1, Brawn 11, Wits 6, Ego 4, Power 9, Hits 3, Fighting Capability 2+1

Infirmus Iocimus Maximus (Marcin), niezbyt potężny nekromanta wierzący w przepowiednię wróżącą mu nieograniczoną władzę

S 1, Brawn 4, Wits 10, Ego 6, Power 5, Hits 1, Fighting Capability 1

Agrypa Cato Gaius (Michał), mało rozgarnięty elementalista przechowujący tajemniczy przedmiot poszukiwany przez wrogie siły

S 1, Brawn 5, Wits 4, Ego 8, Power 8, Hits 1, Fighting Capability 1

(dla jasności: F = Fighter, D = Druid, S = Sorcerer)

Na czas rytuału drużyna postanowiła rozłożyć się w Luguvalium i odpocząć. Infirmus w pocie czoła wypowiadał bluźniercze inkantacje. Elestien uzupełniała zapasy i wyposażenie. Cymbel z Agrypą udali się do centuriona Piskiusa, któremu przedstawili wilczą głowę Saksona na dowód, że zabili czarownika (faktycznie byli przekonani, że spotkany we mgle przeciwnik był poszukiwanym szamanem). Wiarus pozostał sceptyczny, niemniej jednak dał drużynie 50 srebrników za fatygę.

Druid i Elementalista rozmówili się również z uczoną Laodoke. Przekazała im, że sztylet znaleziony w willi Flawiuszów jest nasiągnięty mocą, być może przez to, że długo był wykorzystywany do rytuałów. Później ekipa sprawdziła sztylet w akcji mordując kupionego na targu kurczaka – bez szczególnych efektów. Nasi zawodnicy zdali uczonej relację z ostatniej podróży. Laodoke stwierdziła, że spotkana strefa tłumiąca magię to być może pozostałość po mocy druidki Fflur, która zamieszkiwała okolicę.

Drugiego dnia odpoczynku w mieście zaczęła się szerzyć plotka, że potworna bezgłowa bestia rozszarpała rodzinę osadników na szlaku na południe od Luguvalium. Drużyna miała pewne przypuszczenia, że być może ma to związek z wilczą głową, którą trzymali w swojej siedzibie, ale postanowili zignorować temat.

W końcu Infirmus zakończył rytuał – wszystko poszło zgodnie z zasadami sztuki, ale Deidre była raczej niezbyt zadowolona ze swojego nowego ciała. Została w mieście, by się do niego przyzwyczaić, podczas gdy reszta wyruszyła na szlak.

Za cel obrano Novant, gdzie ekipa miała się pochwalić druidowi Prydwenowi upolowaniem czarownika i w zamian uzyskać namiary na położenie grobowca Tegwen Żelaznej. Podróż wypadła oczywiście przez dworzyszcze druidki Imoen, gdzie tradycyjnie drużyna spotkała się  z serdecznym przyjęciem i spędziła spokojną noc.

Kolejnego dnia nie ustawano w marszu i już po zachodzie ekipa dotarła do gospodarstw leżących w pobliżu zamku Novant. Zanocować postanowili u Essylt, której niegdyś pomogli na szlaku, więc teraz ugościła ich w swym domostwie. Handlarka przekazała również wieści – najbardziej na północ wysunięta część Novantu została napadnięta przez Piktów z północy.

Następnego dnia rano udało się porozmawiać z Prydwenem. Drużyna przedstawiła ze szczegółami całą historię, stary druid zaś potwierdził ich przypuszczenia – upiór spotkany w ruinach to prawdopodobnie Tegwen Żelazna (charakterystyczna brosza z zaplecionymi trzema żmijami), zaś zabity zmiennokształtny prawdopodobnie nie był poszukiwanym czarownikiem, lecz jego pomniejszym sługą. Prydwen stwierdził, że w zaistniałej sytuacji nie ma sensu ukrywać lokacji grobowca, wszak najwyraźniej został już sprofanowany przez Saksonów. Przekazał więc drużynie instrukcje jak dotrzeć do kurhanu i wysłał ich z misją dalszego badania sprawy. W drodze powrotnej do Luguvalium nocleg wypadł oczywiście znowu u Imoen. Druidka słysząc wieśc od swego kolegi z Novantu obiecała, że też spróbuje coś zrobić w sprawie łowów na Saksonów.

Po przymusowym przestoju spowodowanym nawałnicą ekipa dotarła w końcu do Luguvalium. Okolica miasta była wyludniona, gospodarstwa porzucone. Sprawa wyjaśniła się po dotarciu pod mury. Bramy miasta były szczelnie zamknięte, z dużą grupą strażników pilnujących wejścia. Drużyna nie została wpuszczona do środka, wyszedł do nich za to wkurzony centurion i powiedział, że bezgłowa bestia sieje spustoszenie w okolicy, więc na noc wszyscy chronią się za murami. Stwierdził, że to przez drużynę, więc nie mają oni wstępu do miasta dopóki nie rozwiążą problemu. Ekipa nie miała chwilowo zamiaru bawić się w polowanie na potwora, włamała się więc do przypadkowego gospodarstwa (zostawiając jednak rekompensatę pieniężną za straty) i tam spędziła bezpieczną noc.

Skoro świt wyruszyli na południe, a potem odbili na wschód, starając się odnaleźć jezioro i ruiny siedziby Fflur. Cymbel pewnie nawigował, a po drodze przekonał napotkanego niedźwiedzia do zaniechania ataku na ekipę. Pod wieczór udało się dotrzeć do jeziora, ponownie pojawiła się wysysająca magię moc, która jakby specjalnie otuliła druida i czarnoksiężników. Rozbili obóz, w nocy z niewiadomych powodów złamało się nagle drzewo, pod którym spali i wszyscy zostali dotkliwie poturbowani.

W związku z tym spędzono więcej czasu w obozie, by odpocząć. Rano antymagiczna moc zniknęła. W ciągu dnia udało się dotrzeć do ruin. Spotkano w nich niespodziewanych gości – patrol wojów króla Nudda z Aeronu. Siły były wyrównane, po żadnej stron nie było specjalnej woli walki, więc wymieniono trochę informacji i każda z ekip poszła w swoją stronę. Czyli nasza ekipa – w ruiny. Strażniczka była ciągle na posterunku, nadal bezgłośnie poruszając martwą szczęką. Korzystając z przewagi wysokości, jaką dawał koń, Cymbel przyjrzał się dokładnie widzianemu ostatnio ołtarzowi z pozornie przypadkowymi przedmiotami. Stwierdził, że to może być jakieś zaklęcie, którego nie da się zdjąć po prostu fizycznie niszcząc przedmioty, co więcej, takie postępowanie może być niebezpieczne.

Drużyna spędziła noc w pobliżu ruin. O poranku, wobec kurczących się zapasów zarządzono polowanie. Z dużym sukcesem – udało się ustrzelić jelenia. Po sprawieniu zwierzyny przystąpiono do poszukiwania grobowca Tegwen, zgodnie z instrukcjami Prydwena.

Udało się to bez problemów. Kilka mil na północ od ruin natrafiono na kotlinę, w której leżał kurhan ułożony z wielkich kamieni. Z daleka faktycznie wyglądał na przypadkowy, więc gdyby drużyna nie wiedziała czego szukać, w życiu by tu nie trafiła.

Niska jama prowadziła do cuchnącego zgnilizną i odchodami podziemia. Kilkanaście wyślizganych kamiennych stopni i drużyna była w podziemnej sali z kopułą wyłożoną drewnianymi deskami. Pod przeciwległą ścianą zgromadzono dziesiątki glinianych naczyń różnych rozmiarów i przeznaczenia, jakby pozostałości po rytuale pogrzebowym. Na lewej i prawej ścianie znajdowały się portale prowadzące dalej w mrok.

Z tych właśnie portali nadleciało niebezpieczeństwo. Kiedy ekipa znalazła się na środku sali, z obu strony wyleciały na nich ogromne, zdeformowane nietoperze i zaczęły bez dania racji kąsać i szarpać pazurami. Wykorzystując impet ataku zdołały ranić kilku przybocznych oraz powalić Cymbela i Agrypę. Reszta drużyny poradziła sobie jednak i wkrótce na posadzce legło dwanaście trucheł. Przywróceni do przytomności drużynowi czarodzieje orzekli, że bestie zdecydowanie nie wyglądają naturalnie.

Drużyna wycofała się na górę, by chwilę odsapnąć i przemyśleć taktykę.

Komentarz z drugiej strony zasłonki

Warto odnotować, że cała sekwencja zdarzeń, która miała miejsce na ostatnich czterech sesjach (i zapowiada się na to, że przeciągnie się jeszcze na co najmniej kilka spotkań) wynikała z dwóch dość przypadkowych źródeł: chęci przetłumaczenia zwojów znalezionych w willi Flawiuszów i wizji uzyskanej przez Gulguliksa w wieży snów. Gracze zaczęli sami drążyć temat, co mnie zmusiło do reakcji i wymyślenia odpowiedzi na ich pytania. I tak to się potoczyło.

Zmianę mechaniczną polegającą na wprowadzeniu Hits w miejsce Hit Points zaproponowałem już jakiś czas temu, ale gracze dopiero teraz zorientowali się, że oznacza to, że postacie czarujące będą przez większość część swojej przygody bardzo słabe w walce (Czarnoksiężnik dostaje dodatkowego Hit dopiero na piątym poziomie!). Za to wojownicy zwiększają swą moc bojową dużo szybciej. I tak ma być, w przyjętych zasadach czary od początku są dość potężne, więc powinno to być kompensowane niskimi zdolnościami bojowymi. Nie za bardzo rozumiem czemu gracze sobie wymyślili, że ich czarodzieje będą brać udział w walkach na równi z wojownikami i przybocznymi.

Ostatecznie nie wyjaśniliśmy jeszcze statutu wskrzeszonej Deidre (przez nieobecność graczki). Generalnie problem polega na tym, że o ile operacja się udała, to losowanie nowych atrybutów (dla nowego ciała) poszło bardzo słabo, więc powstał dylemat, czy nie warto lepiej stworzyć zupełnie nowej postaci. Niezależnie od tego, już po sesji stwierdziłem, że zastosowanie czaru Transmigration będzie powodowało konieczność przerzucenia jedynie Brawn, reszta współczynników pozostanie na swoim miejscu, wszak jaźń i umysł są przenoszone w całości do nowego ciała.

Mamy pierwszy w tej kampanii awans – Elestien wbiła drugi poziom wojowniczki. Progres w Fighting Capability wziąłem wprost z tabeli w Men & Magic, zatem od tej pory jej FC wynosi 2+1, co oznacza, że atakując rzuca trzema kośćmi i wybiera dwa najwyższe wyniki.

Kolejny odcinek prawdopodobnie za dwa tygodnie.

Do boju!