Szmaragdowy Las. Odcinek 5: W poszukiwaniu Żelaznej Tegwen.

W Szmaragdowym Lesie do tej pory generowaliśmy wątki, starając się zarysować obraz post-rzymskiej Brytanii. Czas zacząć powoli zbierać owoce pierwszych sesji i łączyć nitki prowadzące pozornie w różnych kierunkach. Za nami sesja na której pozornie nie wydarzyło się wiele, ale suma drobnych wydarzeń i nabytej wiedzy sprawia, że gra była bardziej niż treściwa.

I. Wydarzenia.

Wystąpili:

Cymbel (Kalinoś), druid dotknięty klątwą brzydoty,

D 1, Brawn 10, Wits 4, Ego 6, Power 11, Hits 3, Fighting Capability 1

Gulguliks (Maks), druid – idiota przekonany o swojej wyjątkowości i geniuszu

D 1, Brawn 4, Wits 2, Ego 12, Power 6, Hits 1, Fighting Capability 1

Deidre (Maria), poszukująca pomsty na Rzymianach wojowniczka

F 1, Brawn 7, Wits 6, Ego  8, Power 11, Hits 2, Fighting Capability 1+

Elestien (Kasia), twarda wojowniczka dotknięta klątwą zazdrosnego druida

F 1, Brawn 11, Wits 6, Ego 4, Power 9, Hits 3, Fighting Capability 1+

Agrypa Gaius Cato (Michał), mało rozgarnięty elementalista przechowujący tajemniczy przedmiot poszukiwany przez wrogie siły

S 1, Brawn 5, Wits 4, Ego 8, Power 8, Hits 1, Fighting Capability 1

Infirmus Iocimus Maximus (Marcin), niezbyt potężny nekromanta wierzący w przepowiednię wróżącą mu nieograniczoną władzę

S 1, Brawn 4, Wits 10, Ego 6, Power 5, Hits 1, Fighting Capability 1

(dla jasności: F = Fighter, D = Druid, S = Sorcerer)

Ekipa ruszyła traktem na południowy zachód, zmierzając do zaprzyjaźnionej druidki Imoen. Agrypa w międzyczasie w końcu odprawił rytuał przyzwania błyskawicy i zamknął ją w zakupionym wcześniej miedzianym pręcie.

Maszerując dziarsko drużyna natrafiła na przegradzające drogę zwalone drzewa. Wyglądały jak złamane, rozerwane, zniszczone, ale na pewno nie ścięte ludzką ręką. Cymbel przemówił w mowie ptaków i zapytał mieszkającego w okolicy rudzika co się stało. Ptak operując swoimi pojęciami powiedział „dwa duże – szybkie, ogień z nieba – jak burza, ale nie-burza”. Zastanawiając się nad tym co się naprawdę wydarzyło ekipa ominęła przeszkodę (nie było to trudne, drzewa nie miały chyba służyć jako zapora) i forsownym marszem zmierzała do druidki, by dotrzeć tam w nocy, na skraju wyczerpania.

Na miejscu drużyna zastała wysłanego przodem konno Akko, który opowiedział o zasadzce – coś nagle łupnęło, dupnęło i dwa drzewa runęły na trakt. Dzielny przyboczny zdążył w ostatniej chwili przejechać i nie oglądał się za siebie, by zobaczyć co spowodowało katastrofę.

Następny dzień upłynął na odpoczynku, rozmowach z Imoen i zbieraniu ziół. Cymbel ponownie wprawił się w stan transu i zbadał znaleziony w willi Flawiuszów sztylet o falistym ostrzu. W transie dostrzegł w jego miejscu poszarpaną kulę ciemności, uznał więc, że broń jest obłożona zaklęciem, lub jest składnikiem rytuału.

Kolejnego dnia wyruszono. Ekipa postanowiła jednak odwiedzić Amlawda, druida z Kredowej Góry, by zasięgnąć wiedzy o poszukiwanym Grobowcu Tegwen Żelaznej. Bez przeszkód dotarli na miejse i rozmówili się ze starym kapłanem. Nie powiedział im nic szczególnie interesującego, zasugerował natomiast, by odwiedzić również innych okolicznych druidów, może oni będą wiedzieć więcej. Opowiedział zatem, aby zapytać Penarddun służącą radą w Caerbannog na wschodzie, Prydwena, doradzającego królowej Novantu (do którego poprzednio prawie dotarli) i w ostateczności spróbować szczęścia w dostaniu się do Aeronu, by porozmawiać z Erdudvyl, korzystającą z gościny znienawidzonego króla Nudda (na pozbycie się którego drużyna dostała coś w rodzaju zlecenia od centuriona Serviusa Piskiusa z Luguvalium).

Nie czekając, drużyna zawróciła i uderzyła na szlak prowadzący na północny wschód, do Novant. W pobliżu traktu rozbito obóz. Podczas zbierania ziół Cymbel przypadkiem ukłuł się trującym pnączem, ale Gulguliks ocalił go szybką reakcją, za cenę zużycia sporej części posiadanych przez druidów ziół.

Noc minęła spokojnie, lecz poranek przywitał drużynę rzęsistym deszczem. Ekipa ruszyła dalej, by po kilku godzinach spotkać idącego z naprzeciwka młodego druida Fflama, który akurat przemierzał Hen Ogledd pielgrzymując pomiędzy starszymi kapłanami. O dziwo, mimo młodego wieku Fflam był w stanie powiedzieć coś nowego na temat Tegwen. Bohaterka niedługo przed śmiercią pozostawała w ścisłym kontakcie ze starą druidką Fflur, której siedziba mieściła się na południowy zachód od Luguvalium, od śmierci kapłanki pozostaje jednak opuszczona i zapomniana. Korzystając z bogatej wiedzy młodego druida Agrypa zapytał go przy okazji o druida, którego duch wodny kazał mu sprowadzić do jeziora w pobliżu Castrum Voredum. I w tej sprawie Fflam miał coś do powiedzenia – słyszał o druidce Tangwen, która próbowała się porozumieć z tamtejszymi duchami, ale zaginęła.

Drużyna zaproponowała Fflamowi, by zawrócił i poszedł z nimi do Novantu. Młody druid się zgodził i wkrótce wznowiono marsz na północny wschód. Drużyna chciała dotrzeć do cywilizacji jeszcze za dnia, więc kontynuowano marsz do późnych godzin.

Nagle! W szarówce przed zmrokiem Infirmus dostrzegł w krzakach przy drodze zasadzkę uzbrojonych po zęby wojów! Ekipa sformowała skromny mur tarcz dając do zrozumienia, że nie zostali zaskoczeni. Padający deszcz uniemożliwił skorzystanie z łuków, więc wróg sformował czworokąt i ruszył do natarcia. Do zwarcia jednak nie doszło, bowiem za sprawę wzięli się magowie. Agrypa wydobył swój miedziany pręt i bez dania racji grzmotnął piorunem w sam środek wrażej kolumny. Gugluliks z kolei wydał z siebie przeciągły, choć niesłyszalny gwizd i z lasu nadleciała horda nietoperzy, które rzuciły się na wystarczająco zdezorientowanych napastników. To było dla nich za wiele, ktoś krzyknął „Cholera! Druidzi!” i prawie 30 bandytów umknęło w las. Przez deszcz i ciemność nie udało się zidentyfikować znaków na ich tarczach, o ile w ogóle jakieś nosili. Już w nocy udało się dotrzeć do cywilizacji, drużyna została ugoszczona przez nowanckich włościan.

Następny dzień rozpoczął się opadami śniegu, wcale nie tak niezwykłymi wczesną wiosną. Drużyna dotarła do zamku Novant – ponurej fortecy z czarnego kamienia wznoszącej się na plosie między dwoma jeziorami. Rozmówili się z druidem Prydwenem. Starzec okazał się być dokładnie tą osobą, której szukali. Posiadał rozległą wiedzę o samej Tegwen Żelaznej i jej grobowcu, ale tajemniczo wyjaśnił, że być może brak powszechności tej wiedzy nie jest wcale przypadkiem i nie powinien jej ujawniać bandzie przypadkowych awanturników. Ostatecznie obiecał powiedzieć więcej, jeśli drużyna pomoże mu w pewnej sprawie. Stary druid w swych wizjach zobaczył, że po ziemiach brytońskich krąży saksoński Vitki – czarownik. Zbiera składniki, ma złowrogi plan, których chce zrealizować. Trzeba go wytropić i powstrzymać, cechą charakterystyczną szamana jest wilcza czapa i amulet z głową wilka. Ekipa od razu skojarzyła postać widzianą przez Gulguliksa w jego wizji uzyskanej w wieży snów u Imoen. Było oczywiste, że sprawy się łączą. Ekipa zgodziła się wykonać zadanie i grzecznie pożegnała druida.

Reszta dnia upłynęła na bezowocnym szukaniu ziół i polowaniu. Gulguliks natrafił na druidzką pułapkę-klątwę, ale zwalczył jej moc.

Kolejnego dnia ruszono na szlak, z powrotem do Imoen, pomimo szalejącej burzy. Cymbel przemówił w mowie ptaków chcąc namówić pierwszego spotkanego pierzastego do zwiadu, ale ptak był zdegustowany propozycją, by latać w taką pogodę i obłożył druida klątwą – Cymbel stracił na sześć tygodni zdolność rozmowy z ptakami.

Podczas dalszej podróży spotkano handlarkę Essylt, która próbowała wygrzebać z błota zakopany wóz. Drużyna jej pomogła, w zamian Essylt obiecała przysługę w przyszłości.

Kiedy nieco przestało lać ekipa rozbiła obóz. Cymbel ponownie się odurzył, tym razem by sprawdzić aurę broszy znalezionej w kryjówce fałszywego kupca Ioratha. Pod wpływem ziół zobaczył, że z klejnotu wydobywa się czerwona mgiełka, która kręcąc się spiralnie zmierza ku niebu.

Podczas odpoczynku ekipa miała dwóch gości. Najpierw z lasu wyszedł spory pies. Cymbel przemówił do niego po psiemu, dowiedział się, że czworonóg nazywa się Rex (co zdradza rzymskie pochodzenie), zaś jego pan zginął na północy dość dawno temu. Druid obłaskawił zwierzaka, w ten sposób drużyna wzbogaciła się o kolejnego członka. W nocy do obozu przyszedł również podróżnik Connad, którzy przyniósł najnowsze plotki z Luguvalium: po tamtejszej okolicy grasuje nocami straszna bestia, przypominająca ogromnego psa, która porywa zwierzęta gospodarskie, a podobno i ludzi. Powiada się, że demona uwolnili z willi Flawiuszów nieostrożni awanturnicy. Connad posiedział do rana, a potem udał się w kierunku Novantu.

Drużyna zaś udała się w dalszą drogę na południowy zachód i pod wieczór dotarła do dworzyszcza Imoen. Stara druidka potwierdziła opowieść Fflama, że faktycznie, jakies dwa lata temu druidka Tangwen badała okoliczne wzgórza szukając porozumienia z duchami jeziora, ale zaginęła bez wieści.

Ekipa zaczęła się szykować do wyprawy.

Komentarz z drugiej strony zasłonki

Wszystkie questy, które pojawiły się do tej pory w grze były albo zaimprowizowane w oparciu o założenia settingu, albo wylosowane. Do randomizacji zrobiłem sobie prostą tabelkę na k6 z osiemnastoma kluczowymi dla kampanii słowami-kluczami dość bezładnie uszeregowanymi w trzy kolumny. Zasób pojęć jest dosyć ograniczony, ale to dobrze – po co nam odczapiste historie co chwila, skoro akcja toczy się na bardzo małym terenie i naturalnym jest, że wątki będą się przeplatać?

Jak widać, spotkania losowe to nie tylko bandyci i oszuści, jak na poprzedniej sesji. Ich pojawianie się wykorzystuję po trochu do budowania klimatu, rzucania zahaczek do przyszłych przygód (przy czym jakie to będą przygody okazuje się później), a trochę jako metodę przekazywania informacji o settingu ustami NPCów.

Klasy czarujące trochę kradną spotlight. Tak samo było i w poprzednich kampaniach, ale jeśli przy stole mieliśmy trzy osoby, to nie było to tak wyraźne jak przy szóstce. Magia jest bardzo fajna i klimatyczna, ale trzeba pomyśleć nad tym, żeby wojowniczki też miały jakieś zajęcie. Można zacząć od pilnowania, żeby przyboczni byli przypisani do swoich dowódców, a nie latali za każdym, kto ma akurat kaprys wziąć sobie kogoś do ochrony.

To ostatnie to zresztą szerszy problem traktowania przybocznych jako pionków. Wygodne, zarówno w fikcji, jak i na poziomie meta, ale może się kiedyś zemścić, notuję sobie wszystkie sytuacje, w których retainers zostali potraktowani jak rzeczy.

Kolejny odcinek niestety dopiero za trzy tygodnie.

Do boju!