Półsfery, tunele, trolle i borsuki.

Na ostatnim Hiperpegu, zgodnie z zapowiedziami poprowadziłem jednostrzałową przygodę toczącą się w settingu Pólsfer. Gracze odkrywali tajemnice nowej krainy, w której kilkadziesiąt lat później będzie się toczyła akcja głównej kampanii. Zagraliśmy na mechanice Tunnels & Trolls, oczywiście polskie wydanie pierwszej edycji od k6 trolli. Przewrotnie, zdecydowałem o graniu na mechanice zakładającej wyłącznie eksplorację podziemi, podczas gdy akcja miała się toczyć głównie na powierzchni.

Najpierw, dla kontekstu - skrótowy opis wydarzeń, potem krótki komentarz, w tym o samych T&T.

I. Przebieg wydarzeń.

Szóstka bohaterów (wojownicy i wojowniczki: Spartakus, Hepatia, Ochlapus, Sybilla i Arturius oraz mag Izorkus) wraz z dziesięcioosobową załogą byli pierwszymi, którzy trafili do niezbadanej wcześniej krainy. Płynęli po Morzu Mazandarany wzdłuż Bagna Bladych Świateł, aż w końcu dotarli na solidniejszy grunt i płynącą z zachodu rzekę wpadającą do morza.

Była piękna pogoda, więc z daleka dostrzegli wznoszący się daleko nad lasem czarny słup. Postanowili go zbadać, skierowali więc łódź w górę rzeki, wypływając wkrótce z lasu na step. Następnie wypakowali się na brzeg i ruszyli na południe. Stumetrowy obelisk z czarnego kamienia, do którego w końcu dotarli nie miał żadnych wejść na dole, a z uwagi na pustą przestrzeń u szczytu został przez Sybillę nazwany Wielkim Gwizdkiem.

Powrócili do statku, po przespaniu nocy ruszyli dalej w górę rzeki. Była straszna ulewa, więc przez ograniczoną widoczność prawie wpadli na pijącego z rzeki czerwonego smoka. Okazało się, że Polimeda z załogi okrętu zna język smoków (wśród PC nikt nie miał INT większego niż 12), za jej pośrednictwem porozmawiali więc z gadem, który przedstawił się jako Zudrul, Władca Ognia. Smok zgodził się zabrać jedną postać (wraz ze stoma metrami liny) na szczyt obelisku. Szczęśliwcem był Ochlapus.

Zanim reszta ekipy dotarła pod obelisk (smok zostawił Ochlapusa i odleciał), samotny śmiałek zszedł schodami wydrążonymi w obiekcie na sam dół, gdzie znalazł wejście do piwnicy. A potem wszedł z powrotem i przywiązał linę do kolumny.

Mapa wykonana przez graczy. Amatorów w dziedzinie kartografii, ale nie jest wcale źle.

Ekipa dotarła w końcu następnego dnia do obelisku. Po wielu próbach udało się wciągnąć Izorkusa i Arturiusa na szczyt. Na dole tymczasem reszta ekipy (znowu za pośrednictwem członka załogi) rozmawiała z ludkiem fae, którego przedstawiciele pojawili się niewiadomo skąd. Próbowali namówić PC do pomocy w przepędzeniu strasznego potwora, który zajął ich dom. W zamian obiecali balistę (o której marzył Ochlapus). PC woleli jednak najpierw zbadać loch pod obeliskiem, umówili się więc z wietrzniakami na kolejny dzień.

W końcu wszyscy dostali się na górę i zeszli po schodach na dół. Po wejściu do piwnicy od razu dostali wielką, toczącą się kulą na twarz. Kula po uderzeniu w drzwi rozwiała się w chmurze dymu, a pułapka nastawiła się na nowo. Przeskoczyli nad nią i ruszyli dalej. Dotarli do kolejnych drzwi i znowu uruchomili pułapkę - korytarz został zablokowany odsłaniając ukryte komnaty, z których wyskoczyła na nich trójka dużych i bardzo atrakcyjnych ludzi. Tyle, że ze spiłowanymi w stożki zębami. Walka była krótka, napastnicy polegli.

W komnatach, z których wyszli znaleziono dwie skrzynie. W jednej były Buty Szybkości, które założył Ochlapus, a w drugiej klejnot, który zamienił Spartakusa w borsuka.

II. Komentarz z drugiej strony zasłonki.

To była moja pierwsza sesja w T&T. Mechanika jest bardzo prosta i bardzo niedookreślona (OD&D to przy T&T kompletny współczesny mainstream), pozostawiająca dowolność w rozstrzyganiu praktycznie wszystkiego poza walką, czarami (bardzo skrótowo opisanymi) i rzutami obronnymi. Większość sytuacji rozstrzygałem ad hoc, ewentualnie posiłkując się zasadami z D&D lub rzutem na wzór rzutu obronnego, tyle że na różnych współczynnikach, nie tylko na Szczęściu. Przyznam też, że byłoby mi trudniej, gdybym nie posiłkował się późniejszymi edycjami T&T, które wyklarowały wiele rzeczy.

Walka poszła błyskawicznie i zakończyła się w dwie tury. Mam wrażenie, że była trochę mało dynamiczna - trzeba było żmudnie, z kalkulatorem zliczyć wyniki wszystkich uczestników, potem odjąć i rozdystrybuować obrażenia. System walki masowej prowadzi do bardzo szybkich rozstrzygnięć, ale jego wadą jest to, że jeśli PC zdobędą przewagę w pierwszej rundzie to w zasadzie już wygrali. Wynik starcia jest bardziej przewidywalny niż w pierwszych D&D, gdzie jedna pechowa/szczęśliwa kostka przechylała szale na jedną stronę.

Przewidywalność ma poważną zaletę w wypadku prowadzenia jednostrzałów - postacie nie giną tak łatwo od przypadkowych czynników jak w OD&D, można więc pokusić się o przeprowadzenie sesji z większą ilością niebezpiecznych elementów bez obawy o spójność przygody.

Spodziewając się, że PC mogą trafić do jakiegoś lochu (ale nie zakładając kompletnie, że będzie to piwnica obelisku, dostanie się tam było praktycznie niemożliwe naturalnymi metodami) miałem ze sobą gotowca - Dungeon of the Bear, który sprawdził się znakomicie. Wcześniej ledwo przekartkowałem niewielką książeczkę, ale nie stanowiło to przeszkody w kompetentnym poprowadzeniu przygody. Nie wnikałem przy tym w ekologię ani uzasadnienie dziwacznych znalezisk i spotkań - magia i tyle.

T&T nie stanie się po tej sesji moim faworytem, wciąż zakładam prowadzenie głównie na OD&D, ale też nie była to z pewnością moja ostatnia przygoda z systemem Kena St. Andre, który nadaje się do szybkiej i niezobowiązującej gry.

A możliwe, że jeszcze kiedyś wrócimy do ekipy odkrywców z Tanais i dowiemy się jakie były ich dalsze losy. 

W bonusie - do materiałów do pobrania dorzucam karty postaci do T&T.