Skoro sprawy przybrały taki obrót

Jak zapewne stali czytelnicy zauważyli – blog od dłuższego czasu zwolnił. Teksty pojawiają się rzadko i nieregularnie. Nie należy się jednak tym martwić, bo o ile przyczyn takiego stanu rzeczy jest wiele, to najważniejszą z nich jest klęska urodzaju, która dotknęła moje erpegowe życie.

Ostatnimi czasy pojawiło się sporo związanych z grami tematów, które znacząco angażują mnie czasowo. Część z nich jest ciekawa i będę do nich wracał na tych łamach, część to erpegowe bread & butter, które nie wzbudza szczególnych refleksji, więc nie będę z tego robił specjalnej hecy, zwłaszcza, że nie mam czasu ani chęci na opisywanie na blogasku wszystkiego jak leci.

Przechodząc zatem do rzeczy:

1. Jutro startujemy z nową kampanią OD&D/CM. Tym razem podchodzę do tematu jeszcze inaczej, nie będzie rekonstrukcji, trzymania się litery świętych tekstów i łowienia znaczeń z każdego przecinka, który św. Garry postawił nieprzypadkowo tam, a nie gdzie indziej. Postaram się wykonać coś w stylu meta-symulacji, czyli spróbuję rozwinąć grę jakbym podchodził do niej na świeżo, bez trzymania się jakichś sztucznie narzuconych współcześnie zasad retrogamingu. Pozostawię na razie taki enigmatyczny opis, zobaczymy co wyjdzie w praktyce, nie należy jednak spodziewać się rewolucji, raczej ewolucji.

Dodatkowo – udało mi się poszerzyć grono graczy i graczek, mam nadzieję utrzymać w tej kampanii skład 5-6 osób (nie licząc mnie).

Raporty będą się ukazywały z pewną regularnością, podejrzewam jednak, że raczej nie po każdej pojedynczej sesji.

2. Od kilku tygodni z ekipą znaną z Upadku Lemurii ogrywamy Forbidden Lands. Jesteśmy po trzech sesjach, będzie z tego jakiś raport, prędzej czy później. Gra się fajnie, ale to zupełnie inne doświadczenie, bo staram się grać dokładnie w tę grę, nie żadne na mechanice, czy na motywach.

3. Począwszy od września na Hiperpegach ogrywam OD&D w wersji bardzo klasycznej (choć nie bez zmian) prowadząc moduł nazwany przeze mnie Wikingowie (skojarzenia z Gotami Roberda jak najbardziej uzasadnione). Jest to zabawne i wydaje się być w końcu odnalezioną formułą na skuteczne pokazywanie OD&D losowym graczom na publicznych eventach. Kiedy skończę (planuję poprowadzić ostatnią sesję w styczniu), opublikuję moduł z komentarzem.

4. Ku memu zaskoczeniu odezwała się do mnie stara ekipa znana czytelniczkom z Chaosu w Nowym Świecie i Dzieci Wittgendorfu oraz warhammerowej kampanii u Franza. Tak naprawdę to chłopaków skrzyknął jeden z nawet starszych graczy, który nie brał udziału w tych kampaniach, ale z którym graliśmy kiedyś dawno temu w Shadowruna i Dzikie Pola (a prywatnie mój kolega, z którym kontaktujemy się pozaerpegowo). Swego czasu mocno krytykowałem ich stosunek do proponowanych przeze mnie rozgrywek, ale cóż, czasy się zmieniły – ja swoje erpegowe plany realizuję sam, nie muszę ich już wtłaczać w żadne chore pomysły jak sandboksy i retrogaming. Mogę więc im poprowadzić raz na miesiąc – dwa tak jak dawniej, czyli kampanię z wątkiem przewodnim, chociaż oczywiście nastawioną mocno na improwizację i realizację pomysłów graczy. A to wszystko w arcymainstreamie, czyli piątych dedeczkach (zobaczymy jak banda mechanicznych abnegatów poradzi sobie z mocno gamistyczną grą, wróżę długie trwanie na niskich poziomach). O tej kampanii raczej nie będę pisał, będziemy sobie grać po cichu w piwnicy i cieszyć się spotkaniem towarzyskim na równi z rozgrywką.

5. Od czasu do czasu pykam sobie jako gracz w rozgrywkach prowadzonych przez Buzza. Jakiś czas temu skończyliśmy Honor i Krew Wicka, teraz planujemy ruszyć z Psami w Winnicy.

No i to by było na tyle w temacie planów, a teraz – do boju!