Poczynania arcywrogów (wspomagająca mechanika uniwersalna)

W RPG postacie graczy często mają za przeciwników inteligentne istoty, które realizują swoje plany, mają swoje dążenia i pomysły na ich realizację. W tzw. tradycyjnych grach (nie mylić z grami retro, owa tradycja to dopiero lata 80te) sposób postępowania przeciwników PC opisuje scenariusz. Jeśli PC zrobią to i tamto, to Wielki Mroczny Lord zrobi tamto i owamto. Albo w ogóle nie wiadomo co taki mroczny lord robi, opisane są jedynie efekty jego działań. Możliwa też jest sytuacja pozostawienia poczynań wrogów do decyzji MG.

W wielu współczesnych grach odchodzących od tradycyjnego modelu sposób postępowania przeciwników wynika wprost z zastosowania konkretnych mechanik. Niemniej jednak – prowadzącej pozostawiony jest zwykle jakiś margines luzu decyzyjnego, chociażby co do wyboru ruchu w grach PbtA. 

Mam wrażenie, że w sytuacjach, kiedy decyzja o poczynaniach wroga spoczywa w rękach prowadzącej, trudno jest uniknąć skłaniania się ku optymalizacji takich decyzji. Nie przypominam sobie za bardzo sytuacji, w których przeciwnicy graczy robią sami z siebie coś głupiego. Zwykle są przygotowani, zwarci, gotowi i mają doskonały plan wyprzedzający działania PC o co najmniej krok. Oczywiście takie plany można zawsze pokrzyżować, ale zwykle to właśnie druga strona ma inicjatywę, PC zaś jedynie reagują na podejmowane przez wrogów działania. Nawet końcowe konfrontacje typu szturm na wrogą twierdzę są de facto reaktywne: atak następuje dlatego, że to wróg podjął decyzję o zabunkrowaniu się w swoim zamku.

W grach opartych na swobodzie eksploracyjno-decyzyjnej inicjatywa częściej spoczywa w rękach PC, o ile ci postanowią ją sobie wziąć. Mam wrażenie, że dobrym przykładem są kampanie Roberda, w których to gracze w mniejszym lub większym stopniu podejmują decyzje o kierunku rozwoju konfliktu. Ale nawet wówczas powstaje zagadnienie – co arcywróg będzie robić, jak zareaguje na działania podjęte przez PC?

W każdym z typów rozgrywki istnieje też problem wiedza MG vs wiedza NPC. Trudno jest się uwolnić od podejmowania za enpeców decyzji z uwzględnieniem wiedzy o planach PC. Stąd owa optymalizacja i wieczne wrażenie, że wrogowie są o krok do przodu.

I w tym miejscu pojawia się moja propozycja. Oczywiście zakłada ona losowanie, a jakże! Tak naprawdę to rozwiązanie jest bardzo proste i znacznie krótsze od wstępu do niego. Co zatem sugeruję?

Przed każdą sesją (lub w innych odcinkach, zależnie od potrzeb) wykonaj rzut 2k6 dla każdej z wrogich frakcji (dla sojuszników PC również można) i odczytaj wynik z poniższej tabeli. Jeśli dana frakcja jest niekompetentna – odejmij od wyniku 1 do 3 punktów (zależnie od poziomu niekompetencji). Analogicznie – wybitnie sprytne frakcje powinny otrzymać bonus do rzutu.

Dla lepszego widoku klikamy w obrazek i przeklinamy brak sensownych tabel w bloggerze

Wybaczcie, że przykłady są wybitnie skoncentrowane na rozgrywce militarnej, ale mechanikę tę wymyśliłem jako składnik niewielkiej gry o działaniach zbrojnych, stąd przykłady.

Zastosowanie takiego rozwiązania pozwala na wprowadzenie niepewności co do przebiegu gry, jednak dostrzegam też pewne zagrożenia z tym związane. Jeśli gracze są w danej kampanii pasywni to wrzucenie wielu akcji wykonywanych przez przeciwników może zepchnąć ich jeszcze głębiej do defensywy i sprowadzić grę do oczekiwania na potknięcia przeciwnika (no bo przecież muszą się w końcu takie trafić, co nie?). Mechanika ta sprawdzi się dobrze, jeśli istnieje dynamika między PC a NPC, jeśli natomiast PC jedynie biernie oczekują na pojawienie się przygód, a frakcji jest kilka – gracze mogą poczuć się przytłoczeni zbyt wieloma bodźcami.

Obraz na wstępie to Mocarze Wiktora Wasniecowa.