OD&Dekameron

Oto i plaga spadła na nasz świat, przyszło nam ograniczyć kontakty społeczne, żeby zatrzymać jej postęp. A gra w RPG to przecież kontakt społeczny, więc jak sobie radzić w tym trudnym czasie? Z pomocą przychodzi technologia, która daje nam wiele narzędzi do komunikacji bez wychodzenia z domu. Czyli - zacząłem grać przez sieć.

Od dawna byłem raczej sceptyczny wobec takiej formy erpegowania. Mierziło mnie spędzanie od 20 do 50% czasu na walce z rwącym się połączeniem, niedziałającym mikrofonem, szumami i trzaskami. Czułem się nieswojo nie widząc żywych reakcji na swoje słowa. Nie czułem emocji we wpisywaniu komend skryptów zastępujących rzuty fizycznymi kostkami. Przede wszystkim jednak, wydawało mi się, że rpg online jest straszliwie ślamazarne.

Ale, że alternatywą było całkowite zawieszenie grania na trudny do określenia czas, to niechętnie zabrałem się do poznawania tajników grania online, łapiąc hasło "ODDekameron" rzucone Sejiego i przełożone na wersję online przez Adama z Konkwistadorów Chałwy.

I wiecie co? Kurde, tak się da grać!

Szybko zebraliśmy zacną ekipę (bez wielkiej przesady - "all stars", w pierwszej sesji zagrali: wspomniany Adam, Ifryt, Roberd i tsar), zdecydowaliśmy kto prowadzi (padło na mnie), umówiliśmy termin i, hej presto, zagraliśmy. I co ciekawe – wszyscy byliśmy z tej gry zadowoleni.

Do połączenia głosowego wykorzystujemy Discorda, zaś resztę gry obsługuje nam Roll20. Problemy techniczne były minimalne, a do dziwacznego wrażenia mówienia do pustej sali szybko się przyzwyczaiłem. Technologia pozwala za to na parę usprawnień trudnych do odtworzenia przy fizycznym stole.

Wirtualna plansza daje możliwość, o której zawsze marzyłem: mogę sięgać do cyfrowego pudła i wstawiać na stół figurki przedstawiające dokładnie takie postacie jak właśnie ekipa spotyka, bez konieczności posługiwania się wybijającymi z rytmu substytutami (każdy, kto wystawiał Smerfa z jajka niespodzianki w funkcji ogra, wie o czym mówię).

Mgła wojny pozwala na znaczące usprawnienie gry w departamencie eksploracji, zarówno lochów jak i podziemi, rzecz arcyważna przy graniu w stare gry. Po prostu odsłaniam po kawałku teren eksplorowany przez PC nie tracąc czasu na uzgadnianie, co znaczy, że drzwi mieszczą sie 10' na wschód od korytarza prowadzącego na północ. Eliminuje to co prawda pewien romantyzm gryzmolenia mapy na kartce w kratkę i pomyłek, ale pozwala na skondensowanie gry. Dodatkowo: jeśli PC nie rysują mapy, to mgła wojny może zasnuwać opuszczone tereny. Wówczas ekipa widzi jedynie tyle, ile ich postacie. Póki co nie korzystałem z tej opcji, ale postaram się do tego wrócić.

Ostatnio wspominałem o możliwym powrocie do Czarnego Krzyża, wykorzystałem więc okazję i ponownie eksplorujemy setting postapokaliptycznego Pomorza, tym razem akcja przeniosła się do Grudziądza, który w dalekiej przyszłości leży nad morzem. Klimat skręcił jeszcze mocniej w stronę science - fantasy, o czym napiszę jednak innym razem, przybliżając przyjęte houserules, które poszły w stronę sygnalizowaną wcześniej, czyli w przesunięcie magii bliżej zaawansowanej technologii.

Pierwsza sesja upłynęła w ogromnej większości na eksploracji kanałów leżących w pobliżu osady. Loszek był trochę improwizowany. Przed grą zrobiłem listę istot, które można tam spotkać i przygotowałem ich obrazki na roll20, ale zawartość pomieszczeń losowałem w locie, wymyślając na podstawie tego, co wynikało z mapy i story cubes, którymi turlałem analogowo po biurku.

Przy okazji - patrzcie na czym polega dobry loch (żeby nie było - to nie ja go rysowałem). W dużym stopniu na tym, że zawsze jest gdzie iść i co robić. Jeśli jedno przejście będzie zablokowane (bo np. będzie tam stał ROBOPAJONK w trybie bojowym) to zawsze powinny istnieć alternatywy.

Mam nadzieję, że rozpoczęta w ten sposób kampania będzie się toczyć nadal. Po (miejmy nadzieję) rychłym uspokojeniu pandemii nie mam zamiaru porzucać grania online, a raczej włączyć je do regularnego wachlarza erpegowych opcji.