Chainmail 2ed w praktyce. Wyprawa Laodyke. Bursztynowy Szczyt II, odcinek specjalny.

Jakiś czas temu, przy okazji kolejnego raportu z drugiego sezonu Bursztynowego Szczytu wspomniałem o samodzielnym rozegraniu wyprawy Archimandrytki Laodyke w step na zachodzie Zamku Kallatis. Ta rozgrywka miała miejsce już jakiś czas temu, ale aktualny chwilowy przestój z regularnymi sesjami jest idealnym momentem, żeby napisać parę słów na ten temat.

Jak wspominałem – wyprawę rozegrałem na zasadach Chainmail, tak dokładnie to drugiej edycji, wydanej przez Guidon Games w 1972 roku: najstarszej, jaką dysponujemy.

Słowem wyjaśnienia – zainteresowanie CM nie sugeruje, że podzielam stanowisko mówiące o tym, że właśnie te zasady przyjął Dave Arneson jako podstawę swej kampanii Blackmoor, są one więc praszczurem wszystkich erpegów. Rola CM w powstaniu RPG, jako typu gier, jest powszechnie przeceniana, natomiast inną kwestią jest to w jaki sposób jej zasady wpłynęły na konkretne rozwiązania mechaniczne (zachęcam do zapoznania się z dyskusją w komentarzach).

Nie zmienia to jednak faktu, że te skromne zasady są bardzo przydatne w każdej staroszkolnej grze – w takiej rozgrywce wcześniej czy później dochodzi do starć dosyć licznych oddziałów, zaś rozgrywanie ich na podstawowych zasadach jest raczej upierdliwe (czasochłonne i nudne). CM zaś zapewnia zasady raczej proste (choć często dramatycznie źle napisane), a co więcej – modułowe. Możemy sobie więc na potrzeby rozegrania wpadkowej bitwy wyciągnąć zasady starć oddziałów 20-osobowych i nie przejmować się jednocześnie regułami rozstrzygania morale po każdej rundzie walki ani liczeniem odległości z miarką. Tak zresztą czynię od jakiegoś czasu, podobnie jak Robert, który ostatnio w Braunsztynie stosuje uproszczone CM całkiem intensywnie.

Kiedy jednak przebijemy się przez hermatyczny zapis małej, żółtej książeczki, odkryjemy, że w zasadzie sporo innych zasad również nadaje się do współczesnego zastosowania. Stąd mój pomysł na ich przetestowanie w praktyce. Okazję ku temu zwietrzyłem, kiedy w naszej kampanii pojawiła się Archimandrytka (C 4) Laodyke, która przybyła do Kallatis z zamiarem niesienia wiary w Atenę w step za pomocą ognia i miecza, z dodatkowym celem w postaci uwalniania niewolników, których łowcy mają swoją siedzibę gdzieś na zachodzie. Wylosowałem kapłance towarzystwo w postaci dziesiątki ciężkozbrojnych jeźdźców, co stanowi już znaczącą siłę i pozwala na rozwinięcie skrzydeł zasadom CM.

Oczywiście – wiele kwestii rozstrzygałem metodą na oko. Nie ustawiałem figurek, odległości i ustawienie oddziałów względem siebie ustalałem abstrakcyjnie, na takiej samej zasadzie decydowałem, czy możliwa jest szarża lub ostrzał.

Podróż odbywał się na standardowej mapie naszej kampanii (dlatego też nie zamieszczam mapy na koniec, bo byłby to spojler dla graczy), przy następujących założeniach (modyfikowanych w zależności od sytuacji):

• Ruch ciężkiej jazdy w stepie: 5 heksów (30 mil) dziennie (ostrożnie i realistycznie)
• Spotkania losowe: rzut raz dziennie dwiema kośćmi z szansą 1 na 6 na spotkanie losowe i taką samą na inną przygodę. Wyprawa miała charakter zbrojny, więc wszystkie spotkania losowe są z założenia walkami. Dodatkowy rzut na spotkania losowe w nocy.
• Zasadzki: rozstrzygane tak jak w kampanii głównej, czyli rzutem w tabeli z Warriors of Mars.

Wyprawa:

Wyprawa wyruszyła późną wiosną (dokładnej daty nie zanotowałem) w sile: 10 Heavy Horse (HH), 1 Hero (sama Laodyke, również konno, ale stwierdziłem, że kapłanka nie ma siły wojownika, więc uznałem, że stanowi ekwiwalent 2 HH). Stosowałem zasady walki oddziałów, nie indywidualnej.

Oto losy przedsięwzięcia:

Dzień 1

• Przy dobrej pogodzie wyprawa dziarsko rusza na północny-zachód. Brak spotkań. Noc spokojna.

Dzień 2

• Dobra pogoda. W ciągu dnia inna przygoda: wyprawa natrafia na samotną chatę, w której mieszka stepowy mędrzec, sługa Matki Muchy (znanej z pierwszego sezonu), otoczony owadami. Laodyke z nim rozmawia. Noc spędzona w stepie mija spokojnie.

Dzień 3

• Nijaka pogoda. Po przebyciu dwunastu mil na zachód wyprawa napotyka na patrol łowców niewolników. Drużyna Laodyke wpada w zasadzkę, nie ma miejsca na wykonanie szarży. Siły wroga: 10 Heavy Foot (HF), 1 Obbol – traktowany jak Ogr (6 HF), 10 łuczników – light Foot (LF).
• Napastnicy zaczynają od salwy z łuków, która zdejmuje dwóch rycerzy. W zwarciu pada jeden rycerz, ale udaje się zabić Obbola. Test morale na koniec rundy (Post-melee morale) wychodzi na korzyść rycerzy, przeciwnik powinien się cofnąć o połowę swojego ruchu, w utrzymanym szyku. Sprawdzam jednak jeszcze raz morale w związku ze stratami poniesionymi przez HF, którzy przez zgon Obbola stracili ponad 1/3 sił (Instability due to excess casualties). Tu wypada gorzej i wrodzy piechurzy podają tyły. Korzystając z okazji konnica szarżuje na łuczników miażdżąc wszystkich. Potem zabiera się za uciekających piechurów (tutaj już nawet nie rzucałem, uznałem, że zostali zmasakrowani).
• Przy pokonanym Obbolu Laodyke znajduje 5000 gp. Sprawdzam, czy zdjęci rycerze żyją (rzut na suwak, nie zapisałem z jaką szansą) – dwójka poległa, jeden jest ranny.
• Drużyna wycofuje się na wschód, tempo ruchu spada ze względu na konieczność transportu rannego i zabitych.
• W nocy następuje atak sił wroga. Zasadzka się nie udaje, ale do walki staje dwanaście Obboli! Laodyke czaruje światło, by nie walczyć w ciemnościach, drużyna wsiada na koń i udaje im się zaszarżować na wroga. Obbole pomyślnie przechodzą test morale wymagany, kiedy szarżuje na nich konnica, w zwarciu rycerze zadają tylko pięć trafień, więc wszystkie Obbole stoją twardo, zdejmując czwórkę rycerzy. Test post-melee morale wypada na korzyść Obboli, rycerze wycofują się pół ruchu, zachowując porządek. Laodyke widząc, że nie ma szans, podejmuje decyzję o odwrocie i pozostawieniu zabitych i rannych na pastwę napastników (stąd późniejszy Quest dotyczący odzyskania zwłok). Konni są w stanie bez problemów uciec pieszym.

Dzień 4

• Zła pogoda i zmęczenie sprawia, że niedobitki wyprawy (stan osobowy: 4 HH, 1 Hero) przechodzą tylko 6 mil. Brak spotkań, noc spokojna.

Dzień 5

• Bardzo zła pogoda, drużyna przechodzi 18 mil na południowy wschód. Brak spotkań, noc spokojna.

Dzień 6

• Nijaka pogoda, bez dalszych przygód pogromiona wyprawa wraca do Kallatis. Laodyke postanawia ogłosić krucjatę przeciwko łowcon niewolników ze stepu. Zostaje wyświęcona na Eparchinię.

Wnioski:

• Standardowy problem mechanik opartych na pulach kości: teoretycznie szansa na wypadnięcie dużej ilości sukcesów jest duża, ale w praktyce może się zdarzyć, że rzucasz wiadrem kości, a wypada tylko kilka dobrych wyników. Idzie za tym duża nieprzewidywalność starć.
• Ciężka konnica masakruje piechotę. Jeśli jeszcze ma miejsce na szarżę to piechurzy nie mają szans.
• Bardzo trudno jest wygrać bitwę bez strat.
• Łucznicy znakomicie nadają się do osłabiania wrogich oddziałów, obierając je z cennych jednostek. Samodzielnie nie mają jednak szans na wygraną.
• Potwory z Fantasy suplement są potężne. Konieczność zadania kilku trafień, żeby wyłączyć takiego z akcji powoduje nieliche trudności, kiedy po drugiej stronie ma się zawodników na jednego strzała. Większa liczba takich bestii jest niemożliwa do pokonania.
• Nawet nieintuicyjne zasady, takie jak post-melee morale wymagające dosyć sporych obliczeń nie sprawiają większych trudności w praktycznym stosowaniu. Trzeba tylko zrozumieć, co autor miał na myśli, a jak wspomniałem na początku – broszura jest napisana miejscami dramatycznie źle.

Po rozegraniu tej krótkiej (może z pół godziny czasu rzeczywistego) przygody nabrałem zdecydowanej ochoty na więcej. Może nawet na zorganizowanie pojedynczej gry a’la Braunstein, w której kilku graczy zaczynałoby z ustalonymi siłami w różnych punktach dużej mapy, a każdy miałby do osiągnięcia swoje cele. Ciągle obracam to w głowie, może w końcu uda mi się oblec pomysł w ciało.