Występują:
Johann (Pablo) –
człowiek, żołnierz, ex-złodziej,
Stefan (Reiner) –
człowiek, przepatrywacz, ex-hiena cmentarna,
Dietmar (Tiamat) –
człowiek, żołnierz, ex-upadły akolita Sigmara,
Konrad (Franz) – człowiek, przepatrywacz,
ex-kanciarz
Rufus (Wiaderny) – niziołek, żołnierz,
ex-rzemieślnik
oraz gościnnie:
Rudi (Rudolfina) – szczur, uczeń
czarodzieja
Czas: Vorgeheim -
Nachgeheim 2521
Miejsce: Nachtdorf i
okolice, wieża strażnicza nad rzeką Aurith.
 |
| Rudolfina w roli Rudiego |
Drużyna zostawiła za
sobą niegościnny Fort XV i wyruszyła w kierunku Nachtdorfu. Podróż zajęła kilka
dni, miało miejsce kilka wartych odnotowania zdarzeń:
- Rufus prowadzący
zwiad pod chwilową nieobecność Stefana (spóźnienie)
czynił razwiedkę i nie zauważył sieci wielkiego pająka (wielkiego as in
wielkości ptasznika, nie takiego z jakimi kiedyś bitwę stoczyli), co skończyło
się bolesnym pokąsaniem (Rufus, jak to
niziołek, ma niską Wt i mało Żw, więc słabowite trafienie z Siłą 0 skończyło
się prawie tragicznie)
- spotkanie z goblinami
na wielkich wilkach: obyło się bez bijatyki, bo jeźdźców było tylko trzech i
dali nogę, ale przynajmniej teraz bohaterowie mieli okazję się im przyjrzeć
dokładnie i stwierdzili, że w czasie kilku z dawnych niewyjaśnionych spotkań z
niezidentyfikowanymi stworami mieli do czynienia właśnie z gobosami na wilkach;
- strzelanina z goblinami
(tym razem pieszymi) – Stefan spostrzegł pięciu zielonych czających się w
wysokiej trawie, doszło do wymiany ognia, w wyniku której poległ jeden z
goblinów (bohaterowie chyba po raz pierwszy widzieli kompletnego goblina z tak
bliska!), zaś Stefan i Rufus zostali ranni; Dietmar i Johann próbowali dogonić uciekających
zawodników, ale niestety ze swoją obniżoną Szybkością (napierśniki) nie dali
rady;
- spory klocek leżący w
polu pośród zadeptanej trawy, niestety Stefan nie zdołał wytropić kto w tym
miejscu obozował;
 |
| Lepszy klocek w polu niż banda wrogów |
- smród ludzkich odchodów
w szczerym polu, bez widocznego źródła – niby nic, ale zjawisko powtórzyło się dokładnie
w tym samym miejscu kilka patroli wcześniej (i jak tu nie kochać oracle dice);
- przed samym fortem
Stefan zauważył, że drużynę obserwuje jakiś niezidentyfikowany futrzak, który
czym prędzej czmychnął, gdy tylko został dostrzeżony; krótki pościg wykazał, że
zawodnik nawiał do niewielkiej dziury w ziemi, bohaterowie jednak postanowili
dać mu spokój, bo otwór wyglądał na bardzo głęboki, a tunel był wąski i nie dawał
zbyt wielu możliwości obrony ani ataku.
Ponadto, drużyna
odwiedziła wioski Idstein, Linlich i Jessen. W tym ostatnim Rufus u
babki-zielarki wymienił znalezione w okolicach Trialacha C’noc wielkie
szerszenie na ziołową maść leczniczą. Ponadto, udało się zasłyszeć dwie plotki:
- krasnoludzkie forty i
ludzkie osady od jakiegoś czasu napastuje wielka bestia – trzy głowy ma: kocią,
kozią i jaszczurzą, a do tego ogon jak skolopendra, skrzydła nietoperza i lata
takie po okolicy; wszyscy tropią to od dłuższego czasu, ale nie wiadomo, gdzie
ma leże;
- obecnie w górach
znajduje się tylko jeden klasztor Sigmara (Schlangenberg), ale kiedyś były dwa,
ten położony głębiej – Hohlberg został jednak utracony; nikt do końca nie wie,
co się tam stało, bardzo tajemnicza sprawa; pewnikiem jest, że tamtejsi zakonnicy
zaprzedali się Niszczycielskim Potęgom, a teraz próbuje się to zatuszować.
W końcu bohaterowie
dotarli do Nachtdorfu. Nie dane im jednak było zażyć wypoczynku, bo prawie na
wejściu trafili na sierżanta Snorriego, który podśmiewając się lekko nakazał
Dietmarowi na jednej nodze lecieć do Kempa na debriefing.
Kapral złożył skromne
wyjaśnienia dotyczące przeprowadzonego patrolu. Kemp z zainteresowaniem przyjął
informację o działalności nekromantycznej w rejonie Grobowca Tysiąca Czaszek, stwierdził,
że należy niezwłocznie poinformować o tym płk. Ignis i w miarę możliwości
wysłać magów do zlikwidowania problemu. Niestety, potwierdziły się obawy
Dietmara – wieść o wyczynach dzielnych wojaków w Selb dotarła do Fortu przed
nimi. Kapitan Kemp nie rozwodził się szczególnie nad sytuacją, nie słuchał też
wyjaśnień kaprala, tylko od razu przekazał decyzję o pozbawieniu Stefana,
Konrada i Dietmara półrocznego żołdu. Oraz wydał dyspozycje co do dalszej
służby: drużyna przez następne pół roku będzie siedzieć w wieży na odludziu i
pilnować przeprawy przez rzekę Aurith. Kropka, jutro rano wypływają, nie ma
gadania i narzekania, tylko marsz się pakować.
Następnego ranka
drużyna zapakowała się na płaskodenną kanonierkę sierżanta (w zasadzie to bosmana) Waldemarra
wiozącą zapasy do wieży i pożeglowała na północ, a następnie na wschód.
 |
| Kanonierka bosmana Waldka |
Na miejscu gorące
przywitanie zgotował bohaterom kapral Brokuff, którego drużynę bohaterowie
zastępowali na posterunku. Poinstruował co należy robić w razie zagrożenia
(którego to zagrożenia zresztą mało kto się spodziewa, nuda podobno straszna) i
oprowadził po nieruchomości. Wieża okazała się solidna, murowana, z dwoma
poziomami loszku, z dogodnym widokiem na jedyny bród na Aurith oraz wzgórza po
drugiej jej stronie.
W
tym miejscu zamiast opisać bohaterom jak wygląda wnętrze wieży i jakie
wyposażenie mają na stanie oddałem sprawy w ich ręce. Dostali kilka kartek i
polecenie, żeby narysować dokładny plan każdego piętra razem ze sprzętami i
wyposażeniem. W razie wątpliwości co do tego, czy jakiś sprzęt jest na stanie
rzucałem kostką. Myślałem, że będą się z tym brandzlować ze dwie godziny, ale
poszło względnie sprawnie. Oto efekt:
Po zwiedzeniu obiektu i
wypakowaniu się bohaterowie pożegnali wylewnie Brokuffa, Waldemarra (który
wróci z zapasami za miesiąc) i ich ludzi i przystąpili do organizowania życia w
wieży. Pierwsze co zrobili to oddali próbny strzał z falkonetu (tak dla pamięci – w razie czego Wycelowanie
z falkonetu zajmuje 2 rundy). Działko bije znakomicie, w razie konieczności
doniesie na drugą stronę rzeki bez problemu. Zaczęli się też rozglądać po
okolicy.
W międzyczasie
skończyło się Vorgeheim i nadszedł niesławny Geheimnistag, mglisty i ponury od
rana, oraz następująca po nim Geheimnisnacht, podczas której złe moce wypełzają
ze swych kryjówek i napastują dobrych ludzi. Ponieważ obserwację z wieży należy
prowadzić całodobowo toteż bohaterów nie ominęły atrakcje tej szczególnej nocy.
Zostali świadkami niepokojącej wizji – Aurith zaczęła wyglądać na znacznie
szerszą i bardziej rwącą, po drugiej stronie pojawił się las, a w tym lesie,
nad brzegiem – niewielka wioska. Nad nią wznosił się złowrogi ciemny kształt,
który okazał się być ponurym zamkiem na wysokiej skale. W pewnym momencie
rozwarły się wrota zamku i w kierunku wioski wyjechała grupa jeźdźców w
starodawnych zbrojach. Mimo, że jechali przez las to bohaterowie dokładnie
widzieli ich sylwetki. Tuż przed wioską zbrojni rozpalili pochodnie i w pełnym
galopie wjechali między chaty. W tym momencie mgła zasnuła widok.
Znowu
– mgła w Geheimnistag wyszła z kości, które podczas tej sesji dokładnie
wiedziały czego się po nich oczekuje.
Bohaterowie zaczęli analizować
dziwne zjawisko. Byli zgodni co do tego, że widzieli swój rodzinny Wittgendorf
i zamek Wittgenstein. Ale czy byli świadkami zdarzeń z przyszłości, obecnych,
czy może historycznych? Tego nie wiedzieli.
Zanim udadzą się
sprawdzić co z Wittgendorfem czeka ich jednak jeszcze trochę służby. Żeby się nie
nudzić, drużyna postanowiła pozwiedzać sobie najbliższą okolicę wieży.
Pierwszego dnia rozdzielili się na dwie grupy: Stefan z Konradem badali
zachodni brzeg rzeki, Rufus z Dietmarem wschodni (Johann pilnował wieży), ale
potem połączyli siły.
I
tutaj kostki pokazały na czym polega losowość. Ile razy w kilkunastu rzutach
może wypaść wynik, który ma 1% szans? Trzy. Pomimo marnych szans, okazało się,
że okolice wieży to nie żadne pustkowie, tylko jakiś dawny ośrodek cywilizacji,
co krok to ruiny.
Udało się znaleźć:
- opuszczony grobowiec
z podejrzanym symbolem;
 |
| O, takim |
- opuszczone mieszkanie
w wydrążonym pniu wielkiego drzewa;
- ruiny kamiennej
wieży;
- opuszczoną szopę w
dolinie;
- ruiny z jasnego
kamienia porośnięte gęstą roślinnością, a wśród nich przewrócony posąg
przedstawiający wysokiego i szczupłego humanoida (elf! – orzekł Dietmar, chociaż w życiu elfa na oczy nie widział);
- kolejne zarośnięte ruiny
z jasnego kamienia tworzące zarys okrągłej budowli;
- stojący z lesie
obelisk z zejściem do podziemi, wokół którego leży góra kości i czaszek (nasi
dzielni zawodnicy uciekli gdzie pieprz rośnie na sam widok).
Największe
zainteresowanie wzbudziły ruiny zbudowane ze sporych bloków piaskowca. Stefan
po krótkiej inspekcji zauważył strumyk wypływający w niewielki wąwóz tuż pod
ruinami. Okazało się, że za kotarą z roślinności kryje się wejście do
kamiennego korytarza. Wejście zamknięte za pomocą żelaznej kraty. Bohaterowie
byli głodni przygód, więc nie myśląc wiele wykonali klasyczne Rozginanie Krat i
zabrali się za eksplorację podziemi. Kompleks składał się z wielu prostokątnych
pomieszczeń, w większości pustych. Drużyna znalazła wyjście podobne do tego,
którym przybyli, tyle że zasypane ziemią. Trafili też do komnaty z zarwanym
sufitem, potrzaskaną drewnianą konstrukcją i zwisającymi linami. Stefan
pociągnął za jedną z lin, ale nic się nie stało. Stefan wyrasta w ogóle na
podziemnego zwiadowcę – szedł na przedzie badając kolejne pomieszczenia i
neutralizował pułapki (no dobra, jedną pułapkę, w dodatku powstałą naturalnie).
W jednym z pomieszczeń stał kamienny posąg przedstawiający krasnoluda opartego
o topór, ale poza tym nic ciekawego tam nie było.
Prawie nic. W końcu
bohaterowie trafili na drzwi, które były nie tylko zamknięte, ale również podparte
drewnianymi belkami, tak aby nie można ich było otworzyć z przeciwnej strony.
Po rozprawieniu się z blokadą bohaterowie stwierdzili, że pomieszczenie zawiera
schody w dół. Schody połączone z rampą. Jak nic wejście do kopalni. Były pewne
opory przed schodzeniem na dół, gracze mieli podejrzenia, że krasnoludy
dokopały się za głęboko i uwolniły coś niebezpiecznego, stąd placówka jest opuszczona
i zabezpieczona. Ostatecznie jednak ciekawość zwyciężyła – bohaterowie zeszli
na dół. Z zastrzeżeniem jednak, że idą tylko do pierwszego skrzyżowania lub
rozwidlenia.
Tunel prowadzący od
schodów rzeczywiście wyglądał na kopalnię – grubo ociosany, zabezpieczony
szalunkami. Po kilkudziesięciu metrach drużyna doszła do większej,
pół-naturalnej, jaskini, z której odchodziły w różne strony cztery dalsze korytarze.
Na środku znajdował się niewielki staw z wodą, a pod ścianami leżało kilka wywróconych
wózków górniczych. Pomiędzy nimi stała bardzo realistyczna rzeźba
przedstawiająca krasnoludzkiego wojownika w pozie zadawania ciosu. Na tyle
realistyczna, że gracze stwierdzili, że to zbyt podejrzane i postanowili się
wycofać. I ewentualnie wrócić za jakiś czas żeby jednak spróbować poznać
tajemnicę tego miejsca.
Na tym (nie do końca na
tym, bo na obelisku w lesie) zakończyliśmy.
Bohaterowie
przemieścili się na mapie głównej:
Ale
ponadto dostali mapę szczegółową terenów wokół wieży. Tak, tak, wprowadzamy
powoli coraz więcej elementów oldskulowego sandboxa. Na razie zwiedzili tyle (klik aby powiększyć):
No
i w związku z tym, teraz gracze muszą się zastanowić co chcą robić. Mają pół
roku. Mogą tylko siedzieć w wieży i pilnować brodu (robimy fast forward, z
ewentualnymi przerwami, jeśli zdarzy się coś istotnego – a zdarzy się
oczywiście kiedy kości tak powiedzą), mogą aktywnie biegać po okolicy i
poznawać jej tajemnice. Jak widać – do odnalezienia jest dużo. Kto wie co czeka
na dzielnych śmiałków w krasnoludzkiej kopalni. Kto wie co znajduje się dalej w
lesie, może jeszcze ciekawsze miejsca?
Ale
– decyzja należy tylko do nich. Zresztą – mogą wymyśleć coś zupełnie innego,
rozkręcić jakiś leśny interes, zbierać grzyby i zioła, poszukiwać kopalin, you
name it.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz