Jak grać w Dark Heresy 2

Nie mam wątpliwości, że DH2pl to najważniejsza erpegowa premiera upływającego roku. Ale nie chce mi się wcale pisać pełnoprawnej recenzji, zwłaszcza, że przyzwoitość wymagałaby wówczas, żebym przeczytał przynajmniej większość podręcznika, a nawet może wypróbował go w praktyce. A na to nie ma szans.

DH2 jest niczym czołg Leman Russ: poteżny, wspaniale się prezentuje (książka jest ogromna. 450 stron, twarda oprawa, grube kartki, full kolor, spójna estetycznie), robi solidne wrażenie. Ale po zastanowieniu dochodzimy do wniosku, że jest oparty o technologię niemodernizowaną od 10 tysięcy lat, jest ociężały i ma kompletnie niepraktyczne chujowe romboidalne gąsienice zamiast normalnych - współczesnych. Gdyby tylko Imperium dopuściło do siebie myśl o technologicznym postępie, z pewnością zostałby znacząco unowocześniony, albo i zastąpiony czymś innym.

Lektura podręcznika powoduje powstanie chęci zagrania (starożytne ruiny, opuszczone statki, śledztwa w underhive), ale w tyle głowy kołacze się myśl: na chuj się męczyć z tą mechaniką? nie lepiej zagrać na Hulks and Horrors? Albo SW, albo Fudge, albo NA CZYMKOLWIEK NIE-GÓWNIANYM? Niby są pochodzenia, ale czy one dają coś unikalnego? Niby są przeszłości i specjalizacje, ale są jakieś takie unispired. Jeśli uznamy (a tak jest), że to w zasadzie tylko kosmetyka (nie ma nic unikalnego, tylko w różnym natężeniu występują cechy posiadane przez wszystkich), że mechanika nie ma w sobie żadnego elementu charakterystycznego, to jak słusznie pisał ostatnio Drachu - możemy wziąć sobie jakąkolwiek inną. Nadal będziemy grać w DH2 (np. wspomniane H&H: wywalamy alienów, Scientist to Tech-Priest, et voila). Ale - nie do tego odnosi się tytuł mojej notki.

Generalnie ostatnio nie za bardzo widzę możliwość prowadzenia standardowych scenariuszy, więc DH2 powinienem ocenić z góry jako idącą w kibel. Ale jednak nie. Podręcznik jest w pewnym stopniu inspirujący - od razu, po lekturze kilkunastu stron, wpadłem na pomysł żeby rozgrywać to wszystko za pomocą abstraktów: jest jeden mega spisek, ale nie ustalam sobie z góry kto jest zamieszany, kto coś wie, kto może służyć pomocą, a kto jest wrogiem, tylko zmienia się to co chwilę, mamy szaloną gonitwę niczym z najbardziej intensywnych filmów akcji, w której każdy może okazać się zdrajcą (heretykiem, xenofilem itd.). Do tego dokładamy eksplorację underhive, starożytnych ruin, światów wyniszczonych przez wojny, opuszczonych statków kosmicznych. I polewamy sosem z podróży kosmicznych. Jak by to działało w praktyce? A przykładowo tak:

BG otrzymują donos o kulcie chaosu na jednej z planet układu. Kto wzywa? Turlu-turlu. Anonim. Przylatują. Do kogo najpierw idą? Po krótkiej rozkminie - do prefekta arbitrów. MG turla sobie, czy prefekt coś wie. Turlu-turlu. Szit! Wychodzi, ze prefekt sam jest kultystą. Jak reaguje na wizytę inkwizycji? Turlu-turlu. Z tabelki wychodzi - mordercza agresja. Chwyta wiszący na ścianie bolter po dziadku i ładuje w akolitów, wpadają jeszcze bojowi serwitorzy i robi się bitwa. Zaczęliśmy od trzęsienia ziemi. Co dalej? Gracze mówią - przeszukujemy gabinet. Turlu-turlu - jest ślad! Gdzie prowadzi? Turlu-turlu - do starożytnych ruin na końcu planety. Lecimy! Jak kult reaguje na wydarzenia? Turlu-turlu - na razie nic nie robią. Co się znajduje w ruinach? Turlu-turlu - xenos. Jaki xenos? Turlu-turlu, turlu-turlu - wielkie czerwie mające moce psioniczne. Akolici robią lochotłuka (losowanego również, a jakże). Czy w ruinach są jakieś dalsze wskazówki? Turlu-turlu - nie ma. Dobra, wracamy do miasta, zastanawiamy się kogo teraz przesłuchać. Może kogoś z administratum? Akolici idą do niego. Czy coś wie? Turlu-turlu - wie, ale nie powie. Na przesłuchanie z nim!

I tak dalej, i tak dalej. Po kilkunastu iteracjach, z tego wszystkiego zaczyna układać się jakiś większy plan. Dlaczego kult współpracował z psionicznymi czerwiami? Na początku - nikt nie wie, MG również. Później to się może zacząć wyłaniać, MG może wpaść na pomysł jak to powiązać. Albo i nie, ten trop może się okazać ślepą uliczką.

W takim układzie dobrze sprawdza się granie staroszkolne, bez umiejętności społecznych, bo poza walką wszystko zależy jedynie od pomysłowości graczy i kości. Ale jak chcemy rozwiązać to mechanicznie - nie ma sprawy, każdemu jego porno.

W ten sposób unikamy problematycznego w standardowych scenariuszach zagadnienia ograniczonej liczby rozwiązań i liniowości akcji. Nie ustalamy z góry kto jest zamieszany, na czym polega spisek, wszystko zostawiamy graczom. Wszystkim graczom - MG również ma fun w postaci odkrywania tajemnicy i łączenia ze sobą randomowych wyników rzutów. Bardzo dobrze pasuje to również do groteskowego charakteru świata WH40k, gdzie nic nie jest zbyt dziwne, żeby mogło zaistnieć.