Trzeciej edycji jeszcze nie mam,
jak już o tym pisałem, poprzednie natomiast wydają mi się jednak trochę
anachroniczne. Nie za bardzo wyobrażam sobie, żeby prowadzić satysfakcjonujące
przygody na czystej mechanice którejś z dwóch pierwszych edzi. Na początek
zdefiniujemy sobie główne problemy, a potem pomyślimy nad rozwiązaniami.
W pierwszej kolejności– kostki.
Niby nie jest to skomplikowane, bo rzucamy jedną setką, czyli zaledwie dwoma
kostkami. Ale może dałoby się prościej? Może obciąć ostatnią cyfrę i zrobić
zwykłe k10? Może podzielić Cechy przez 5 i zrobić k20? Pomyślimy.
Druga rzecz – bohaterowie są na
początku bardzo słabi. Łatwo policzyć ile wynosi prawdopodobieństwo sukcesu w
teście jeśli średnia Cecha ma wartość 31%, a Umiejętności na początku też zbyt
dużo nie dodają. Czyli albo traktujemy większość testów jako łatwe, a nawet
bardzo łatwe, albo liczymy się z tym, że bohaterowie będą przez cały czas
spadać z koni, nie podkradną się do żadnego strażnika, będą ślepi i głusi oraz
zawsze dadzą się zaskoczyć w zasadzce. I tak przez dwadzieścia sesji. Jak to
zmienić? Podniesienie początkowego poziomu Cech będzie psuło balans i mnie nie
satysfakcjonuje. Zmiana kostek może coś tutaj pomóc – gdyby tak zredukować
cechy do wartości 1-10, ale zamiast k10 rzucać k6 w ilości odpowiadającej wartości
cechy (czyli mamy 3 WW, co oznacza, że rzucamy w teście 3k6). Sukces niczym w
Shadowrunie na 5 i 6. Fajnie, tylko – wraz z upływem czasu rzucamy coraz
większą liczbą kości i po drugie – postacie wychodzą nam bardzo do siebie
podobne. No i jeszcze po trzecie – co z rozwinięciem +5? Zaokrąglić do +1 w
skali dziesiętnej, czy traktować jako brak rozwinięcia? Pierwsze rozwiązanie –
różnice między profesjami bardzo się spłaszczają. Drugie – balans idzie na
urlop, a my wracamy do I ed. Pomyślimy.
Trzeci problem – nie podoba mi
się system walki, który jest zbyt wolny i pełny rezultatów typu ‘nie trafiłeś
go’. Jak z tego wybrnąć wymyśliłem dawno temu podczas sesji prowadzonej przez
Harego. Grałem Gladiatorem, miałem ponad 50 WW, co jak na pierwszoprofesyjnego
człowieka jest ilością kosmiczną. Po drodze napadli nas bandyci (to był swoją
drogą najbardziej generic napad, jaki kiedykolwiek przeżyłem). Walczyłem z
wielkim spaślakiem posługującym się dwuręcznym toporem. No i jedziemy –
Gladiator ma ten minus, że ma tylko jeden atak, więc słabo wychodzi mu
zasypywanie ciosami. Walczyłem morgenszternem, który miał Impact tylko w
pierwszej rundzie, zatem pół akcji poświęcałem na jego ponowne rozkręcenie, pół
na atak. Ataki wychodziły mi koncertowo, wyniki padały poniżej 20. Tyle że ten
jebany spaślak robił uniki. Miał niecałe 30 Zr, rzuty miał na poziomie 20-30 i
przez cały czas mu wychodziło. Po pięciu rundach można się było wkurzyć.
Ostatecznie przerobiłem go na mielonkę stosując Fintę. I właśnie wtedy mnie
natchnęło. Dlaczego test przeciwstawny jest dopiero przy Fincie? A jakby
przenieść go już na etap samego ataku? Bo co oznacza sam test WW atakującego? I
dlaczego broniący się decyduje się na parowanie/unik dopiero po rzucie
napastnika? Wcześniej czeka sobie, licząc na to, że przeciwnik nagle w ostatniej
chwili zmieni kierunek ataku? Bez sensu
Dalej – walka jest zbyt mało
mordercza. Jak to tak? Przecież wystarczy popatrzeć na tabele trafień
krytycznych i widzimy co chwila odcięte wystające części ciała. Ok, ale ile
ciosów trzeba zadać, żeby dojść do trafień krytycznych? Dużo. 4-5 to standard. Przy
trafialności na poziomie 30% oznacza to długie rundy, podczas których nic się
nie dzieje. Powinno być tak, że prawie każda luta, która weszła ma szansę
zakończyć walkę. Pomyślimy i nad tym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz