Chaos w Nowym Świecie. Odcinek 1. Brutalne przywitanie ze Starą Szkołą.

Zaczęliśmy nową kampanię. Mechanika: Lamentations of the Flame Princess. Setting: Nowa Holandia, rok 1645. Konwencja: przygoda/horror. Rozegraliśmy pierwszą sesję. Poniżej standardowo opisuję co miało miejsce. Ale zanim to tego dojdziemy - zacznę od dupy strony.

Sesja skończyła się wyrżnięciem w pień całej drużyny. Tak jest, z miejsca, na pierwszej sesji nowej kampanii, bohaterowie nie zarobili żadnych hajsów, nie wpadł żaden exp, tylko od razu z trepa (drewnianego chodaka) w dupę. Pierwsze starcie zbrojne i koniec pieśni.

Dlaczego?

W skrócie: można wypędzić gracza z nowej szkoły, ale nową szkołę z gracza - to już trudniej. Można podsyłać materiały, zwracać uwagę, dawać porady, sugerować niektóre rzeczy, ale pozostaje jeszcze konieczność zrozumienia tego po drugiej stronie. Podręcznik do LotFP jest fajny, bo wszystko jest w nim wyłożone wprost:

Ale i to nie pomogło.

Na czym polega owa nowa szkoła? Trochę na tym, że gracze mogą ograniczyć swój wysiłek do przyjścia na sesję, reszta jakoś się potoczy. Coś pójdzie nie tak - trudno, poleżymy w lazarecie przez kilka tygodni i dalej to samo. Wszystkie problemy jakie napotkamy zostaną rozwiązane przez nasze postacie - rzuci się na to i na tamto, problem się rozwiąże.

No niestety, w oldskulu tak to nie działa. Trzeba niestety się zaangażować, planować, kombinować, MYŚLEĆ. Zauważyłem, że gracze skupili się bardzo mocno na statystykach swoich postaci: no nie, mam tylko +1 bonusu z siły, z bonusów wychodzę prawie na zero, co za słaba postać! Tak, to prawda - postać jest słaba w porównaniu do wyzwań, przed którymi stoi. To co jest jej przewagą - to intelekt gracza. To, czy STR bonus wynosi 1, czy 3 to mała różnica - na pierwszym levelu nawet w miarę silna postać (vide: Leon) ma niezbyt wielkie szanse, jeśli gracz działa bezmyślnie.

Mam nadzieję, że po pierwszej lekcji stanie się to bardziej zrozumiałe.   

I tak na marginesie - Warhammer to dark fantasy, ponury świat niebezpiecznych przygód? Niebezpiecznych my ass. W WFRP nawet najsłabszy łamaga weźmie na siebie 3-4 trafienia, potem wchodzą krytyki, punkty przeznaczenia, kawał drogi do ostatecznej śmierci. A tutaj? Jeden niefortunny cios i koniec pieśni. To przynajmniej nam się udało - konwencja horroru została oddana całkiem udanie.

Przechodząc do zasadniczej części:

Wystąpili:

Peter MacDonald (Reiner): szkocki M-U1

Padre Rodriguez (Tiamat): hiszpański C1

Will (Pablo): szkocki S1

Jan von Kietlitz (Ramon): polski S1

Leon (Wiaderny): saski F1

Czas: marzec 1645

I. Plotki i zahaczki.

1. Niedawno zakończyła się wojna pomiędzy tubylcami a kolonistami. Inspiratorem wojny był Willem Kieft - Dyrektor Generalny Nowej Holandii z ramienia Kompanii Zachodnioindyjskiej.

2. Władzę w kolonii sprawuje dyrektor generalny, ale istnieje też Rada Ośmiu - powołana teoretycznie przez Kiefta, ale opozycyjna wobec jego działań.
3. Osada Pavonia została spalona do gołej ziemi podczas wojny, w odwecie za masakrę indiańskiej ludności cywilnej, jakiej dopuścili się żołnierze Kiefta.
4. W okolicach Pavonii zdarzają się zaginięcia kolonistów.
5. Jan Everst Bout, jeden z członków Rady Ośmiu poszukuje ludzi do ochrony jego posiadłości w Pavonii.
6. Willem Kieft prowadzi nabór do wojska Kompanii.

II. Miejsca.

1. Nowy Amsterdam - główny port kolonii, ok 1 500 mieszkańców, ośrodek handlu, wiele osiedli i gospodarstw w okolicy. Położony na zachodnim skraju Długiej Wyspy, u ujścia Rzeki Północnej.

2. Pavonia - osada (ok 150 mieszkańców) położona kilkanaście mil na południe od Nowego Amsterdamu. Ma problem ze znikającymi kolonistami.

III. Wydarzenia.

1. Drużyna przypłynęła do Nowego Amsterdamu 8 marca 1645, w okolicach południa. Od razu ruszyli do karczmy.

2. Po drodze do Petera podbiegł tajemniczy mężczyzna, powiedział Dobrze, że już jesteście i wręczył mu tubę ze zwojem. Zwój okazał się być napisany w jakimś egzotycznym języku (arabski?), ale nie-magiczny.

3. Przez cały czas borykaliśmy się z problemami komunikacyjnymi, bowiem nie wszyscy znali wszystkie języki (był to prawdziwy galimatias), a holenderski (urzędowy w okolicy) znał jedynie Jan, który poza tym znał polski (którego nie znał nikt inny) i niemiecki (który znał tylko Leon i Peter).

4. W karczmie drużynę odwiedził kolejny tajemniczy osobnik, proponujący kupno ziemi za jedyne 50 guldenów (system monetarny w Nowej Holandii jest prosty: 1 gulden=50 dolarów=500 centów). Awanturnicy go odprawili.

5. Po stwierdzeniu, że karczma w mieście jest droga, drużyna ruszyła do portowych tawern. Tam zbierali plotki i ostatecznie zostali na noc. Peter konspiracyjnie rzucał czary w klopie.

Zapadła decyzja, aby iść do Pavonii i zająć się sprawą tamtejszych zaginięć. W związku z wyprawą nie zakupiono żadnych zapasów ani wyposażenia. Drużyna poszła na banzaja.

6. Po drodze drużyna spotkała niedźwiedzia brunatnego. Całe szczęście, nie był szczególnie skory do bitki, więc obeszło się bez starcia.

7. Wieczorem, po forsownym marszu, udało się dotrzeć do Pavonii.

8. Rano drużyna rozmówiła się z Janem Everstem Boutem. Wyśmiał ich, kiedy stwierdzili, że chcą przeprowadzić śledztwo (Jesteście genialni! Nikt wcześniej na to nie wpadł!), wyśmiał ogólnie (banda amatorów z włóczniami i łukami), ale pozwolił pokręcić się po okolicy, zwłaszcza w poszukiwaniu resztek wioski indiańskiej, gdzie Kieft urządził swoją masakrę. 

Jan Everst Bout

9. Drużyna wyruszyła wzdłuż rzeki, a potem wybrzeża w poszukiwaniu zgliszcz. Pablo zgłosił sie na mappera, ale przysnął i zapomniał o konieczności rysowania mapy, pałeczkę podjął Reiner. Zapasów było mało, trzeba więc było polować. Szło całkiem nieźle.

10. Czyniącemu zwiad Leonowi udało się zaskoczyć dwóch zawodników (traperów, leśników, dezerterów, grasantów?) obozujących w lesie. po krótkiej rozkminie nasi zawodnicy postanowili jednak odpuścić im i nie zaatakować z ukrycia. Po krótkiej rozmowie każda grupa poszła w swoją stronę.

11. Drużyna natrafiła też na stratowane drzewa i roślinność w puszczy tworzące wyraźny szlak, jakby przemarszu czegoś wielkiego (albo dużej ilości mniejszych rzeczy na raz). A co tam, raz się żyje! - ruszyli więc tropem zniszczenia.

12. Wśród stratowanego poszycia Leon dostrzegł kilka istot węszących nisko przy ziemi - jakby wilki, ale nie do końca. Tamci nie wiedzieli o obecności drużyny. Zapadła decyzja o ataku zza winkla. Poszła salwa z łuków, kusz i proc. Z mizernym skutkiem. Przeciwnicy rozproszyli się po lesie. Nasi zawodnicy myśleli, że to koniec, więc ruszyli dalej. A tu nespodevano! Z krzaków wylatuje na nich sześciu wilko-ludzi i zaczyna się walka. A raczej rzeź. Pierwszy pada Padre, potem Leon, Jan i Peter. Will postanawia spierdalać, ale jest zbyt wolny. Dopadają i jego. Koniec pieśni, praamerykańska puszcza pochłonęła kolejnych nieprzygotowanych leszczy.

Jako podsumowanie, dialog z sesji:

- Jaka jest różnica między muszkietem a ciężką kuszą, skoro cena jest taka sama?

- Strzał z muszkietu może wystraszyć istoty nienawykłe do takiej broni, czyli prawie wszystko co tu można spotkać.

- Eee tam, biere kusze!