Będąc młodym kierownikiem piaskownicy. Odcinek 2: Sylvania od kuchni - mechanika podróży.

Trochę czasu minęło od poprzedniej notki podsumowującej moje (skromne) doświadczenia z erpegowym sandboksem, ale byłem zajęty nową piaskownicą, w której rozegraliśmy dwie przygody.

W poprzednim odcinku obiecałem, że zajmę się prezentacją mechanizmów, które napędzały naszą przygodę w Sylvani, zatem bez większych wstępów, przechodzimy do rzeczy, zamiast pierdolić teoretyczne kocopoły.

Zaczniemy od tematu, który może się wydać nudny - mechaniki podróży. Tu przyznam się bez bicia, że wzorowałem się bardzo mocno na blogonotce Ojca Kanonika sprzed trzech lat, która w zwięzły sposób prezentuje pomysł na zorganizowanie podróży w oldskulowym sanboksie.

Przyjąłem, że jeden heks to ok. 10 km wzdłuż (~87 km²), albo 6 mil angielskich, jeśli ktoś woli. Dlaczego taki rozmiar? Bo zasięg wzroku człowieka wynosi ok. 3 mile, o ile nie stoi na żadnym podwyższeniu (tak dokładnie, to: 1.17√h=a, gdzie h - wysokość, na której umieszczony jest wzrok w stopach, a - odległość do horyzontu w milach morskich) Stąd - stojąc na środku takiego jednego heksu, człowiek jest w stanie widzieć co się znajduje aż do jego granic. Stojąc na odpowiednim podwyższeniu, przy sprzyjającej pogodzie można więc dostrzec obiekty znajdujące się nawet 20-30 kilometrów od obserwatora.

Jak dużo czasu zajmuje przejście tych 10 klocków? Żeby to ustalić wprowadziłem rozwiązanie w postaci punktów ruchu. Przypominam, że graliśmy na mechanice WFRP, oparłem więc możliwości ruchowe postaci na ich współczynnikach: postać dysponuje dziennie liczbą punktów ruchu równą podwojonej Szybkości. Czyli człowiek ma standardowo 8, koń już 16. Drużyna jest tak szybka jak najwolniejsza postać, co oczywiste. Jak łatwo się domyślić - przejście każdego heksa zużywa określoną ilość punktów ruchu.

Na tempo podróży (czyli ilość zużywanych punktów ruchu) wpływa zarówno pogoda, jak i warunki atmosferyczne: 

Jak widać, w tabelach pojawia się też temat trudności testu Nawigacji - za chwilę do tego jeszcze wrócimy.

Jeśli drużynie bardzo zależy na szybkim marszu, może sięgnąć do marszu forsownego: po zużyciu punktów ruchu drużyna jest zbyt zmęczona, aby podróżować dalej, ale pomimo tego może podjąć marsz. W takim wypadku, dodatkowe zużyte punkty ruchu odliczane są od sumy z kolejnego dnia, tyle że w podwójnej wysokości (tj. jeśli drużyna mająca 8 punktów ruchu jednego dnia zużyje ich 10 (2 nadwyżki), to kolejnego dnia będzie dysponowała 4 punktami (8-2*2). Nie można przy tym pożyczać punktów z dni dalszych niż następny, co oznacza, że w ramach Forsownego Marszu można zużyć najwyżej 4 punkty ruchu.

Ale - jest tez marsz podwójnie forsowny, czyli kontynuowanie wędrówki po wyczerpaniu reguł forsownego marszu, albo dnia następnego po forsownym marszu: za każdy wydany wówczas punkt ruchu postacie muszą zapłacić 1 Żw.

Wracając do zasygnalizowanego tematu Nawigacji: za każdym razem, kiedy drużyna przemieszcza się pomiędzy heksami pojawia się ryzyko pobłądzenia. Rzucamy więc sobie k6 i patrzymy, czy jest szansa na zgubienie, zależnie od terenu w jakim się poruszamy:

W razie szansy zagubienia jedna z postaci w drużynie (przewodnik) wykonuje test Nawigacji. Poziom trudności tego testu jest taki, jaki wynika z pierwszych dwóch tabel.

Jeśli drużyna się zgubi (test Nawigacji się nie powiedzie) - rzucamy k6 żeby ustalić gdzie trafili w miejsce planowanego kierunku marszu - wyniki odczytujemy jak na powyższym rysunku.

Ten system wędrówek sprawdzał się całkiem dobrze, gracze mieli żetony symbolizujące punkty ruchu tak, żeby nie robił się bałagan. Z drugiej jednak strony - nie było okazji przetestować pełnych możliwości mechaniki, bo akcja zaczęła się we względnie cywilizowanej północno-wschodniej części mapy, gdzie było sporo dróg i rzek wzdłuż których można było sie poruszać. Jak podróżowanie i błądzenie sprawdza się w kampanii Chaos w Nowym Świecie - właśnie testujemy. 

Samo wędrowanie jeszcze gry nie czyni, oprócz rzeźby terenu na heksach można spotkać również inne rzeczy. Do ciekawszej części - zawartości heksów i spotkań losowych przejdziemy w następnym odcinku (bez obaw, po zakończeniu cyklu wszystko wrzucę w jednego pdfa, żeby nie trzeba było szukać po blogu).