Zwiększanie szansy przeżycia postaci w grach staroszkolnych (Będąc młodym kierownikiem piaskownicy, odcinek 4)

W ostatnim raporcie zaznaczyłem, że po sugestiach graczy postanowiłem podjąć kroki zaradcze zmierzające do zmniejszenia śmiertelności postaci w naszej kampanii granej na zasadach Lamentations of the Flame Princess.

Do tej pory rozegraliśmy sześć sesji, trzy z nich zakończyły się total party killem - poległo 10 postaci z 12 do tej pory stworzonych i wprowadzonych do gry, przy czym jedna postać (Vaclav) żyje, bo Reiner zrobił sobie chwilową przerwę od grania, a druga (Cees) nie zginęła głównie dlatego, że Pablo nie mógł być na ostatnich dwóch sesjach.

Wysoka śmiertelność początkujących postaci jest inherentną cechą mechanik oldskulowych (zarówno oryginalnych jak i retroklonów). Postacie pierwszopoziomowe mają niewiele hit points, słabe rzuty obronne, po jednym slocie na czar, niewielką szansę trafienia, zwłaszcza silniejszych przeciwników. Najczęściej jest tak, że początkująca postać ma tyle HP, ile obrażeń zadaje najpopularniejsza broń w danej mechanice. Przeżywalność zależna jest więc w dużym stopniu od pomysłowości graczy i ich skilla. Gracze muszą wiedzieć przede wszystkim kiedy należy się wycofać i nie podejmować stojącego przed postacią wyzwania. Powinni też opracować szczegółowe procedury postępowania w przypadkach najczęściej spotykanych niebezpieczeństw, nauczyć się zadawać odpowiednie pytania i wykazywać inicjatywę.

Kształtowanie owego skilla wymaga treningu, jak zawsze. Trening taki bywa trudny, zwłaszcza, jeśli przez ostatnie 20 lat gracze trenowali coś zupełnie przeciwnego - oczekiwanie na dostarczenie fabuły, bierność, pogardę dla mechaniki i konsekwencji jej stosowania. Jak głosi przysłowie trudno jest nauczyć starego psa nowych sztuczek.

Dlaczego więc postanowiłem poniekąd się poddać i wprowadzić ułatwienia, dupochrony, które pozwalają złagodzić upadki postaci spowodowane w dużym stopniu błędami graczy?

Z prostego powodu - przede wszystkim chcielibyśmy grać. Spotykamy się rzadko, nie częściej niż raz w miesiącu, więc jeśli mielibyśmy poświęcić kilkanaście sesji na wdrożenie, to oznaczałoby, że mamy przed sobą dwa lata słabych sesji, żeby w końcu (może) zacząć grać poprawnie. No sorasy, ale nie ma mowy, to nie są przygotowania olimpijskie, w dupie mam miesiące wyrzeczeń.

Do tego dochodzi to, o czym wspomniałem już w komentarzu do poprzedniej notki - brak ciągłości. Jeśli co sesję zaczynamy od nowa, a pomiędzy sesjami mija miesiąc, to ucieka gdzieś tak pożądane uczucie uczestnictwa w ciągłym przedsięwzięciu (przyjęło się to nazywać kampanią).

Podsumowując - jeśli ścisłe trzymanie się reguł oldskulu negatywnie wpływa na przyjemność z gry, to trudno, czystość ideologiczna schodzi na dalszy plan, trzeba spłaszczyć learning curve i wdrażać się powoli.

Oczywiście, zawsze istnieje możliwość przesiadki na mniej śmiertelną mechanikę - dobrym przykładem kampanie conanowskie Smartfoxa grane na BRP. Przeciwko takiemu rozwiązaniu mam jednak dwa argumenty (odnoszące się do naszej konkretnej gry, nie twierdzę, że to uniwersalne). Po pierwsze - mechaniki oldskulowe są bardzo proste, a jednocześnie bardzo łatwo modyfikowalne (a raczej uzupełnialne) - uczenie się nowej, bardziej skomplikowanej mechaniki (BRP, GURPS, SW, cokolwiek) jest przedsięwzięciem, na które nie za bardzo mamy czas i ochotę. Po drugie, i najważniejsze, mechaniki oparte na starych D&D są bardzo szybkie. Jeśli przeciętne starcie rozstrzyga się w ciągu kwadransa czasu rzeczywistego, to ja będę zawsze za.

Ok, po bardzo długim wstępie mogę w końcu przejść do sedna. Które jest bardzo krótkie - w materiałach do pobrania zamieściłem plik zawierający wprowadzone przez mnie zmiany. Nie są to rzeczy odkrywcze - wzmacniamy postacie na pierwszym poziomie oraz wprowadzamy trafienia krytyczne, które zastępują natychmiastową śmierć w wypadku utraty HP (w oryginalnym LotFP umiera się po osiągnięciu -3 HP). Nawiązując do szybkości mechaniki, o której piszę akapit wyżej - dlatego właśnie nie zdecydowałem sie na to, aby siła trafień krytycznych była zależna od tego ile obrażeń poniżej zera zadał cios - to wymagałoby liczenia i bardzo przypominało WFRP, jedną z chujowszych mechanik mainstreamowych. Zatem - nie, dziękuję, każdy krytyk jest taki sam (z małym zastrzeżeniem, o czym w pliku), dzięki czemu zachowujemy zadowalające tempo rozgrywki.

W kwestii wyjaśnienia - wprowadzenie zawodów znanych z AD&D2ed oraz klasy społecznej nie ma na celu zmniejszania śmiertelności, tylko wprowadzenie większego zróżnicowania postaci, dodatkowego elementu opisu. Biegłości służą też poniekąd temu celowi, ale w co najmniej równym stopniu wzmacniają postacie. 

Propozycje są na tyle uniwersalne, że pasować będą do większości oldskulowych mechanik.