Upadek Lemurii. Odcinek 1. Wszystko to wina Kullabitów!

Nagle i niespodziewanie zacząłem prowadzić drugą pseudo-oldskulową kampanię. Wszystko dzięki zawiązaniu sojuszu z Michałem Leniwym Graczem i jego ekipą. Mamy za sobą pierwszą sesję, czas więc na sprawozdanie. Oczywiście Chaos w Nowym Świecie będzie kontynuowany niezależnie.

Skoro miałem już z grubsza opracowany setting to stwierdziłem, że poprowadzę właśnie w nim. Będziemy zatem śledzić przygody naszych zawodników w przedpotopowej pseudo-Mezopotamii. Do realiów historycznych podchodzę w tym wypadku dużo luźniej niż w Nowym Świecie.

Mechanicznie zdecydowałem się na Labyrinth Lord. Tym razem stwierdziłem, że zmiany ograniczę do minimum. Wprowadziłem zatem losowanie zawodu, klasy społecznej i proficiencies (na analogicznych zasadach jak kiedyś opisałem). Najpoważniejszą zmianą jest zastąpienie klasycznego vanciańskiego systemu magii opartego na slotach punktami magii, tak jak zostało to opisane w czwartym numerze Green Devil Face. Długo się nad tym zastanawiałem, ale ostatecznie gracze stwierdzili, że wolą manę.

Drużyna jest zupełnie zielona w temacie oldskula, przynajmniej od strony praktycznej, bo Michał czyta regularnie Inspiracje, mojego bloga i inne miejsca, gdzie się o tym pisze. Zabawne było obserwowanie jak kolejna ekipa popełnia te same błędy co poprzednia (ruszanie na banzaja, niedostateczne zapasy, kłótnie o pieniądze zamiast składki solidarnościowej). Największym problemem było przestawienie się z myślenia w kategoriach questów i fabuły (standardowe zdziwienie, że plotka =/= quest) i usilne poszukiwanie enpeca, który zapłaci za wykonanie zadania („to skąd mamy wziąć questa? jak to nie ma wątku przewodniego?”). Gracze przewidują też, że może być im trudno przeboleć powolny i bardzo ograniczony rozwój postaci, ale czy faktycznie tak będzie, to zobaczymy.

Pomimo tych zastrzeżeń, sesja była bardzo udana, graczom się podobało, niektórym nawet bardzo. Być może oceny byłyby inne, gdyby doszło do zgonów, ale tym razem się udało, również dzięki ostrożności graczy, którzy unikali spotkań w Dziczy, pomimo początkowego kozaczenia.

Z uwag mechanicznych:

- coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że do regulowania relacji społecznych nie trzeba niczego więcej niż rzutu na reakcję;

- niepotrzebnie zasugerowałem się zasadą z LotFP i rzucałem na szansę wynajęcia każdego najemnika - w LL rzuca się tylko na retainerów, nie na zwykłych zbrojnych;

- kiedy gracz pyta, czy coś istnieje, jest dostępne itp. najlepsza jest zasada powiedz „tak”, albo rzuć 1 na 6;

- wyjaśnienie co do systemu walutowego - 1 mina (gp) = 10 szekli (sp), ponieważ w tym świecie nie ma w powszechnym użyciu monet jako takich, nie ma sensu wprowadzanie drobniejszych walut.

Przechodząc do przebiegu wydarzeń:

Wystąpili:

Ardusin (Marcin), ponury wojak o bardzo sceptycznym podejściu do pomysłów kolegów, były rzeźbiarz, drużynowy maper (z jego stylu mapowania wynikło wiele radości)

F1, STR 15, DEX 16, CON 10, INT 8, WIS 10, CHA 12, HP 8, AC 3

Skaaag (Łukasz), drużynowy tank i bank, Kainita z żyłką do interesów, nigdy uczciwie nie pracował, zawsze żył z procentów

D1, STR 11, DEX 9, CON 14, INT 10, WIS 12, CHA 8, HP 9, AC 3

Kamael (Mariusz), ubogi białowłosy Nefilim, były stajenny, jego anielski ojciec zostawił matkę - ubogą rolniczkę i poleciał w diabły

E1, STR 14, DEX 13, CON 17, INT 10, WIS 11, CHA 6, HP 10, AC 8

Izdubar (Michał), kapłan boga Abakusa na misji ewangelizacyjnej, były stajenny, niebyt silny, niezbyt zręczny, niezbyt bystry (i na tym lista jego „niezbytów” się nie kończy)

C1, STR 7, DEX 9, CON 10, INT 7, WIS 12, CHA 8, HP 6, AC 3

Oraz najemnicy:

Amarenzu, N-M, HP 6, AC 4, ciężkozbrojna

Ali Ellati, N-M, HP 3, AC 4, ciężkozbrojny

Luga, N-M, HP 1, AC 7, lekkozbrojny, bardzo oddany służbie

Special Guest Star:

Wołomin - Muł

I. Plotki.

1. Nową rozrywką bogaczów są ostatnio polowania na pustyni. Im bardziej niebezpieczny stwór, tym lepiej. Największym powodzeniem cieszą się wielkie jaszczury.

2. Grupa niby trefnisiów i akrobatów weszła do domu jednego z wielmoży, a potem okazało się, że to nasłani zabójcy. Wymordowali rodzinę i służbę, a potem zagłębili się w podziemia pod domem, jakby czegoś szukali. Nie wrócili już stamtąd, a willa stoi pusta od tego czasu.

3. Świątobliwy Burnasuppal, kapłan Isztar sprowadził do świątyni wielkiego jaszczura, chyba do strzeżenia świątynnych ogrodów w nocy. Ale podobno bestia uciekła i grasuje po mieście.

4. Na Bagnach Kullab na zachód od Lagasz mieszka wielu pogańskich czarowników, którzy rzucają klątwy na miasto, szczególnie na biedniejsze dzielnice, które przez to cierpią nędzę.

5. Na północ od Lagasz, na przedgórzu Gór Zagros leży Góra Powolnej Śmierci - samotny szczyt wyraźnie widoczny z wielu mil. Pod górą znaleźć można potężne czarodziejskie skarby i niewypowiedziane bogactwo, ale każdy kto stamtąd wrócił ginie w męczarniach, tak samo jak i wszyscy inni, którzy mają coś wspólnego z tymi skarbami.

6. Na zachód od Bagien Kullab leżą Białe Bagna, wyglądają jak pokryte śniegiem,  w samym ich sercu rzekomo mieszczą się ruiny wieży zawierające wielkie bogactwo.

II. Miejsca.

1. Lagasz - jedno z największych miast Krainy Dwóch Rzek i jego okolice.

2. Twierdza Alinjasza na skraju Bagien Kullab, forteca wykuta z czarnej skały.

3. Bagna Kullab - zamglona i bezludna kraina, w której rzekomo mieszkają czarnoksiężnicy.

III. Wydarzenia.

1. Drużyna zaczęła jako zbieranina ludzi (i pół-ludzi) znikąd, która właśnie przypłynęła do portu Lagasz w poszukiwaniu bogactw i sławy. Poznali się w stajni, w której Skaaag kupił muła, a gdzie pracowali Izdubar i Kamael (taką przynajmniej historię ułożyli gracze). Jeszcze z pokładu statku obejrzeli potężne miasto z jego zigguratami, niebosiężnymi wieżami, wiszącymi ogrodami ale i dymiącymi slumsami. Wysiedli w tętniącym życiem porcie i zaraz ruszyli w głąb miasta w poszukiwaniu strawy i noclegu.

2. Po drodze zaczepił ich tłum obszarpanych biedaków żebrząc o jałmużnę, musieli też zatrzymać się, żeby przepuścić procesję kapłanów boga rolników - Tammuza.

3. Zadekowali się u Kammani, która wynajmowała kilka pokoi gościnnych. Większość życia towarzyskiego miasta odbywała się  na ulicach, w prawie każdym domu na parterze sprzedawano posiłki i napoje. Drużyna zaczęła też plotkować, prawie zapadła decyzja o podjęciu próby zaciągnięcia się do ekipy jakiegoś wielmoży i wyruszenia na polowanie na pustynię. Izdubar rozpytywał o lokalną świątynię Abakusa, ale nikt nic nie wiedział.

4. Wieczorem Izdubar wygłosił płomienną mowę przeciwko czarnoksiężnikom z Bagien Kullab. Ludzie słuchali i popierali do czasu aż zapytał, czy ktoś wybierze się tam z drużyną. Zapadła cisza, aż w końcu jakaś starowinka kazała mu spierdalać. Bywa i tak. Arnusin przez cały czas też powtarzał, że to zły pomysł.

5. Niemniej jednak zapada decyzja - ruszają na bagna, na pohybel czarownikom! Drużynie udało się złapać transport (chłopa z wozem zaprzężonym w woły) do granicy władztwa Lagasz, a jednocześnie granicy terenów uprawnych. Dalej ruszyli pieszo, biorąc za cel twierdzę niejakiego Alinjasza, gdzie podobno ciągną pielgrzymi i awanturnicy zainteresowani wyplenieniem zła z bagien. Ciągnie ich niemało, ale podobno niewielu wraca. A jak już, to zdekompletowani, jak jeden najemnik (opowiadał chłop), któremu rzekomo wielka mrówka upierdoliła nogę.

6. Fortecę wykutą w czarnej skale górującej nad mglistym bagniskiem udało się odnaleźć bez większych problemów, bo była widoczna z daleka na płaskim terenie. Bramę zastali zawartą, ale wnet zostali wpuszczeni i serdecznie przyjęci. Przynajmniej w sferze deklaracji, bo okazało się, że o ile Alinjasz zapewniał bezpieczeństwo i dach nad głową, to reszta dobrodziejstw twierdzy była już odpłatna, z czego skrzętnie korzystali liczni kupcy, rzemieślnicy i najemnicy.

7. Od tych ostatnich drużyna zaczęła. Udało się zatrudnić dwójkę ciężkozbrojnych i jednego lekkozbrojnego. Tak skompletowana ekipa ruszyła na bagna, w gęstą mgłę, w poszukiwaniu, rzecz oczywista, czarnoksiężników. Niedługo po wyruszeniu idący na przedzie Skaaag i Arnusin dostrzegli sylwetki we mgle. Było ich około dwudziestu i zaczęły okrążać ekipę. Początkowo nasi zawodnicy chcieli podjąć walkę („będzie tylko trzech na jednego!”), ale ostatecznie zdecydowali o wycofaniu się. Udało się, zgubili tajemniczych napastników (czy aby na pewno napastników?) i ruszyli dalej, zmierzając na północ.

8. Stało się jednak coś, o czym dowiedzieli się dopiero po trzech dniach. Kiedy mgły w końcu opadły, na północnym wschodzie dostrzegli fortecę na skale. Arnusin zaczął podejrzewać, że na bagnach jest więcej twierdz, ale nefilimskie oczy Kamaela nie mogły się mylić - to była twierdza Alinjasza, co oznacza, że nasi zawodnicy haniebnie pobłądzili.

9. Skoro już byli w pobliżu, to czemu by nie wpaść uzupełnić zapasów? Tak też zrobili, pytając przy okazji o jakiegoś przewodnika, który mógłby ich przeprowadzić przez bagna, ale akurat jedyny traper, który to potrafi (co więcej, mieszka na bagnach!) był nieobecny w fortecy. Przy okazji pozbierali plotki i stwierdzili, że należy czniać bagna (skoro jest prawie pewne, że się podczas każdej wyprawy zgubią), lepiej ruszyć na pustynię na północy i zobaczyć co tam się dzieje.

10. Ruszyli więc na północ, licząc na przejście przez kawałek bagien. Niedługo po wyruszeniu z twierdzy dostrzegli przed sobą kolejne postacie we mgle. Tym razem ledwo co wystawały z nisko zalegającej mgły i trudno było stwierdzić, czy to w ogóle ludzie. Było ich mnóstwo, więc nie ryzykowali spotkania i ponownie umknęli. Znowu się zgubili, ale o tym mieli się przekonać dopiero za jakiś czas.

11. Tym razem noc nie upłynęła spokojnie. Podczas warty Kamaela z bagna wypełzł wielki robal i ruszył prosto na obozowisko. Nefilim cisnął w bestię pochodnią, ale ta nie cofnęła się. Wkrótce wszyscy uczestnicy wyprawy zwarli się z kilkumetrowym wijem. Mieli szczęście i udało im się stwora zaciukać bez strat własnych. Kamael spróbował rozciąć brzuch bestii i ku swemu zaskoczeniu znalazł strawione zwłoki ludzkie. Jedynym nieprzetrawionym obiektem był złoty diadem, który drużyna zabrała.

12. O poranku mgła opadła, co pozwoliło się zorientować w terenie. Widząc twierdzę na horyzoncie drużyna ostatecznie opuściła bagna i ruszyła przez step z powrotem do miasta. Kiedy dotarli do terenów uprawnych znowu udało im się złapać transport na wozie.

13. W Lagasz próbowali trafić na nocleg z powrotem do Kammani, ale nie udało im się i ostatecznie zameldowali się gdzie indziej. Po drodze natrafili na zbiegowisko - organizowane były walki na arenie. Kamael zainteresował się tematem i nawet postawił minę, ale jego zawodnik odpadł w ćwierćfinale.

14. Następnego dnia sprzedano diadem (za bandycką cenę) i rozdzielono łupy. Skaaag wziął więcej, zgodnie z umową - wcześniej udzielił „pożyczki” drużynie opłacając część najemników.

15. Izdubar w końcu, dzięki wskazówkom zdobytym w twierdzy na bagnach, znalazł lokalną świątynię Abakusa - niewielki budynek w pobliżu portu, z liczydłami w oknach. Przybytkiem kierowała kapłanka Takurtum z pomocą jednej akolitki. Izdubar z głupia frant zapytał, czy może w czymś im nie pomóc i wówczas okazało się, że niedawno kapłanka dostrzegła w świątyni wielkiego szczura, w dodatku w hełmie - być może wylazł z piwnicy, gdzie znajduje się przejście do ciągnących się pod całym miastem podziemi.

16. Drużyna zebrała graty i stwierdziła, że trzeba koniecznie zbadać sprawę. Zakończyliśmy, kiedy mieli już schodzić do podziemi.