Czarny Krzyż. Odcinek 2. W poszukiwaniu nieznanego Culmsee.

Za nami kolejna rozgrywka w OD&D w moim settingu Czarnego Krzyża. Graliśmy ponownie na Hiperpegu (to już siódmy odcinek był), tym razem miałem mniejszą frekwencję, ale sesję zaliczam do udanych. Co będzie dalej z prowadzeniem w tym trybie, to jeszcze zobaczymy - o tym dalej.

Jak poszło? Walka z Żelaznym Drzewcem była wspaniała, bardzo w duchu OD&D, gracze kombinowali jak mogli i wcale nie byli tak daleko od zwycięstwa pomimo ogromnej przewagi przeciwnika (8 HD). Nie rzucaliśmy na nic innego niż „to hit” i „evade”, reszta była ustalana albo opisem albo rzutem x na 6, w zależności od sytuacji i cech postaci (ale bez wielkich bonusów).

W ogóle rzut x na 6 znowu królował przez całą sesję, decydując o wielu elementach rozgrywki (np. o natrafieniu na trop dzika). Oprócz tego reakcja i evade, oczywiście. Przy okazji stwierdziłem (a w zasadzie potwierdziłem wcześniejsze teoretyczne przypuszczenia), że tabelka z OD&D (str. 20 vol. 3) jest szalenie nieintuicyjna. Będę musiał popracować nad tym elementem, bo konieczność liczenia 60% jest z dupy.

Co do samych założeń, mam trochę mniej pozytywnych spostrzeżeń. Nieco naiwnie przyjąłem, że na evencie, który jest zasadniczo zbiorem jednostrzałów, ktoś będzie chciał uczestniczyć w kampanii

Trudno jest prowadzić sensownie, kiedy wiesz, że KAŻDE spotkanie skończy się TPK, jeśli tylko dojdzie do walki. Gracze nie planują wypraw, lecą na banzaja, nie biorą żadnych najemników. Pozytywna reakcja ratuje dupę, ale nie zawsze wychodzi. Rzuty na evade też nie zawsze wchodzą. Do tego gracze nastawieni na szybką i niezobowiązującą rozrywkę są najzwyczajniej w świecie mniej uważni. W stałych kampaniach mogę na nich zrzucić liczenie oświetlenia, zapasów i prowadzenia całej obozowej buchalterii. Tutaj muszę za każdym razem tłumaczyć od nowa albo sam się tym zajmować. Jednak kampania ze stałą (mniej więcej) ekipą daje większy komfort niż jednostrzały. Pozbawienie gry elementu ciągłości jest bardzo zubażające. Wszak while it is possible to play a single game, unrelated to any other game events past or future, it is the campaign for which these rules are designed.

Tylko żeby to nie zostało odebrane tak, że mi się nie podoba, albo mam do kogoś pretensje. Podoba, i to bardzo. A pretensje mogę mieć tylko do siebie, że wcześniej nie przewidziałem jakie problemy mogą się pojawić.

Po zakończeniu sesji Bartek zakrzyknął: „To jest takie erpegie jak się grało w latach 90tych!” Dlaczego? Bo kazałem opisywać jak rozbijają obóz, bo było chodzenie po lesie i spotkania. Sorasy, ale to jest refleksja na poziomie Borejki twierdzącego, że grał oldskulowy sandboks w Wewnętrznym Wrogu. Bartek spodziewał się (po czytaniu raportów) jakiegoś transcendentalnego przeżycia, gdzie wszystko jest losowane. No i było losowane. A że nie było tego widać (pomimo braku zasłonki) to już kwestia skilla. Sesja mogła sprawiać wrażenie niuskula z lat 90tych, bo gracze grali jak w latach 90tych - chwycili pierwszy z brzegu pseudo-quest i ruszyli na banzaja go wykonywać. To kolejna wada jednostrzałów - na pojedynczym spotkaniu nie widać miliona możliwości, bo wydaje się jakby sesja była zamkniętą całością. Jedna (a zwłaszcza pierwsza dla danej drużyny) sesja w oderwaniu od kampanii wygląda (z punktu widzenia gracza, który pierwszy raz styka się z taką grą, a do tej pory tłukł nową szkołę) jak normalny scenariusz, w którym gracze trochę zbaczają z głównej ścieżki, coś się dzieje, ale nie udaje się rozwiązać questa przed końcem gry. Takie trochę pitu-pitu, przeciętna sesja fantasy. Na pewno (z punktu widzenia takiego gracza) mniej interesująca niż dobrze przygotowany jednostrzał, gdzie mamy wszystko rozplanowane i udramatyzowane. Stara szkoła jest niestety wymagająca, jeśli ktoś jest przyzwyczajony do grania po nowemu.

Co dalej będzie z Czarnym Krzyżem? Poprowadzę na pewno jeszcze raz na kolejnym Hiperpegu, a potem rozważę co dalej. Na pewno chciałbym dalej prowadzić OD&D, pytanie tylko, czy będzie satysfakcjonująca okazja.

Przechodząc do przebiegu wydarzeń,

wystąpili:

Sekcja poległych:

Tanis (Sebastian), uzbrojony po zęby pogranicznik, trudy życia nauczyły go umiarkowania w jedzeniu, zatłuczony pałkami drobnych rozbójników na thorneńskim rynku

F-M 1, STR 12, INT 11, WIS 7, DEX 11, CON 6, CHA 9, HP 3, AC 7

Tadeo (Bartek), rubaszny akolita - hazaradzista przepuszczający odziedziczoną fortunę, wypędzony z rodzimego plemienia za konwersję na katalicyzm, zatłuczony pałkami drobnych rozbójników na thorneńskim rynku

C 1, STR 9, INT 12, WIS 9, DEX 9, CON 11, CHA 9, HP 1, AC 5

Sekcja żywych:

Bednarek (Bartek), brzydki i dziwnie mówiący handlarz z barbarzyńskiego Pomorza, mający w zanadrzu parę niezwykłych sztuczek

M-U 1, STR 7, INT 16, WIS 11, DEX 10, CON 8, CHA 10, HP 5, AC 9, czary: Hold Portal, Read Magic, Sleep

Brambar zwany Browarem (Sebastian), krzepki handlarz z barbarzyńskiego Pomorza, brat Bednarka

F-M 1, STR 12, INT 8, WIS 12, DEX 11, CON 14, CHA 11, HP 6, AC 7

Antonia zwana Antoniną (Iza), niewielka ale obrotna i twarda wojowniczka z barbarzyńskiego plemienia, miała za zadanie chronić Tadeo (z marnym skutkiem)

F-W 1, statystyk dokładnych brak, bo Iza chyba wzięła swoją kartę postaci

I wydarzenia:

1. Tym razem nie poznamy dalszych losów Erena, Ayaxa i Danila, którzy wyruszyli tropić Czołguna. Jak pamiętamy, towarzysze zostawili zalanego w trupa Tanisa w karczmie Flaszka i Mnich. Tam poznał nowych kompanów - pochodzących z barbarzyńskiej Pomeranii kleryka Tadeo i jego ochroniarkę Antonię (zwaną zamiennie Antoniną). Opowiedział im ciekawostki, które usłyszał podczas kilkudniowego pobytu w Thorneum (nowych plotek nie zdobyto) i wspólnie zdecydowali, że wyruszą w poszukiwaniu zatopionego Culmsee.

2. Wyszli więc z piwnicy i ruszyli na rynek kupić zapasy. W mieście lało jak z cebra, na ulicach prawie nikogo nie było. Na rogu rynku Tadeo spostrzegł słynny w okolicy sklepik z figurkami prowadzony przez starego, siwego Marsjanina (znaczy, krasnoluda). W ofercie były figurki metalowe jak i wykonane ze starożytnego, szarego materiału - twardego i elastycznego zarazem, którego sztuka wytwarzania została dawno zapomniana.

3. Tuż koło sklepu ekipę zaczepiła grupa jakichś okolicznych penerów. Mogli to być członkowie gangu Elanusów, znani z agresywnego podejścia do wszystkiego co się rusza. A może równie agresywni przedstawiciele sekty Apatorian?  Zarzucili Antoninie, że jest Marsjanką (faktycznie, nie była zbyt duża) i na dowód, że jednak nie jest, kazali się przeżegnać. Antonia bez trudu wykonała znak krzyża, ale to nie powstrzymało napastników, którzy jak się okazuje, jedynie szukali pretekstu (fatalny rzut na reakcję). Wyciągnęli z rękawów drewniane pały i ruszyli na ekipę. Niby zwykłe gopniki, ale okazali się zabójczy - w ciągu chwili pod ciosami pałek padli Tanis i Tadeo. Antonina broniła się dzielnie, ale uratowała ją dopiero interwencja strażników miejskich, którzy przepłoszyli agresorów.

4. Całemu zajściu przyglądało się dwóch braci, pochodzących z barbarzyńskiego Pomorza kupców - Bednarek i Browar. Zaoferowali udzielenie swych zapasów i przyłączenie się do wyprawy w poszukiwaniu Culmsee. Antonia się zgodziła, drużyna uzupełniła sprzęt i ruszyła na północ nie zważając na lejący deszcz i błotniste pola. Pod wieczór doszli do granicy lasu i postanowili rozbić obóz. Noc minęła spokojnie.

5. O poranku ruszyli dalej na północ. Wkrótce dotarli do wielkiej polany. Na jej środku stała dziwna konstrukcja, ani chybi wieża jakichś plugawych czarowników (może samych Astrodruidów?) - na metalowej konstrukcji posadowiona była wielka metalowa misa, lekko przekrzywiona.

6. Nie zdążyli się dobrze przyjrzeć, bo nagle z góry doszedł do nich głośny szum, jakby skrzydeł wielkiego ptaka. Wielki ciemny kształt pojawił się nad lasem i zaczął krążyć po okolicy. Drużyna prędko zapadła pod najbliższe iglaki licząc, że nie zostaną zauważeni. Wielki Ptak zatrzymał się kilkadziesiąt metrów od nich i zrzucił w las jakiś ciężki ładunek. Po chwili do uszu naszych zawodników doszedł odgłos zbliżających się ciężkich kroków. Stwierdzili, że nie ma co czekać i wybiegli z kryjówki jak podupceni, zmykając w las. Ucieczka co sił w nogach dała efekt i po chwili stwierdzili, że udało im się zgubić ewentualną pogoń.

7. Rozbili kolejny obóz. W nocy zaczął padać śnieg. Normalna rzecz na początku kwietnia. Tylko że to nie był normalny śnieg, sypało jak podupcone, w krótkim czasie las został pokryty grubą warstwą białego puchu. A w zasadzie nie puchu, a błotnistej brei. Dalsza podróż byłaby bardzo utrudniona (i spowolniona), ale to nie powstrzymało naszych zawodników. Wstali rano i ruszyli przez błotniste zaspy dalej na północ.

8. Drużyna miała jeszcze sporo zapasów, ale w związku z nagłym załamaniem pogody mogło się okazać, że jednak nie będzie to ilość wystarczająca. Zarządzono więc polowanie. Browar znalazł trop dzika, drużynie wkrótce udało się dopędzić brodzącego w brei potężnego odyńca. Nikt nie miał broni miotającej, trzeba więc było improwizować. Bednarek zaszedł drogę bestii i ją uśpił swoją sztukmistrzowską sztuczką, Browar dopadł do śpiącego dzika i zabił go włócznią. Po wspaniałym zwycięstwie drużyna rozbiła obóz aby sprawić zdobycz. Śnieg nadal sypał. Dzika udało się pokawałkować, oskórować, podzielić na porcje i upiec. Zapach pieczystego rozszedł się po całym lesie.

9. To prawdopodobnie właśnie zapach zwabił do obozowiska gości. O poranku, stojący na warcie Bednarek dostrzegł w śnieżycy postacie zbliżające się do obozu w dwóch grupach - z dwóch stron. Odziani w grube futra i uzbrojeni w dość prymitywną broń ludzie zorientowali się, że zostali dostrzeżeni, więc do przodu wystąpił ich rzecznik (może przywódca?). Okazało się, że mówią po ludzku, ale ich cechą charakterystyczną były stożkowate zęby - spiłowane, czy naturalnie takie wyrosły? Bednarkowi włączył się tryb handlarza, udało mu się sprzedać trochę pieczonego dzika za kościane ozdoby (czy aby na pewno ze zwierzęcych kości?), które w jego ocenie mogły być warte sporo złota. Przy okazji drużyna dopytała leśnych o lokalną topografię. Wspomnieli o czterech wieżach Astrodruidów - jedną z nich drużyna widziała. Jedna z wież jest ich siedzibą główną - zbudowana jest z tajemniczego szarego kamienia, na którym nie widać połączeń pomiędzy blokami. Okazało się też, że w okolicy są dwa jeziora - jedno na północnym wschodzie, jedno na południowym zachodzie. Nasi zawodnicy stwierdzili, że tym, którego szukają jest z pewnością jezioro północne, zatem po zakończeniu rozmowy zebrali obóz i wymaszerowali na północny wschód. Leśni poszli na północny zachód. Śnieg nadal padał.

10. Po całym dniu ciężkiego marszu znowu trzeba było odpocząć. Obóz został rozbity u stóp wzgórz rozciągających się na północnym wschodzie. Noc tym razem nie minęła spokojnie - do obozu podeszła grupa dziwacznych postaci - z daleka wyglądali na humanoidów z wielkimi kapeluszami, z bliska okazało się, że te kapelusze stanowiły nieodłączną część ich głów - grzyboludzie!

11. Nie znali ludzkiego języka, ale okazali się przyjaźni (bardzo wysoka reakcja). Zachowywali się trochę jak ciekawskie dzieci - oglądali ekwipunek drużyny, łazili po obozie. Udało się z nimi dogadać za pomocą rysunków na śniegu. Drużyna ustaliła, że grzyboludy szukają chyba leśnych ludzi spotkanych wcześniej, skierowała więc ich na właściwą drogę. Grupy rozstały się w przyjaźni.

12. O poranku drużyna ruszyła na wzgórza. Śnieg nadal padał. Antonia swoim czułym węchem wyczuła z oddali zapach obozowiska i mokrej sierści. Kiedy podeszli bliżej usłyszeli do tego jeszcze ujadanie dziesiątek psów. Czyżby jakaś hodowla? A może myśliwi z psiarnią? Podeszli bliżej i okazało się, że to zupełnie co innego - w dolinie między wzgórzami znajdował się obóz. Przy wielu ogniskach krzątało się prawie trzysta psów. Ale wszystkie chodziły na tylnych nogach, były odziane i uzbrojone. Drużyna nie chciała podejmować dyskusji z kundlami, postanowiono więc się wycofać. Szło dobrze, dopóki nagle nie powiał silny wiatr w kierunku obozu (tak zinterpretowałem nieudany rzut na Evade). Wkrótce do odchodzącej drużyny zaczęło zbliżać się głośne ujadanie kilkudziesięciu pchlaków. Śnieżyca tym razem zadziałała na korzyść ekipy i udało się zbiec.

13. Zaniechali kierunku wschodniego i stwierdzili, że sprawdzą jednak jezioro na południowym zachodzie. Ruszyli więc nieco na oślep na zachód. Kolejnego dnia w końcu dotarli do zarośniętych trzciną i tatarakiem brzegów jeziora. Radość nie trwała jednak długo, bo wkrótce usłyszeli ponownie znajomy szum skrzydeł. Tym razem postanowili stawić czoła wyzwaniu. Ponownie wielki żelazny ptak zrzucił swój ładunek, ale drużyna nie uciekła, lecz została sprawdzić co to takiego na nich idzie. Wkrótce spomiędzy drzew wylazł wielki, czterometrowy stwór wyglądający jak chodzące drzewo. Drużyna nie zlękła się i przystąpiła do działania. Rozbiegli się na wszystkie strony i zaczęli kombinować. Próbowali podpalić stwora flaszkami z olejem - bezskutecznie, wybitnie nie byli w stanie odpowiednio trafić. Próbowali go przewrócić liną - niestety, przyjęta metoda się nie powiodła, linę stwór zerwał (trzeba było go zrobić na AT-AT). W akcie desperacji Browar żgał niemilca włócznią w zadek. I to nie pomogło. W całej tej gonitwie w końcu Bednarek został pochwycony  podczas próby uśpienia bestii (nieskutecznej). Oblał się jednak oliwą i wyślizgnął z kleszczy stwora. Pochwyconemu potem Browarowi również udało się zbiec. Patrząc z bliska na stwora dostrzegli, że nie jest stworzony z drewna, a z żelaza. Drewnem jest jedynie obłożony, jakby dla kamuflażu. Niezależnie od tego Antonia wpada na pomysł, żeby zwabić stwora w nadbrzeżne trzciny. Plan się udaje, faktycznie olbrzym ma duże problemy z poruszaniem się po roślinności, Antonia korzystając z okazji wbiega mu po ręce na kark i zaczyna zapamiętale tłuc po głowie. Rezultat jest jednak mierny - niezrażony stwór chwyta awanturnicę w drugą rękę (w pierwszej zwisa bezładnie pochwycony po raz drugi Bednarek). Browar próbuje jeszcze ratować kompanów, ale zarabia jedynie kopniaka. Leci kilkanaście metrów i wpada w toń jeziora, która staje się jego grobowcem.

14. Koniec walki. Stwór wyszedł z jeziora, nad las nadleciał stalowy ptak i spuścił liny, po których Drzewiec z Żelaza zostaje wciągnięty w górę, w przepastną paszczę latającego stwora. Co stało się z Antoniną i Bednarkiem? Być może kiedyś się dowiemy...