Czarny Krzyż. Odcinek 4. You are terminated.

Za nami kolejna sesja w OD&D prowadzona na naszym toruńskim mini-konwencie. Tym razem całą sesję rozegraliśmy w lochach. Graliśmy krótko, skończyliśmy brutalnie - wyrżnięciem w pień całej, sześcioosobowej ekipy. I być może była to ostatnia sesja w tej formule.

Niestety, po chwili wytchnienia ostatnim razem uwypukleniu uległy problemy, które stwierdziłem wcześniej. Nie chce mi się za każdym razem tłumaczyć nowoprzybyłym na czym polega specyfika emulacji starego sposobu grania. Zresztą - nie ma to większego znaczenia, ludzie nie czytają opisu sesji, który wrzucam na stronę wydarzenia, a dziesięciominutowy wykład tuż przed sesją mało kogo interesuje i nie przygotowuje do wyzwań stawianych przez grę. Tym razem w ogóle nie robiłem wykładu, tylko tłumaczyłem niektóre rzeczy na bieżąco w trakcie sesji, licząc też na wsparcie ze strony Izy i Marcina, którzy parę razy naprostowali resztę, kiedy chcieli zrobić coś głupiego. Ale ogólny efekt jest taki, że gramy z randomowymi ludźmi, którzy nie mają pojęcia na co się piszą (nie mam o to do nich żalu, żeby nie było wątpliwości), a potem kręcą nosem, a to że wszystko losowane, że hapeków mało, że nie wiadomo gdzie co wpisać na karcie postaci (daję minimalistyczną wersję z małą ilością rubryk, za to dużą wolnego miejsca - wolność prowadzi do paraliżu), że brakuje klasy łotrzyka, który mógłby wykrywać pułapki, etc. etc.

Gracze byli też bardzo niekonsekwentni - przeszukiwali dokładnie tylko część pomieszczeń, odpuszczali niektóre drzwi po zaledwie jednej próbie otwarcia itp. W poruszaniu się po lochu brakowało tak potrzebnej systematyczności i stałej procedury.

Do tego podejście do walki jak do sportu i nieszczęście gotowe. Są przeciwnicy, więc odwieczną zasadą nowoszkolengo rpg - należy ich pokonać. Walczymy uczciwie, cios za cios, taktyka nasza jest taka, że się ustawiamy w korytarzu, a nie w sali. Żadnych wymyślnych kombinacji jak we wspaniałej walce z Żelaznym Drzewcem. A na koniec pytanie - no a co można było zrobić innego? A co jeśli przeciwieństwo jest prawdą i to ja pytam co można zrobić, bo wymyślam tylko wyzwania, nie zakładam zamkniętej listy możliwych rozwiązań? Jak można było walczyć ze szkieletami inaczej? Tak na szybko - chociażby wykorzystać obrotową ścianę, czy pętlę korytarzy pozwalającą na wymanewrowanie przeciwnika i zostawienie go za sobą, milion innych możliwości.

Nie mam za bardzo ochoty pisać tutaj co miesiąc jak to walczyliśmy z nowoszkolnymi nawykami części graczy, robi się to nudne. Zwłaszcza, że w moich domowych kampaniach Upadku Lemurii i Chaosu w Nowym Świecie udało się przezwyciężyć większość utrudnień.

Wydaje mi się, że zakończę na tym przygodę z OD&D w przestrzeni publicznej w dotychczasowej formie, tj. sesji otwartych dla każdego. Trzeba postawić jakieś warunki wstępne. Prowadziłbym więc tylko dla graczy, którzy (a) nie mają doświadczeń (ew. mają bardzo małe) z erpegami w ogóle (a co za tym idzie - nie mają nowoszkolnych nawyków) lub (b) wiedzą w co będziemy grać, są tego świadomi i akceptują pryncypia rodzaju gry, który będziemy uprawiać.

Jeśli będzie to oznaczało faktyczny koniec Czarnego Krzyża - trudno. Kampania spełniła swoją rolę - zagrałem w OD&D, poznałem zasady, zidentyfikowałem jakie problemy się pojawiają, gdzie można coś usprawnić itp. Mogę prowadzić dalej, w bardziej kameralnych warunkach.

Loch wylosowałem między sesjami, korzystając z Appendix A do DMG. Wyniki rzutów interpretowałem dosyć dowolnie, dopasowując do klimatu podziemi, który wymyśliłem ad hoc na poprzedniej sesji.

Z tematów czysto mechanicznych: okazuje się, że jednym z najważniejszych czynników decydujących o przeżyciu pierwszopoziomowych postaci jest Turn Undead. W drużynie mieliśmy trzech kapłanów, więc nieumarli stali na straconej pozycji. Przynajmniej teoretycznie - OD&D pozostawia wiele niedopowiedzeń co do stosowania tej zdolności, przyjąłem więc kilka uszczegóławiających założeń. Najważniejsze - co się stanie, jeśli odpędzający kapłan zginie? Uznałem (a w zasadzie przyjąłem sugestię graczy), że to przerywa egzorcyzm i odpędzone truposze wracają do normalnego stanu. Jaki był efekt przyjęcia takiej reguły - zapraszam do raportu.

Wystąpili:

Ala Carta (Iza), ostrożna i obrotna córka szamana, specjalistka od trzymania się z dala od kłopotów, przy jednoczesnym aktywnym ich poszukiwaniu, zginęła zabita przez cyber szkielety w podziemiach zamku Patriarchy Gedeona

F-W 1, STR 10, INT 10, WIS 9, DEX 12, CON 8, CHA 15, HP 5, AC 2

Archibald (Mateusz), fanatyczny zakonnik, dopiero co wypuszczony z klasztoru, chodzący przykład tezy, że silna wiara nie idzie w parze z silnymi zdolnościami umysłowymi, zginął zabity przez cyber szkielety w podziemiach zamku Patriarchy Gedeona

C 1, STR 11, INT 8, WIS 15, DEX 5, CON 12, CHA 9, HP 5, AC 4

Deon (również Mateusz, po śmierci Archibalda), ponury rycerz-smerf, myślący o samobójstwie przez śmierć w nierównej walce. Dopiął swego - zginął zabity przez cyber szkielety w podziemiach zamku Patriarchy Gedeona

F-M 1, STR 15, INT 10, WIS 13, DEX 15, CON 5, CHA 12, HP 3, AC 3

Makar on Muszelki (Marcin), towarzysz Ali, o imieniu zainspirowanym napisem na starożytnym artefakcie znalezionym przez jego rodziców, ledwo dychający cherlak, który uparł się, żeby zapakować się w płytę, podpiera się jak kosturem innym artefaktem - długim kijem zakończonym dwoma płaskimi plakietami, na większej znajduje się napis „STOP”, na drugiej „Nie dot. poj. up.”; były ogrodnik, zginął zabity przez cyber szkielety w podziemiach zamku Patriarchy Gedeona

F-M 1, STR 2, INT 9, WIS 13, DEX 11, CON 11, CHA 13, HP 6, AC 3

Ayax (Artur), dotknięty klątwą smrodu Akolita, kolejny, który woli się modlić niż myśleć, zginął zabity przez cyber szkielety w podziemiach zamku Patriarchy Gedeona
C 1, STR 6, INT 6, WIS 13, DEX 12, CON 10, CHA 10, HP 3, AC 5

Demiz (Marek), emocjonalny wojownik, najbardziej przeżywał śmierć kolejnych towarzyszy, w końcu sam zginął zabity przez cyber szkielety w podziemiach zamku Patriarchy Gedeona

F-M 1, STR 12, INT 9, WIS 8, DEX 12, CON 9, CHA 10, HP 3, AC 2

Minsk (Adam), barbarzyński kapłan z amnezją, pamiętający za to imię swojego Kosmicznego Chomika (macie trzy strzały...), łażący z wielkim kafarem, zginął zabity przez cyber szkielety w podziemiach zamku Patriarchy Gedeona

C 1, STR 7, INT 7, WIS 9, DEX 6, CON 12, CHA 13, HP 4, AC 3

Rozpoczęliśmy w tym miejscu i czasie, w których ostatnio zakończyliśmy, czyli w podziemiach pod warownią Patriarchy Gedeona. Nasza dzielna drużyna w składzie Ala, Makar i Archibald właśnie uwolniła trójkę więźniów z patriarszego loszku i odgrodziła się kratą od strażników. Płyta prowadząca do kościoła pozostała zamknięta, jedyną drogą ucieczki było więc zagłębić się w loch. Uwolnieni więźniowie cierpieli na amnezję i nie do końca wiedzieli jak znaleźli się w lochu. Wśród nich znalazł się Ayax, który nieco ponad tydzień wcześniej wyruszył wraz z towarzyszami na poszukiwanie Czołguna, ale również nie pamiętał jak tu trafił.

Ruszyli w mrok torując sobie drogę przez drzwi i kraty za pomocą kafara dzierżonego przez Minska i improwizacji z wykorzystaniem innych sprzętów. W jednej z krypt pod kościołem znaleźli tajne przejście - obrotowe drzwi, które prowadziły do dalszej części kompleksu. W plątaninie korytarzy poruszali się ciągle w prawo, licząc (poniekąd słusznie), że oddalając się od murów zamku zbliżają się do wyjścia.

Natrafili na stalową gródź w jednym z korytarzy, prowadzącą w kierunku podejrzanie mocno przypominającym wyjście, ale nie byli w stanie jej otworzyć (nie to, żeby jakoś specjalnie mocno próbowali...).

Trafili w końcu do większej sali, czegoś w rodzaju kaplicy. W miejscu ołtarza stał 3 metrowy gipsowy posąg Jezusa, tyle tylko, że połowa twarzy była zastąpiona stalową czaszką. Posąg został jednogłośnie okrzyknięty Jezusem Terminatorem. Za nim znajdowało się jakieś tajne przejście, ale nie udało się go otworzyć.

Kiedy drużyna badała kaplicę, od strony jednego z wyjść zakradła się do nich grupa uzbrojonych w miecze i tarcze cyber-szkieletów, czyli nieumarłych kościotrupów z elementami mechanicznymi spajającymi ich kości (proteza biodra, płytka na czaszce i takie tam). Wszyscy kapłani wezwali imienia bożego, ale trupy przelękły się jedynie egzorcyzmu Ayaxa. Część nieumarłych zaczęła się wycofywać do korytarza, a reszta została rozsieczona. Niestety, w walce poległ dzielny Archibald.

Opatrzyli rannego Makarego, zostawili kaplicę i ruszyli dalej w mrok. Wkrótce natrafili na przywiązaną do kraty postać odzianego w płytę potężnego wojownika. Przed nim w kamienną posadzkę wbity był miecz. Co ciekawe - zawodnik z twarzy wyglądał identycznie jak Minsk, mimo, że ten nie przypominał sobie, aby miał brata bliźniaka. Jedyną różnicą był kolor skóry - Deon (bo tak nazywał się ponury woj) był sinoniebieski. Z pewną nieśmiałością, ale jednak typ został uwolniony i dołączony do drużyny. Ruszyli dalej.

Trafili do sali z dołem pełnym gnijących trupów. Całe zwłoki i kawałki ciał były na tyle świeże, że śmierdziały zdrowo. Nie przyglądali się za bardzo, nie stwierdziwszy innych wyjść (nie to, żeby specjalnie szukali...) - wyszli.

Minsk cudem uniknął trafienia przez zaostrzony pal wystrzelony z pułapki w drzwiach. Kolejna pułapka okazała się dużo groźniejsza - na końcu długiego korytarza Deon po wyłamaniu drzwi nastąpił na luźną płytę w podłodze, a wówczas z przeciwległej ściany wystrzeliły trzy zaostrzone pale przebijając go na wylot. Loch pochłonął kolejną ofiarę. Od tej pory pierwszy szedł Makary i macał trasę przed sobą swoim starożytnym orężem.

Niedługo po niefortunnej śmierci Deona, za kolejnymi drzwiami, ekipa natrafiła na następną grupę cyber-kościotrupów. Tym razem to Minsk odpędził część nieumarłych, ale reszta starła się z ekipą. Tym razem nie poszło łatwo. Pierwszy padł Minsk, potem Makary, ostatni szkielet został rozsieczony przez Demiza, ale zdążył jeszcze nadziać go na swój miecz. Na polu bitwy zostali Ala i Ayax. Oraz kilka szkieletów, które wcześniej odpędzone, teraz powróciły po śmierci Minska. Kapłan i Wojowniczka stanęli do walki ramię w ramię. I tak też zginęli. Zamkowe straże wiedziały co robią, nie ścigając ich do lochu...