Upadek Lemurii. Odcinek 5. Spacerkiem po lochu.

Po dłuższej przerwie na życie i inne projekty wróciliśmy do przedpotopowej Mezopotamii. Rozdzielona poprzednim razem drużyna znowu zebrała się w całość, kontynuowaliśmy przygodę ostatniej ekipy, do której dołączył kapłan Izdubar, pogromca żaboludzi.

Znaczna część sesji upłynęła na dyskusjach pomiędzy graczami (a w zasadzie to pomiędzy postaciami) o religii (rozróżnienie między Praworządnością i Chaosem i jak się to ma do etycznego dobra i zła), świecie i ogólnie o życiu. Stąd samych wydarzeń nie było aż tak dużo, nie pojawiło się też żadne realne zagrożenie dla życia postaci (poza wężem na początku).

Kampania robi się bardzo religijna, mamy dwóch kapłanów: Izdubar - Abakusa i Izorkus - Isztar, Ardusin został wyznawcą kolejnego boga - Szamasza, Erza zaczęła wspominać słowa swej niebiańskiej matki o tym, że wszyscy bogowie ludzi nie istnieją, jest tylko jeden mechaniczny bóg, który opuścił świat i zostawił go samego sobie. Wszystkie wydarzenia nagle nabierają metafizycznego wymiaru (np. Izdubar bez zastanowienia stwierdził, że wąż w świątyni na pewno został nasłany przez wyznawców Seta), mi też się to udziela, stąd pewnie proces będzie się pogłębiał. Bardzo dobrze, wszak w zajawce settingu napisałem, że mnożą się kulty, ludność odwraca się od jednych bogów, a zwraca ku kolejnym, świat duchowy jest ważnym składnikiem życia w Beth Nahrain.

Mam wrażenie, że skończył się już okres nie mamy co robić, nazbierało się wystarczająco dużo informacji, wątków, plotek i miejsc, żeby gracze mieli z czego wybierać bez narzekania, że wszystko odległe i niedostępne. Wystarczyło ruszyć tyłek do podziemi. Ja ze swojej strony nie przygotowuję za dużo od siebie, ale na bieżąco rozwijam to co wypadnie z kostek i wymyślą gracze. Zauważyłem, że (w znaczącej części przypadków) kiedy wymyślam coś przed sesją, to i tak właściwy kontekst temu elementowi świata nadaję dopiero po jego ograniu na sesji. Przykładowo - pod koniec tej sesji PC spotkali w lochu grupę 10 w miarę przyjaźnie nastawionych pokurczów. Że znajdują się oni w tej części lochu i że jest ich 10 wylosowałem przed sesją, ale to wszystko. Dopiero po spotkaniu z PC zaczęła mi się gonitwa myśli kim mogą być, co robią w lochu, jakie są ich plany itd.

Loch tworzę w locie z gotowych geomorfów (w większości, część wylosowałem na zasadach SDA), chyba muszę pomyśleć nad robieniem większych kafelków, bo pod koniec lekko się zaplątałem w jaką część lochu teraz PC powinni trafić, tak to jest jak się w dany kafelek wchodzi dwa razy z różnych stron i trzeba pamiętać, że wyjście dolne - prawe idzie do wejścia górnego - lewego. Ogólna rada - rysujcie lochy sami na wielkiej płachcie papieru. Ja niestety nie mam na to za bardzo czasu.

Problemy z orientacją w lochach miałem nie tylko ja, ale i gracze. Kiedy korytarze robią się bardziej skomplikowane, czasem trudno jest odpowiednie rzeczy dać słowo i potem okazuje się, że pół mapy jest do poprawki. Zdjęcia nie są w stanie oddać kunsztownej konstrukcji jaką stała się mapa podziemi kiedy skończyła się kartka - liczne zagięcia, harmonijki i inne sztuczki pozwoliły na uniknięcie mnożenia arkuszy papieru. Z czytelnością jest różnie - ja nie mam pojęcia o co chodzi, ale ważne, że Kasia, która mapę rysowała orientuje się gdzie jest co.

Z kwestii mechanicznych - osłabiłem możliwość atakowania z drugiego szeregu: teraz atakujący w ten sposób dostaje -1 to hit, ponadto nie zawsze atak jest możliwy (oceniam ad hoc biorąc pod uwagę wielkość i charakter przeciwnika, chodzi o to, że nie można z drugiego szeregu próbować dziabnąć wroga między nogami pierwszego szeregu, więc odpada atak na pełzających wrogów, takich jak stonogi).

Ciekawostka - wylosowaliśmy sobie profesje najemników, tj. czym każdy z nich się zajmował zanim wziął się za wojaczkę. Zaczęło się od tego, że po znalezieniu czegoś w lochu Izdubar zapytał, czy ktoś z najemników się na tym zna. Rzuciłem więc dla każdego na ogólną tabelę zawodów. Założyłem przy tym, że skoro teraz są najemnikami, a nie wykonują pracę w zawodzie, to znaczy, że znają się na swojej dziedzinie umiarkowanie. Przykładowo, kiedy Sisutros wyceniał klejnoty to prawidłowa wartość wychodziła w 2 na 6 przypadkach. Stwierdziłem, że przyznanie najemnikom pełnych zdolności zawodowych byłoby już przegięciem - i tak są tani jak barszcz, a tak to jeszcze odwalaliby ogromną część innej roboty. W końcu, jeśli taki były uczeń jubilera faktycznie znałby się na swoim fachu, to by siedział w kantorku i wyceniał skarby za gruby kwit, a nie wynajmował gębę jako ciosochwyt za grosze, nie?

Przechodząc do przebiegu wydarzeń:

Wystąpili:

Ardusin (Marcin), ponury wojak o bardzo sceptycznym podejściu do pomysłów kolegów i koleżanek, były rzeźbiarz, nowonawrócony wyznawca Szamasza

F1, STR 15, DEX 16, CON 10, INT 8, WIS 10, CHA 12, HP 8, AC 1, xp 507

Erza (Kasia), krzepka i zwinna nefilimka (po matce) o ciężkiej pięści, była stajenna i traperka, wyróżnia się wzrostem i krewkością, a także sinoniebieską skórą i niewielkimi rogami (niska charyzma nie bierze się z powietrza), maperka podziemna

E1, STR 15, DEX 15, CON 7, INT 11, WIS 9, CHA 8, HP 7, AC 3, xp 97

Izorkus (Adam), chorowity kapłan Isztar, były zielarz i handlarz, syn bogatej rodziny, etyczna busola drużyny

C1, STR 13, DEX 12, CON 5, INT 13, WIS 14, CHA 9, HP 4, AC 3, xp 101

Izdubar (Michał), kapłan boga Abakusa na misji ewangelizacyjnej, były stajenny, niebyt silny, niezbyt zręczny, niezbyt bystry (i na tym lista jego „niezbytów” się nie kończy), z sukcesami na polu dyplomacji, poszukuje legendarnego mechanizmu liczącego Abakusa

C1, STR 7, DEX 9, CON 10, INT 7, WIS 12, CHA 8, HP 6, AC 3, xp 1071

Oraz najemnicy (wszyscy z poprzedniego rozdania, nie było nowych):

Ardusina:

Luga, F 0, HP 1, AC 4, STR 10, ciężkozbrojny, były garbarz, bardzo oddany służbie,

Lugalme, F 0, HP 6, AC 4, ciężkozbrojna, była bezrobotna

Anakin, F 0, HP 3, AC 4, ciężkozbrojny, były rolnik

Izorkusa:

Xena, F 0, HP 1, AC 4, ciężkozbrojna, była szulerka

Nisaba, F 0, HP 2, AC 4, ciężkozbrojna, była szulerka

i Izdubara:

Abella, F 0, HP 4, AC 4, ciężkozbrojna, zginęła ukąszona przez jadowitego węża

Szamrina, F 0, HP 5, AC 4, STR 12, asyryjska ciężkozbrojna

Ahunatum, F 0, HP 5, AC 4, STR 8, ciężkozbrojna, była rolniczka

Nanna, , F 0, HP 3, AC 4, ciężkozbrojna, była krawcowa

Liwir-Esagil, , F 0, HP 3, AC 4, ciężkozbrojna, była handlarka

Ubara-Tutu, F 0, HP 6, AC 4, STR 8, ciężkozbrojny, były cieśla okrętowy

Sisutros, F 0, HP 5, AC 4, STR 15, ciężkozbrojny, były uczeń jubilera

Aea, F 0, HP 2, AC 6, lekkozbrojna, była bezrobotna

Iddin Ninszubur, F 0 , HP 2, AC 6, lekkozbrojny, były woźnica

Szarrat-Sipar, F 0, HP 2, AC 6, lekkozbrojna, była woźnica

I. Plotki.

W podziemiach pod miastem mieszkają świnioludzie, produkt jednego z nieudanych eksperymentów jednego z magów, mnożą sie na potęgę.

II. Miejsca. 

Lagasz, a w nim: świątynia Abakusa, pomniejsza świątynia Isztar i podziemia pod nią.

III. Wydarzenia.

1. Ostatnio skończyliśmy na tym, że drużyna wyszła z podziemi z ciałem poległej w walce najemniczki Gabrieli. Trzeba było zorganizować jej pogrzeb, przy okazji krzątaniny Ardusin spotkał dawno niewidzianego Izdubara, okazało się przy okazji, że świątynie Abakusa i Isztar znajdują się nie dalej jak 200 metrów od siebie. Izdubar miał niebagatelną siłę zbrojną (dziewięcioro najemników, w większości ciężkozbrojnych), w połączeniu z resztą ekipy dało to imponujący oddział - czwórka PC i czternaścioro zbrojnych. Trzeba było ich zagospodarować.

2. Po odprawieniu pogrzebu poległej Gabrieli, drużyna trafiła na zbiegowisko uliczne. Okazało się, że przemawiał jakiś dostatnio, choć pstrokato ubrany człowiek - opowiadał o wielkim zagrożeniu ze strony Kanaańczyków, wielkich niczym giganci ludożerców pod przywództwem straszliwego Nimroda. Rzekomo sposobią się oni do ataku na Krainę Dwóch Rzek. Izdubar próbował dowiedzieć się czegoś więcej, ale jedyne co zyskał to jakieś ogólniki. Ludność słuchała z zaciekawieniem, ale straciła zainteresowanie, kiedy kaznodzieja zaczął zbierać datki.

3. Po dłuższej dyskusji ustalono, że kolejnego dnia drużyna zapuści się w lochy pod świątynią Isztar. Na noc Ezra, Ardusin i Izorkus udali się tamże, natomiast Izdubar wraz ze swoimi najemnikami wrócił do przybytku Abakusa. Była to decyzja brzemienna w skutkach, jak się okazało - w nocy do pokoju, gdzie wszyscy spali wpełzł wielki WUNSZ! Całe szczęście nie zaskoczył on śpiących, jeden z najemników się obudził i wszczął alarm. Każdy wziął co miał pod ręką i udało się błyskawicznie zatłuc gada. Niestety, zdążył jeszcze ukąsić Abellę, która po chwili padła na podłogę w drgawkach, tocząc pianę z ust. Nie udało się już jej uratować.

4. Morale wśród najemników Izdubara podupadło, postanowił więc wygłosić do nich mowę. O podrzucenie węża oskarżył kapłanów Seta, złego boga zabójców i czarnoksiężników, zapowiedział też zemstę. Podziałało, najemnicy zapałali żądzą rozbicia paru gadzich łbów. Ale to rano, Abellę wyniesiono na mary, reszta wróciła do snu, z wyjątkiem Izdubara, który postanowił do rana czuwać przy zwłokach.

5. O poranku obie grupy spotkały się i wyruszono przez tajemne przejście do lochów pod świątynią Isztar. Kapłani trochę piździli, że co to za hałastra, ale Izorkus ich uspokoił. Jeszcze przed wejściem Ardusin stwierdził, że wobec ciemności panujących w lochach zostanie wyznawcą Szamasza - boga słońca.

6. Tym razem rozpoczęto od lewej ściany. Pierwsza sala po lewej była już zbadana, były tam schody w dół, tym razem również zostawili je w spokoju. Sprawdzili za to portal prowadzący dalej z sali ze schodami - nic tam nie było, korytarz kończył się ślepo.

7. Kolejne drzwi w lewo z głównej sali - zamknięte. Erza rozmontowała je łomem, za nimi był długi korytarz na wprost, od którego po trzech metrach odbijała odnoga w prawo. W odnodze były schody w dół, prowadzące do jakiejś większej sali, ale na razie zostawili tą część i ruszyli korytarzem naprzód. Po dwudziestu paru metrach odbijała od niego kolejna odnoga - tym razem w lewo. Ruszyli w nią. W sześciometrowym korytarzu znaleźli drzwi na wprost i portal w prawo. Za portalem znaleźli dosyć obszerną salę, na środku z sufitu zwisała połeć jakiegoś mięsa, lekko już napoczęta przez robaki. Wszyscy byli bardzo podejrzliwi wietrząc oczywistą zasadzkę. Erza zajęła się rozbijaniem na szczapy drzwi w korytarzu, a reszta zaczęła badać chabaninę. Opukiwanie nie dawało żadnych rezultatów, stwierdzili więc, że aby odkryć prawdziwą naturę mięsa należy pociągnąć je na dół, jeśli to ma być pułapka, to w ten sposób zadziała na sto pro. Przywiązano więc linę do połci, Izdubar wraz z jednym z najemników chwycili trzymetrową tyczkę tak, aby lina się o nią oparła i można było ciągnąć mięso w dół ciągnąc linę w bok (rodzaj prymitywnego zastępstwa dla bloczka), a jednocześnie żeby wszyscy zaangażowani byli bezpieczni. Izorkus pociągnął za linę i... Nic się nie stało. Ktoś zauważył, że może to nie pułapka, tylko obiad/kolacja dla jakiegoś zwierza hodowanego w lochu?

8. Zostawili padlinę, bo oto Erza rozłupała w końcu drzwi. Za nimi była sala, długa na ok. 20 metrów i szeroka na 6. Na drugim końcu dostrzeżono kłębiące się stonogi, które chyba na czymś się pożywiały. Robale zauważyły ekipę i ruszyły do ataku. Było ich pięć, drużyna ustawiła formację i przyjęła natarcie z godnością. Wszystkie robale wkrótce zostały zasieczone, strat własnych brak, najemnicy zostali jedynie lekko pokąsani po łydkach. Okazało się, że robale jadły jakieś nadgniłe zwłoki. Trudno było powiedzieć kim była nieżywa postać, ale przy jej boku Izdubar znalazł sakiewkę, a w niej całe 60 min. W sali więcej nic nie było.

9. Następnie ruszyli do portalu w sali z mięsem. Prowadził on do sześciometrowego korytarza, który zakręcał w lewo, gdzie prowadził przez kolejne prawie 30 metrów na wprost. Następnie skręt w prawo i skrzyżowanie, które gracze nazwali wkrótce „swastyką” z uwagi na układ korytarzy.

10. Wpierw ruszyli w lewo. Korytarz zakręcał dalej w lewo, a potem odbijał wstecz pod kątem 45 stopni. Krótki skośny korytarz prowadził do kwadratowej sali o boku 9 metrów i dwóch wyjściach. Najpierw wzięto się za drzwi na ścianie na wprost. Ezra zdjęła je łomem. Za nimi... Kolejne drzwi, tym razem zablokowane, trzeba było je rozbić, czym zajęła się znów Ezra. Za tymi drzwiami - korytarz w lewo i prawo. Najpierw ruszyli w lewo, dwadzieścia parę metrów. Po drodze Ezra, dzięki swoim nefilimskim zdolnościom dostrzegła na prawej ścianie bardzo delikatny obrys drzwi. Inni go w ogóle nie widzieli. Niestety, żadna z prób otwarcia kamiennej ściany się nie powiodła, ruszyli więc dalej.

Wbrew opisowi, drzwi wcale nie były magiczne, co potwierdził Izorkus Detect Magickiem

11. Korytarz kończył się ślepym zaułkiem po lewej i drzwiami po prawej stronie. Drzwi nie były zamknięte. Za nimi znajdował się kolejny ślepy zaułek, ale nie pusty. Na posadzce leżało zawiniątko z podartego niebieskiego materiału. Po zbadaniu okazało się, że kryje dziwny przedmiot. Wykonany z dosyć twardego, ale elastycznego materiału płaski prostokąt mieszczący się w dłoni wzbudził wielką konsternację w ekipie i stał się przedmiotem ożywionej i długiej debaty. Nie było na nim żadnych oznaczeń, trudno było zgadnąć do czego służy. Spróbowano wykorzystać go do otwarcia drzwi znalezionych przez Ezrę, ale bezskutecznie. Izorkus rzucił wykrycie magii, ale artefakt nie miał takich właściwości.

12. Ruszono w drugą stronę długiego korytarza. Wkrótce zakręcał w prawo, a następnie prowadził przez ponad 20 metrów aż do ściany. Po lewej stronie korytarza znaleziono dwie nisze, w których korytarz jakby się zawalił odkrywając głębokie kominy prowadzące kilkadziesiąt metrów w dół. Na razie drużyna tam nie zeszła, poprzestała na zrzucaniu przedmiotów w celu oceny głębokości.

13. Powrócono do kwadratowej sali i tym razem ruszono w drugie drzwi. Korytarz kończył się ślepym zaułkiem, ale wcześniej odbijał w lewo, a potem zakręcał w lewo i prawo. Dalej prowadził prosto i rozwidlał się w lewo i prawo. Ezra wyglądając w rozwidlenie dostrzegła, że po lewej stronie siedzi wielka ropucha, która przygląda się w skupieniu pustej ścianie. Zapadła decyzja o ubiciu płaza. Ezra i Ardusin naszykowali łuki, wychylili się zza winkla i puścili salwę. Bardzo nieskuteczną (spudłowali z 3 metrów), ale żaba się nimi zainteresowała i ruszyła do ataku. Została wkrótce ubita, ale zdążyła jeszcze dziabnąć kolczastym językiem Lugalme w głowę. Gdyby trafiło na słabszego najemnika, to by się z pewnością pożegnał z życiem. Po walce najemniczka została uleczona i opatrzona. Ponieważ oba korytarze kończyły się ślepymi zaułkami, zarządzono odwrót do swastyki.

14. Tym razem ruszyli w korytarz na wprost pierwotnego wejścia na skrzyżowanie. Za portalem korytarz rozwidlał się: szedł prosto (drzwi) i w lewo, gdzie zaraz znajdowały się drzwi pod kątem 45 stopni. Były otwarte, idąca na przedzie Ezra wpadła od razu za nimi na kolejne stonogi szamiące jakieś zwłoki. Robale z miejsca rzuciły się na nią i boleśnie pokąsały zanim zostały unieszkodliwione. Zwłoki należały do jakiegoś niewielkiego humanoida, może Kainity? Były już solidnie obgryzione, nie dało się więc stwierdzić kto to był. Niemniej, przy pasie trupa była zupełnie nie obgryziona sakiewka, a w niej 70 min i 3 klejonoty. Ich wyceną zajął się na miejscu Sisutros, który jak się okazało, terminował kiedyś u jubilera. Popatrzył na kamienie i orzekł, że są warte 10, 100 i 250 min.

15. Kiedy Ezra była opatrywana (narzekała przy tym strasznie, że ledwo żyje, mimo, że została bardzo lekko ranna) zza drzwi, które PC zostawili na później wyszła grupa dziesięciu niewielkich humanoidów. Byli przyjaźnie nastawieni, w imieniu wszystkich przemawiała kierowniczka, która przedstawiła się jako Magal bat On (wyjaśniła, że znaczy to Magal, córka Ona, bo oczywiście zaczęły się podśmiechujki). Wyjawiła, że są Kanaańczykami (to jak w końcu, to giganci-ludożercy, czy takie pokurcze?), którzy przybyli niedawno do tych podziemi i pragną się tu osiedlić. Ograbione przed chwilą zwłoki okazały się być ich towarzyszem. Magal podziękowała za pokonanie skolopendr, co wydało się dziwne, bo mimo mikrego wzrostu Kanaańczycy byli solidnie uzbrojeni i wyglądali na takich, którzy mogliby bez trudu załatwić dwa robaki. Kierowniczka zapytała też, czy drużyna nie znalazła przypadkiem nic przy zwłokach. Z ogromnym ociąganiem, ale jednak nasze asy pokazały niedawną zdobycz, głównym orędownikiem jawności był tu Izorkus, reszta była skłonna zabrać wszystkie skarby dla siebie. Izdubar stwierdził potem, że Abakus nie miałby nic przeciwko takiemu oszustwu, grzechem byłoby natomiast źle policzyć ile to jest wszystko warte. Magal podziękowała za szczerość, wzięła jeden klejnot (ten wyceniony na 100 min, czyżby Sisutros się pomylił?), a resztę pozwoliła zachować drużynie jako podziękowanie za pokonanie stonóg. Porozmawiano jeszcze nieco o geografii podziemi (głębokie kominy znalezione wcześniej zdaniem kurdupli prowadzą do głębokich jaskiń pod miastem) i trywiach, a następnie pożegnano tajemniczych Kanaańczyków.

15. Stwierdzono, że należy wrócić do miasta aby odpocząć i sprzedać fanty. Mapa przygotowana przez Ezrę okazała się dobra i bez przygód powrócono na powierzchnię. Klejnoty udało się sprzedać za bodaj 170 min. Na tym zakończyliśmy.