Upadek Lemurii. Podsumowanie pierwszego sezonu.

Jak pisałem ostatnio - zakończyliśmy pierwszy sezon kampanii Upadek Lemurii. Pora zatem na krótkie podsumowanie.

Rozegraliśmy 15 sesji. Dodatkowo, w zaciszu domowego ogniska rozegrałem samodzielnie dwa odcinki specjalne, w których bez udziału graczy za łby brały się stronnictwa Lagasz. Wszystkie wydarzenia zostały rzetelnie opisane w 15 raportach, dostępnych pod tagiem „upadek lemurii”.

Opis settingu wrzuciłem na bloga jako ciekawostkę, jeszcze przed zawiązaniem drużyny. Patrząc z perspektywy - kampania, którą rozegraliśmy dobrze oddaje pierwotne założenia, chociaż w szczegółach parę rzeczy potoczyło się inaczej. Były złowieszcze kulty, degeneracja i moralny upadek cywilizacji, było tanie życie sług i niewolników (hekatomba wśród najemników), były spiski i odwrócenia sojuszy. Były też lekko zarysowane elementy science fiction w postaci porozrzucanych tu i ówdzie artefaktów. Oraz samego kultu Abakusa, wymyślonego przez Michała, wywodzącego się z deifikacji zwykłego elektronicznego kalkulatora.

Przed rozpoczęciem gry przygotowałem mapę sporego kawałka świata (44 na 33 heksy, 1 heks = 6 mil)), ale gracze ledwo wystawili nos poza Lagasz, w którym zaczęli - udało się zwiedzić mały kawałek świata na zachód od miasta - fragment Bagien Kullab (dwie wyprawy). Przez resztę czasu gry, nasi zawodnicy siedzieli w Lagasz, które na początku przygotowałem dosyć zgrubnie i uzupełniałem szczegółami w miarę postępów gry. Miałem przy tym dużo swobody - miasto było ogromne, co pozwalało na dorzucanie coraz to nowych elementów, które nie były sprzeczne z dotychczasowymi.

Szczególnie atrakcyjne okazały się podziemia pod miastem. Tworzyłem je z geomorfów Dysona - pierwszy poziom potencjalnie mógł składać się nawet z 558 „kwadratów” o boku 30 kratek (1 kratka tradycyjnie = 10 stóp). Gracze odwiedzili 7 takich kwadratów, w całości nie zbadali żadnego. Poza tym raz zeszli na trzeci poziom wchodząc do lochu przez twierdzę kainitów. Dostali tam solidny omłot i więcej nie powtarzali próby. No i odwiedzali Królestwo Szczurów na drugim poziomie. Nigdy nie pojawili się na żadnym innym poziomie ani w żadnym lochu poza miastem (odkryli jakieś podziemia w ruinach na Bagnach Kullab, ale ostatecznie tam nigdy nie wrócili).

Gdzieś w tych rejonach rozegrała się większość akcji pod Lagasz

Ponieważ loch pod Lagasz stanowił ogromny i złożony ekosystem, wkrótce okazało się, że funkcjonują w nim stronnictwa i sojusze, gracze weszli w konflikt z jednymi, w alianse z innymi. Wszystko to tworzyło złożony obraz podziemnej polityki. Sojusze się zmieniały, wybuchały wojny. Śledzenie tego wszystkiego stanowiło dla mnie ogromną frajdę, mam wrażenie, że gracze również dobrze się w tym odnajdowali. Podświat Lagasz był prawdziwym megadungeon i jestem z niego bardzo zadowolony.

Taki kierunek kampanii został nadany w zasadzie przypadkiem. Podczas pierwszej sesji Izdubar szukał świątyni Abakusa. Znalazł ją w końcu i zapytał Takurtum - kapłanki kierującej placówką - czy w okolicy nie dzieje się nic nadzwyczajnego. Uznałem, że jest na to 1 na 6 szans, rzuciłem k6, wypadło 1, wymyśliłem na poczekaniu historię o szczurze w hełmie szpiegującym świątynię i zejściu do lochu w piwnicach. A potem już poszło - rozgrywka stała się rekurencją napędzaną wzajemnym wsłuchiwaniem się graczy i sędziego w swoje słowa.

Kampania miała przez dłuższy czas charakter dosyć militarny. Za drużyną chodziła zwykle duża grupa najemników, w kulminacyjnych momentach cała ekipa liczyła grubo ponad 20 postaci. Wrogowie też występowali licznie, stąd podziemia Lagasz często były świadkami starć i małych bitew. Najbardziej epickie były trzy starcia: pierwsza i druga bitwa z żaboludźmi, szturm na siedzibę szczurów i jaskiniowe pogo z wielkimi żukami.

Pomimo tego, że PC często sięgali po oręż, to zgony w ekipie były nieliczne. Ciosy spadały głównie na najemników, których poległo kilkudziesięcioro. Ostatecznie poległy 4 postacie graczy, z czego 2 udało się wskrzesić.

Doświadczenie nie sypało się zbyt obficie. Jedynie Izdubar zdołał wyjść poza pierwszy poziom - doszedł do levelu trzeciego. Pozostali PC nigdy nie awansowali. Walka w LL nie przynosi zbyt wielu profitów, a skarbów nie znaleziono zbyt wiele. Z perspektywy - może trzeba było rozrzucić więcej złota tu i ówdzie. Trzymałem się jednak zasad dystrybucji bogactwa proponowanych w podręczniku.

Jak spisała się mechanika Labyrinth Lord? Dobrze. Tylko tyle i aż tyle. Z perspektywy późniejszego prowadzenia OD&D widzę, że wolę jednak pierwszą odsłonę D&D. Basic (i jego klony) jest dobrą mechaniką, prostą i szybką, ale Original jest prostszy i szybszy (w nieśmiertelnych słowach Wściekłego Węża o Tytanowym Januszu: „ja jestem najlepszy, ale on jest jeszcze lepszy”). Gdybym miał drugi raz podejść do prowadzenia w tym systemie, to pewnie sięgnąłbym po Rules Cyclopedię, żeby dać graczom więcej możliwości. No bo właśnie - od początku większość graczy kręciła nosem, że LL daje za mało możliwości customizacji i rozwoju postaci. Nie będę tu uskuteczniał rantu na niuskulowych graczy, którzy nie umio w staro szkołę, bo napisano o tym już w internetach (i na tym blogu też) już wystarczająco, temat jest już jałowy i nie sądzę, żeby trzeba było go dalej ciągnąć.

Co do dupochronów, które wprowadzałem w trakcie gry - nie ma co komentować, było to niepotrzebne. Stare dedeki mają wpisaną wysoką śmiertelność jako cechę przyrodzoną. To są gry o tłumie przeciętniaków, z których w końcu po wielu trudach, na trupach towarzyszy, wyrastają bohaterowie. Nie ma sensu tego zmieniać, to jedno z podstawowych założeń gry.

Cechą charakterystyczną tej kampanii była również duża rotacja wśród graczy. W 15 sesjach wzięło udział 17 postaci prowadzonych przez 14 graczy. Wśród nich najczęściej pojawiał się oczywiście prowadzony przez Buzza Izdubar (nie było go tylko na jednej sesji). Z pozostałych uczestników jedynie ekipa, z którą kończyliśmy sezon pojawiała się regularnie (6 sesji KK jako Oren, KS 3 sesje jako Śledź i 2 jako Jóseff, 7 sesji Łukasz, w tym 6 jako Skaaag i 1 jako Laszlo, 6 sesji Szycha - 4 jako Kamael, 2 jako Laziq, na początku 6 racy był Marcin jako Ardusin, ale później słuch o nim zaginął). Przesądziło to o takim, a nie innym przebiegu przygód - drużyną dowodził Izdubar jako najbardziej doświadczony i najbardziej majętny. Jego pomysły nadawały ton rozgrywce i jego motywacje były realizowane. Na barkach Michała trzymała się cała gra i z tego miejsca bardzo mu dziękuję. Gdyby rolę głównego bohatera odgrywał ktoś o mniejszej inicjatywie i pomysłowości to kampania byłaby strasznie chaotyczna i nie sądzę, żeby udało się ją doprowadzić do zakończenia. No i jakby nie było nikogo, kto karnie stawiał się na wszystkich spotkaniach to chuja bym teraz pisał, nie podsumowanie. Na blogu Buzza pojawiło się podsumowanie Upadku Lemurii z perspektywy gracza, gorąco zachęcam do zapoznania się, Michał dzieli się wieloma trafnymi spostrzeżeniami o samej kampanii, ale również o modelu rozgrywki.

Co do modelu rozgrywki - sandboks wszedł mi w krew i nieskromnie powiem, że chyba nieźle sobie z nim radzę. Na początku było dużo elementów randomizacji, ale im dłużej tłukę te sandboksy, tym bardziej przekonuję się, że nie musze mieć na wszystko tabelki, wystarczy rzut k6 na suwak, rzut na reakcję, spotkania losowe i koncepcja settingu w głowie. Mania turlania na wszystko i w każdych okolicznościach idzie obok piaskownicy. Nie w poprzek - obok, jeśli ktoś chce robić całkowicie losowy sandboks to można, jak najbardziej, jeszcze jak. Ale ja jednak wolę zamiast wyłącznie kostkami posiłkować się improwizacją z własnej głowy i tkać wątki z tego, co już wcześniej się w kampanii pojawiło.

Zakończyliśmy pierwszy sezon, zatem pojawia się pytanie - co w drugim? Co bardziej spostrzegawczy być może dostrzegli, że piszę o kampanii w czasie przeszłym. Czyżby drugiego sezonu miało w ogóle nie być? Bez obaw - będzie. I to szybciej niż pierwotnie planowałem, bo prace nad kampanią inspirowaną Robinem z Sherwood utknęły w miejscu z braku mechaniki by odpowiednie rzeczy dać słowo i w związku z wyraźnym spadkiem jakości trzeciego sezonu serialu. Zatem w ciągu 2-3 miesięcy powinniśmy ruszyć z drugim sezonem Lemurii.

Co się będzie w nim działo na poziomie narracji? W ostatnim odcinku drużyna się rozdzieliła - Izdubar wraz ze Skaaagiem i Kamaelem zostali w Lagasz, Jóseff i Oren wyruszyli badać sekrety Lemurii. Potencjalnie zatem możemy się zajmować opowieścią o dalszych losach wojenek stronnictw w Lagasz i odbudowie świątyni Abakusa lub eksploracją pogrążającego się w morzu kontynentu starożytnej cywilizacji. Na razie gracze skłaniają się ku drugiej opcji.

Na poziomie organizacyjnym chciałbym doprowadzić do powstania zwartej ekipy, bez szerokiego grona graczy przychodzących w losowy sposób na kolejne sesje. W sytuacji, kiedy gramy góra raz w miesiącu taki system się nie sprawdza, zatem teraz wolałbym mieć 5-6 osób, które stawiają się regularnie i ciągną kampanię w jakimś określonym kierunku, zamiast dopuszczać się chaotycznych aktów bezsensownej przemocy.

A na poziomie systemu szykuję rewolucję. Skoro mamy Bursztynowy Szczyt na OD&D, co czyni zadość moim staroszkolnym ciągotom, to nie muszę uciekać się do półśrodków w wypadku Lemurii. Zarówno setting jak i kampania od początku miały charakter howardowski, stąd naturalnym wyborem dla opisania dalszych przygód Izdubara i spółki wydaje się być modifiusowy Conan 2d20 (pomimo fatalnie napisanego podręcznika jest to naprawdę bardoz howardowska mechanika). Wystarczy podmienić nazwy krain z Hyborii na te z Lemurii, et voila. Oczywiście będzie to powodowało zmiany w strukturze rozgrywki, element staroszkolny pójdzie w odstawkę, ale otwarty charakter gry nadal będzie w rozgrywce obecny - nie będzie żadnych scenariuszy ani narzuconych z góry wątków.

Jak to się wszystko będzie rozwijało dalej w szczegółach - będę opisywał na bieżąco. Na pewno będzie zmiana w raportowaniu - raczej nie będę publikował sprawozdań w dotychczasowej formie, ograniczając się do esencji (podobnie jak zrobiłem to w wypadku minimodułu Harmondale)

Do boju!